บทที่ 12
1482 คำ
“หนูมาที่นี่เองเหรอ? แม่ของหนูอยู่ไหน?” อีสัน ลู่มองไปรอบ ๆ “เธอทำทุกอย่างเอง แม่ประเภทไหนกันที่ขาดความรับผิดชอบปล่อยให้เด็กตัวเล็ก ๆ แบบนี้ออกมาคนเดียวได้?” เขาคิด
“แม่หนูยุ่งมาก และตอนนี้หนูก็โตแล้ว หนูดูแลตัวเองได้หมดทุกเรื่อง ไม่ต้องรบกวนแม่แล้ว”
"..."อีสัน ลู่หมดคำจะพูด
นี่หมายความว่าเธอดูแลชีวิตของตัวเอง ขณะที่แม่ของเธอไม่สามารถดูแลตัวเองได้?
เวลานี้ เลขาของเขารีบเข้ามาและพูดว่า “ท่านประธานลู่ การประชุมจะเริ่มในอีกห้านาทีครับ”
อีสัน ลู่วางเรนนี่น้อยลงแล้วพูดว่า "เรนนี่น้อย ลุงต้องรีบไปประชุม ช่วยฝากเบอร์โทรของแม่หนูไว้ที่โต๊ะของแผนกต้อนรับส่วนหน้าแล้วค่อยโทรหาเธอทีหลัง หนูจำเบอร์ของแม่หนูได้ไหม?"
"แน่นอน หนูจำได้ค่ะ"
"โอเค" อีสันลู่ยิ้มอย่างจริงใจและสายตาของเขาเปี่ยมด้วยความรัก "ไว้เจอกันพรุ่งนี้"
“เจอกันพรุ่งนี้ค่ะ คุณลุงรูปหล่อ”
อีสันลู่ก้าวขึ้นลิฟต์ไปที่ชั้นบนสุดและพูดกับเหว่ยหลินว่า "หาพี่เลี้ยงดี ๆ ให้เธอด้วย"
"หา?" เหว่ยหลินตกตะลึงในตอนแรก ก่อนจะกลับมารู้สึกตัว เขายังคงประหลาดใจนิดหน่อย “คุณหมายถึงเรนนี่น้อยเหรอครับ? คุณพูดจริงเหรอ? ผมคิดว่าคุณแค่ล้อเล่นกับเธอเสียอีก”
“ผมไม่มีเวลามาล้อเล่นหรอกนะ” อีสันลู่พูดอย่างจริงจัง “พอดีว่ารายการโชว์ของลิลี่เฉียวต้องการนักแสดงเด็กผู้หญิงน่ะ ให้เธอลองดูก่อนก็แล้วกัน”
"ตกลงครับ"
ทันทีที่ประตูลิฟต์เปิด อีสันลู่ก็ก้าวเข้าไปในห้องประชุม เหว่ยหลินประหลาดใจมากที่เพื่อนตัวน้อยโชคดีมาก รายการโชว์ใหม่ของลิลี่เฉียวต้องการนักแสดงเด็กหญิงเพื่อเล่นบทวัยเด็กของนักแสดงนำข้อกำหนดของผู้กำกับนั้นละเอียดมาก และเพิ่งจะวางแผนเปิดตัวการคัดเลือกนักแสดงทั่วประเทศ เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าการตัดสินออกมาเป็นแบบนี้!
เมื่อได้ยินว่าเกิดอะไรขึ้นกับเรนนี่น้อย อีเวตต์ก็ตะลึงงันไปเลย “เกิดอะไรขึ้นกับโลกใบนี้?”
“แม่ทูนหัว มีอะไรหรือเปล่าคะ?” เรนนี่น้อยมองเธออย่างใสซื่อ “หนูได้งานแล้ว คุณไม่ดีใจเหรอ?”
อีเวตต์รู้สึกว่ามุมมองต่อโลกใบนี้ของเธอถูกท้าทาย จากนั้นเธอก็กลับคืนสติและถามอีกครั้งว่า “แน่นอน ฉันดีใจ ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าประธานลู่ต้องการเซ็นสัญญากับหนูจริง ๆ?”
“ใช่ค่ะ เขาขอเบอร์โทรของแม่หนูไว้กับพวกเขา แต่หนูไม่กล้า หนูเลยเขียนเบอร์โทรของแม่ทูนหัว พวกเขาจะโทรหาคุณทีหลัง” เรนนี่น้อยกล่าว
คราวนี้อีเวตต์อุ้มเธอขึ้นมาอย่างตื่นเต้นและพูดว่า "เรนนี่น้อย หนูเก่งมาก ถ้าหนูได้เป็นดาราเด็กในสังกัด ลู่ เอ็นเตอร์ไพรส์ หนูจะมีอนาคตที่สดใส ฉันตัดสินใจแล้วว่าฉันจะหยุดหางานทำ ถ้าหนูประสบความสำเร็จ ฉันจะเป็นผู้จัดการส่วนตัวของหนู"
"ตกลงค่ะ" เรนนี่น้อยหยีตาดวงโตเป็นรอยยิ้ม “แต่ขออย่าบอกแม่นะ เธอไม่ยอมแน่”
“อย่าห่วงเลยค่ะ นี่เป็นความลับของเรา ระหว่างคุณกับหนูเท่านั้น งั้นเรามาทำข้อตกลงกันเถอะ”
หลังจากเกี่ยวก้อยกันแล้ว อีเวตต์รีบเตือนว่า "แต่เรนนี่น้อย หนูต้องอย่าให้ประธานลู่รู้ว่าหนูรู้จักฉันนะ"
"ทำไมล่ะคะ?"
