บทที่ 13
1611 คำ
จีน่า เซียวเปิดประตูและเดินเข้าไป เมื่อเธอเข้าไป กลิ่นหอมที่เธอคุ้นเคยก็ปะทะใบหน้าของเธอทันที แม้เธอจะมาที่นี่เป็นครั้งแรก แต่เธอก็รู้สึกคุ้นเคยมาแล้ว เพราะนี่เป็นสไตล์การตกแต่งที่เขาชอบ
สีเย็น บ้านทั้งบ้านมีแต่สีเย็น
ซึ่งก่อนหน้านี้เธอเกลียดที่สุด
“เมื่อเราแต่งงานกันแล้ว ฉันจะเปลี่ยนสีทั้งหมดให้เป็นสีเบจและสีชมพู สไตล์การตกแต่งของคุณเย็นเกินไป และไม่ให้ความรู้สึกอบอุ่นเลย”
“ได้ ผมจะฟังคุณ แต่งตามใจคุณก็แล้วกัน”
ทุกอย่างดูสดใสเหมือนเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน น่าเสียดายที่แม้จะผ่านไปหกปีแล้ว เขายังคงชอบสไตล์แบบนี้ แต่ลิลี่ เฉียวจะชอบเหมือนกันหรือเปล่านะ? บางทีสาว ๆ ทุกคนอาจไม่ชอบสไตล์นี้ก็ได้
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ จีน่าเซียวก็ขำตัวเอง “เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับฉันเนี่ย?”
จีน่ามองไปที่ตู้รองเท้า ไม่มีรองเท้าแตะของผู้หญิงเลย แล้วเธอก็มองไปที่พื้น มันสะอาดมากจนอาจใช้เป็นกระจกได้ จีน่าเลยต้องถอดรองเท้าเดินเข้าไปด้วยเท้าเปล่า
เธอนั่งลงบนโซฟาและไม่กล้าขยับตัว อย่างไรก็ตาม เมื่อกวาดตามองดูตู้เก็บไวน์ ขวดเล็ก ๆ บนโต๊ะก็ทำให้เธอสนใจ เธอจำสิ่งที่อีสันพูดในโรงพยาบาลได้ เธอรีบไปหยิบขวดเล็ก ๆ นั้นมาแล้วเปิดดู เขาพูดถูก
จีน่ากลัวมากเพราะในขวดเต็มไปด้วยยานอนหลับ เขาใช้ยาแบบนี้ทุกวันหรือเปล่านะ?
ขณะที่เธอกำลังคิดอยู่นั้น ก็มีเสียงกุญแจไขประตูเข้ามา เขากลับมาแล้วเหรอ? เมื่อเสียงประตูเปิด ขวดในมือเธอก็หล่นลงบนพื้น
โต๊ะหันหน้าไปทางประตู ทันทีที่อีสันลู่เข้ามา เขาก็เผลอสบตาเธอ หลังจากประหลาดใจอยู่ครู่หนึ่ง จีน่าก็รีบหยิบขวดยาขึ้นมาและพูดด้วยความโกรธว่า
“ทำไมบ้านคุณถึงเต็มไปด้วยยานอนหลับแบบนี้ ตอนนี้โรงพยาบาลชี้แจงแล้วว่าห้ามจ่ายยานอนหลับให้กับผู้ป่วยมากเกินไป การใช้ยาเกินขนาดแบบนี้จะทำให้เสียชีวิตได้ หากคุณนอนไม่หลับจริง ๆ วิธีการรักษามีมากมาย ยานอนหลับคือสิ่งสุดท้ายที่ฉันจะแนะนำ คุณไม่รู้หรือว่ามันอันตรายต่อร่างกายมาก? คุณต้องเลิกใช้ยานอนหลับแบบนี้ อย่าใช้ยาอีกแม้แต่เม็ดเดียว"
จีน่าไม่รู้ว่าเธอทำผิดอะไร แล้วเธอก็เทยานอนหลับทั้งหมดออกจากขวดลงในถังขยะ ร่างกายของอีสันเสียหายหนักอยู่แล้ว และเขาจะยังคงใช้ยานอนหลับมากขนาดนี้ต่อไปได้อย่างไร? ทำไมเขาไม่ดูแลตัวเองเลย?
อีสันหัวเราะเยาะว่า “คุณหมอเซียว นี่มันบ้านของผม คุณแตะต้องสิ่งของของผมโดยไม่ได้รับอนุญาต และตอนนี้ คุณสอนผม ตลกดีนะครับ?”
