ประโยคนี้ดูเหมือนจะมีอิทธิพลต่ออีสันลู่ จู่ ๆ เขาก็พูดอะไรไม่ออก ขณะที่มองดูเธออยู่นี้ เขาก็อยากจะดูแลเด็กน้อยคนนี้ให้ดีขึ้นมาทันที
“คุณลุงรูปหล่อคะ ทำไมเงียบไปล่ะคะ?”
อีสันลู่รีบทำหน้ายิ้มและพูดว่า “เปล่าจ๊ะ จู่ ๆ ลุงก็นึกอิจฉาแม่ของหนูขึ้นมา คงมีความสุขมากที่มีลูกสาวที่เอาใจใส่และฉลาดอย่างหนู หนูจะไปเมื่อไหร่หรือ?”
“ไม่รู้เลยค่ะ เราจะไปเมื่อแม่ของหนูพร้อม”
"หนูจะไปไหน?"
เรนนี่น้อยส่ายหัวอีกครั้งแล้วพูดว่า “ไม่รู้ค่ะ แม่ไปไหนหนูก็จะไปด้วย หนูไปกับเธอได้ทุกที่”
เมื่ออีสันลู่ได้ยินแบบนี้ เขาอดไม่ได้ที่จะจูบบนใบหน้าเล็ก ๆ ของเธอ แล้วพูดว่า "เนื่องจากอีกไม่นานเรนนี่น้อยจะไม่อยู่แล้ว ลุงจะพาหนูไปเลี้ยงอาหารกลางวันบ่ายนี้ ลุงจะเลี้ยงหนูมื้อใหญ่เลยนะ"
ตอนแรกอีสันลู่ไม่มีกะจิตกะใจเลย แต่เมื่อเขาเห็นเด็กน้อยคนนี้ หัวใจเขากำลังจะละลาย
“เยี่ยมเลยค่ะ ขอบคุณค่ะ คุณลุงรูปหล่อ
