บทที่ 1
730 คำ
ที่โรงพยาบาลในเมือง A
จีน่าเซียวรับรายงานการตั้งครรภ์และนึกถึงคำพูดของแพทย์ “คุณตั้งครรภ์อยู่จริง แต่ระดับฮอร์โมนโปรเจสเตอโรนต่ำไปหน่อย ฉันขอแนะนำให้คุณพักผ่อนให้มากขึ้นและทานอาหารที่มีประโยชน์”
เธอตั้งท้องจริงเหรอเนี่ย
วันนี้เพิ่งมีการแจ้งอาการป่วยที่สำคัญของอีสันลู และตอนนี้เธอได้รับการวินิจฉัยว่าตั้งครรภ์ นี่เป็นโชคสองชั้นใช่ไหม ทุกอย่างจะเรียบร้อยดีใช่ไหม
เธอแทบรอไม่ไหวที่จะวิ่งไปบอกเขาในหอผู้ป่วย
"ดิง" เสียงประตูลิฟต์เปิดออก
จีน่าเซียวเงยหน้าขึ้น เห็นเพียงสายตาที่เย็นชาและอำมหิต
จากว่าที่แม่สามีของเธอ สิ่งนี้ทำให้เธอตัวสั่นและประคองท้องน้อยของตัวเองอย่างไม่รู้ตัว
"คุณแม่" เสียงของจีน่าเซียวค่อนข้างสั่นเครือ ทุกคนในเมือง A คาดเดาได้ถึงพฤติกรรมของมู่หลานกู่
มู่หลานกู่ไม่ตอบสนองใดๆ นอกจากคว้าผลการตรวจของเธอ
"คุณแม่!"
"เพี้ยะ" จีน่าเซียวโดนตบหน้าก่อนที่เธอจะพูดจบ ทันใดนั้น เธอรู้สึกราวกับหมดสติจากการถูกตี และใบหน้าของเธอทั้งแดงและเจ็บ
“กล้าดียังไงมาเรียกฉันว่าแม่!” มู่หลานกู่เกลียดขี้หน้าหน้าเธอมาก “เธอยังทำลายตระกูลลู่ของเราไม่พออีกหรือ แถมตอนนี้เธอยังหวังจะแต่งงานเพื่อเข้ามาอยู่ในตระกูลลู่ของเราโดยใช้เด็กในท้องของเธอคนนี้ใช่ไหม อย่าฝันไปเลย ไปเอาเด็กออกซะ”
เสียงของเธอน่าสยดสยอง ตอนนี้จีน่าเซียวกำลังประคองท้องน้อยของเธอและถอยออกมา “ไม่ คุณจะโหดร้ายอย่างนี้ไม่ได้ เขาเป็นทายาทของตระกูลลู่ และเป็นหลานชายในไส้ของคุณ”
“นางแพศยา เธอไม่คู่ควรที่จะให้กำเนิดทายาทตระกูลลู่ของเรา!” มู่หลานกู่เริ่มเกรี้ยวกราดมากขึ้น และสั่งบอดี้การ์ดหลายคนด้านหลังเธอให้ “พาเธอไปที่ห้องผ่าตัด”
"ไม่!" บอดี้การ์ดร่างกำยำหลายคนที่อยู่หลังมู่หลานกู่รับคำสั่งทันที พวกเขาเดินมาข้างหน้าและคว้าตัวจีน่าเซียว จีน่าเซียวดิ้นรนขัดขืน "ปล่อยฉัน ปล่อยฉัน คุณทำแบบนี้ไม่ได้นะ ถ้าอีสันรู้ เขาจะไม่มีวันให้อภัยคุณ"
หลังจากนั้นมู่หลานกู่ก็ตบหน้าเธออีก "ทำไมเธอถึงกล้าพูดถึงอีสัน ใครทำให้เขาเป็นแบบนี้ ใครทำให้ฉันเกือบเสียลูกชายของฉันไป ทั้งหมดเป็นเพราะตัวซวยอย่างเธอ! ฉันไม่แค่อยากให้เธอเอาเด็กชั่วคนนี้ออกจากท้องเธอเท่านั้น แต่ยังอยากกำจัดเธอให้สิ้นซากตอนนี้เลยด้วย!"
"คุณแม่" จีน่าเซียวคุกเข่าลงต่อหน้ามู่หลานกู่อย่างสิ้นหวังและอ้อนวอน "ได้โปรด อย่าทำร้ายลูกฉันเลย ครั้งนี้เป็นความผิดของฉันเอง ฉันเองที่ทำร้ายอีสัน แต่ตอนนี้เขาต้องการฉัน ฉันทิ้งเขาไปไม่ได้ ฉันทิ้งเขาไม่ได้...”
มู่หลานกู่เตะเธอล้มลงกับพื้นอย่างไม่ปราณี “เธอมีสิทธิ์อะไรมาต่อรองเงื่อนไขกับฉัน ตอนนี้มีเพียงทางเลือกเดียวข้างหน้าเธอ นั่นคือกำจัดมารหัวขนในท้องเธอ แล้วลืมมันเสีย อย่าไปเสนอหน้ากับอีสันอีก!”
"คุณแม่..."
“อย่ามาเรียกฉัน!” เสียงของมู่หลานกู่นั้นเกรี้ยวกราดและเผ็ดร้อนขึ้นเรื่อยๆ “รีบพาเธอไปที่ห้องผ่าตัด กำจัดมารหัวขนนี้ซะ แล้วไล่ผู้หญิงคนนี้ออกไปให้พ้นเมือง A”
“ไม่ อย่าทำร้ายลูกฉัน ได้โปรด”
จีน่าเซียวลุกขึ้นและวิ่งหนีอย่างไร้จุดหมาย แต่ไม่นานบอดี้การ์ดสองคนก็ตามเธอทัน พวกเขาคว้าแขนเธอไว้บนหลังเธอแล้วกดเธอลงกับพื้น ทำให้เธอไม่สามารถเคลื่อนไหวได้
จีน่าเซียวร้องตะโกนอย่างสิ้นหวังและเกลียดชัง "มู่หลานกู่ คุณโหดร้ายอย่างนี้ไม่ได้นะ มู่หลานกู่ ได้ยินฉันไหม"
การต่อสู้ของจีน่าเซียวเหมือนเป็นความพยายามที่ไร้ประโยชน์ มู่หลานกู่เป็นคนเลือดเย็นและไร้มนุษยธรรม เธอถูกลากไปยังหอผู้ป่วยและถูกวางยาสลบ ขณะที่เธอนอนอยู่บนเตียงผ่าตัดที่เยือกเย็น เธอรู้สึกตัวน้อยลงเรื่อยๆ...
- ผู้เขียน