จีน่ารู้สึกเสียหน้า ตาเธอเปล่งประกายและเธอพูดติด ๆ ขัด ๆ โดยแสร้งทำเป็นเข้มแข็ง “ขอโทษค่ะ แต่การกินยานอนหลับเป็นสิ่งที่ไม่ดี”
อีสันลู่ละสายตาจากใบหน้าของเธอ ถอดเสื้อคลุมออกแล้วแขวนไว้บนไม้แขวน เขาแก้เน็คไทแล้วเดินไปที่โซฟาในห้องนั่งเล่นแล้วนั่งลงโดยไม่สนใจเธอ
จีน่าต้องเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นและยืนอยู่ตรงหน้าเขาที่โต๊ะน้ำชา เธอพูดว่า "ฉันไม่คิดเลยว่าคุณจะให้ฉันมาที่บ้านของคุณ"
“ทำไมล่ะ? คุณรู้สึกประหลาดใจเหรอ?” อีสันมองดูเธอและยิ้มมุมปากอย่างเย็นชา “คุณกลัวว่าผมจะกินคุณเหรอ?”
“ไม่ใช่ค่ะ” จีน่ารีบตอบโดยไม่ทันคิดให้รอบคอบ
“ไม่ต้องห่วง ผมไม่สนใจผู้หญิงที่เนรคุณและงี่เง่าหรอก” ประโยคนี้ยังคงเปี่ยมด้วยการประชดประชัน จากนั้นใบหน้าที่หล่อเหลาของเขาก็คล้ำลงและปิดบังเธอด้วยความไม่แยแส “มาเริ่มกันเถอะ วันนี้เราจะพูดถึงผลการตรวจร่างกายของผมเท่านั้น”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ จีน่าก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก แบบนี้ค่อยดีขึ้นหน่อย
จีน่าเซียวนั่งลงตรงข้ามกับเขาและนำผลการตรวจร่างกายของเขาออกมาจากกระเป๋าเอกสาร จีน่าเซียวเริ่มวิเคราะห์ผลลัพธ์ทีละประเด็น การวิเคราะห์ของเธอละเอียดมาก และเธออธิบายข้อมูลทุกอย่างในเอกสารการตรวจแต่ละฉบับให้เขาฟัง
หลังจากอธิบายเสร็จแล้วเธอก็ยื่นแผนการพักฟื้นที่เธอเขียนไว้ทั้งคืนให้เขา "ไม่ว่าคุณจะต้องการเอกสารนี้หรือไม่ก็ตาม ฉันจะทิ้งไว้ที่นี่ และคุณเป็นโรคนอนไม่หลับนะคะ ถ้าคุณต้องการ ฉันจะเขียนแผนการรักษาให้คุณเช่นกัน และฉันยังมียาพื้นบ้านที่มีประโยชน์มากด้วย"
หลังจากที่จีน่าพูดแบบนั้น อีสันก็ไม่ได้ให้คำตอบใด ๆ กับเธอ และจีน่าเซียวก็ไม่แน่ใจว่าเขากำลังฟังอยู่หรือไม่เมื่อตะกี้นี้
เธอกลัวว่าบรรยากาศจะเงียบลงทันที เหมือนเมื่อกี้นี้ที่เธอเพิ่งพูดจบ เขาไม่ตอบสนอง บรรยากาศเงียบมากจนได้ยินแม้แต่เสียงเข็มหล่น และเสียงหอบหายใจสั้นๆ ยาว ๆ ของจีน่าเซียวก็อาจได้ยินได้อย่างชัดเจน
จากนั้นโทรศัพท์ของอีสันลู่ก็ดังขึ้น
“ผมต้องรับโทรศัพท์” อีสันพูดเบา ๆ จากนั้นเขาก็ลุกไปรับสายพร้อมกับเดินไปยังประตูกระจก “ลิลลี่...ใช่ครับ ตอนนี้ผมอยู่ที่บ้านแล้ว... ตกลงครับ งั้นรอผมด้วยนะ”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ จีน่าก็สามารถเดาเนื้อหาของโทรศัพท์คร่าวๆ ได้ เธอรีบลุกขึ้นแล้วพูดว่า “ในเมื่อคุณมีธุระที่ต้องทำ ฉันขอตัวก่อนนะคะ”
“คุณหมอเซียว คุณมีความเข้าใจผู้อื่น ผมเพิ่งจะขอให้คุณกลับไป” ขณะที่เขากล่าวเช่นนี้ เขาก็ไปยังโถงทางเดิน สวมเสื้อคลุม และจัดเนคไทให้ตรง
ไม่ชัดเจนว่าเขากำลังขอให้เธอกลับไปหรือไม่?
จีน่ารีบตามเขาออกไปและเข้าไปในลิฟต์ด้วยกัน แย่จัง ไม่มีใครขึ้นลิฟต์เลยตั้งแต่ชั้น 18 ถึงชั้น 1 มีเพียงพวกเขาสองคนเท่านั้นที่อยู่ในพื้นที่เดียวกัน จีน่าเซียวได้แต่เฝ้ามองตัวเลขที่ติด ๆ ดับ ๆ
17, 16, 15...
เธอหวังว่ามันจะผ่านไปเร็วขึ้น และเร็วขึ้นมากกว่านี้...
“ผมหวังว่านี่เป็นครั้งสุดท้ายที่เราพบกันตามลำพัง” ขณะที่จีน่ากำลังเฝ้ามองตัวเลขและบ่นในใจตัวเอง อีสันซึ่งยืนอยู่ข้างหลังเธอก็พูดขึ้นทันใดนั้นว่า
อะไรนะ?
“เมื่อหกปีก่อนผมยังเยาว์วัยและโง่เขลา ผมไม่เข้าใจว่าความรักคืออะไร ทุกอย่างคืออดีต ผมไม่ขอยุ่งเกี่ยวอะไรกับคุณอีก คราวหน้าถ้าโรงพยาบาลจะมอบหมายงานอื่นให้คุณเช่นนี้อีก ผมหวังว่าคุณจะปฏิเสธนะ"
เยาว์วัยและโง่เขลา? ไม่รู้ว่าความรักคืออะไร?
นี่คือทั้งหมดที่เขาพูดเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของพวกเขาเมื่อหกปีก่อนใช่ไหม? ต่อมาเขาต้องเสียใจมากที่เสี่ยงชีวิตตัวเองเพื่อช่วยชีวิตเธอแน่ ๆ
แม้ว่าเธอจะไม่อยากมีส่วนเกี่ยวข้องกับเขาจริง ๆ แต่คำพูดที่ออกจากปากเขายังคงทำให้เธอรู้สึกไม่ดี และปลายจมูกของเธอก็เขม่นอย่างช่วยไม่ได้
จีน่าเซียวกลั้นน้ำตาของเธอไว้ เธอยิ้มอย่างไม่แยแสและพูดว่า "ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน เพราะยังไงฉันก็เป็นแค่หมอ บางครั้งฉันก็มีทางเลือกไม่มากนัก คุณสามารถบอกให้ดีนลู่กันไม่ให้ฉันเกี่ยวข้องกับสิ่งของที่เกี่ยวข้องกับคุณก็ได้ ขอบคุณค่ะ"
อีสันลู่กระตุกมุมปากของเขาอย่างเย็นชา "ไม่มีทางเลือกแล้วใช่ไหม? เยี่ยมมาก"
ในที่สุด "ติง" ก็มาถึงชั้น 1 จีน่าเซียวรีบเดินออกจากลิฟต์และรู้สึกว่าเวลาไม่กี่วินาทีเมื่อกี้นี้ผ่านไปช้าราวกับหนึ่งศตวรรษ
แต่พอออกมาพร้อมกันก็ยังเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องเดินพร้อมกัน ทันทีที่พวกเขาเดินออกจากอาคาร พวกเขาเห็นว่าลิลี่เฉียวกำลังรอพวกเขาอยู่ในรถแล้ว จากมุมมองของลิลี่เฉียว พวกเขาดูเหมือนเพิ่งออกมาจากบ้านด้วยกัน
“หมอเซียว?” ลิลี่เฉียวรีบลงจากรถ เธอตกใจที่เห็นทั้งสองออกมาพร้อมกัน จีน่าเซียวรีบอธิบายว่า “คุณเฉียวคะ อย่าเข้าใจผิด ฉันเป็นหมอที่ดูแลการตรวจร่างกายของประธานลู่ ฉันมาที่นี่เพื่อส่งรายงานการตรวจร่างกาย”
"เข้าใจแล้วค่ะ" ลิลี่เฉียวกล่าวด้วยรอยยิ้ม "คุณทำงานหนักมากจริง ๆ หมอเซียว ได้เวลาทานอาหารแล้ว เราไปทานอาหารเย็นด้วยกันไหมคะ?"
จีน่าเซียวไม่คิดว่าลิลี่เฉียวจะเชิญเธอไปทานอาหารด้วยกัน เธอรีบปฎิเสธว่า “ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณที่ชวน ฉันต้องกลับไปโรงพยาบาลแล้ว คุณสองคนไปด้วยกันก็ได้ ทานให้อร่อยนะคะ”
- ผู้เขียน