ทำไมน่ะหรือ? อีเวตต์ไม่มีทางเลือกนอกจากต้องเปลี่ยนเรื่อง “ยังไงก็ตาม หนูก็แค่ต้องฟังฉัน มิฉะนั้นอาจมีผลกระทบต่ออนาคตของหนู"
"รับทราบค่ะ แม่ทูนหัว"
*
เมื่ออีสัน ลู่เดินออกจากห้องประชุม เขารู้สึกเหนื่อยล้าทั้งกายและใจจริง ๆ โชคยังดีที่เขาได้ดูแลเรื่องของชอนซิง
“เจ้านายครับ ช่วงนี้คุณเหนื่อยเกินไป พักก่อนเถอะครับ”
อีสันลู่ไม่ตอบสนองต่อคำพูดของเหว่ยหลิน เขาหยิบโทรศัพท์ออกมาแล้วส่งข้อความถึงลิลี่เฉียวสองสามข้อความ
“ฉันรู้ว่าคุณยุ่งอยู่ ฉันเลยไม่กล้าโทรหาคุณ คุณต้องดูแลสุขภาพให้ดีนะคะ”
“ฉันจะไปเข้าร่วมกลุ่มเพื่อถ่ายทำเร็ว ๆ นี้ บ่ายนี้คุณว่างไหมคะ? ไปกินข้าวด้วยกันดีไหมคะ?”
อีสันลู่ไม่ได้ตอบกลับข้อความเหล่านี้ เมื่อเขากำลังจะเก็บโทรศัพท์ เขาก็ต้องรับโทรศัพท์จากจีน่าเซียวซึ่งทำให้เขาประหลาดใจ
โทรศัพท์ดังขึ้นนานมาก จีน่าเซียวคิดว่าเขาคงไม่รับสาย เมื่อเธอกำลังจะวางสาย เขาก็รับโทรศัพท์อย่างไม่คาดคิด
"ฮัลโหล"
"ขอโทษนะคะ ที่รบกวนคุณ" จีน่าไม่อยากจะตอแยเขาอีกแล้ว แต่ช่วงนี้ เธอเป็นห่วงเขามากจริง ๆ เมื่ออ่านเวชระเบียนของเขา ในฐานะแพทย์ เธอควรรับผิดชอบต่อผู้ป่วย “คุณลู่คะ คุณจะว่างเมื่อใดคะ? มีปัญหาร้ายแรงบางอย่างเกี่ยวกับสภาพร่างกายของคุณ ฉันจึงอยากบอกคุณทราบค่ะ”
อีสัน ลู่ดูครุ่นคิดอยู่พักหนึ่งแล้วพูดว่า "ภายในครึ่งชั่วโมงที่จตุรัสเหวินเจียง ถ้าคุณมาสายอีกครั้ง เราจะไม่มีโอกาสได้พบกันอีกเป็นครั้งที่สาม"
"ตกลงค่ะ"
โทรศัพท์ถูกวางสาย อันที่จริง จีน่าเซียวค่อนข้างแปลกใจ เธอโทรหาเขาสองครั้ง เธอคิดว่าเขาจะปฏิเสธเธอ หรือไม่ก็ตอบแบบขอไปทีหลังผ่านไปสองสามวัน แต่เธอไม่คาดคิดว่าเขาจะเสนอการนัดหมายล่วงหน้าสั้น ๆ ในแต่ละครั้ง
อย่างไรก็ตาม ครั้งนี้ค่อนข้างยากลำบากสำหรับเธอ จตุรัสเหวินเจียงอยู่ไม่ไกลจากโรงพยาบาลเอเวอร์ไบรท์มากนัก แต่การจราจรน่าสะพรึงกลัวมาก จีน่าเก็บโทรศัพท์แล้วรีบออกจากโรงพยาบาลพร้อมกับหอบเอาโปรไฟล์ไปด้วย
ครั้งนี้เธอมาตรงเวลาแต่เขายังไม่มา เธอนั่งรอบนม้านั่งหิน ดูเวลาไปด้วยระหว่างรอ แต่สุดท้ายก็เกือบผล็อยหลับไป อีสันมาสายเกือบหนึ่งชั่วโมง
เขาคาดไม่ถึงว่าลูกค้าคนสำคัญจะมาหาเขาตอนที่เขากำลังจะออกไป หลังจากพูดคุยกันนานกว่าหนึ่งชั่วโมง อีสัน ลู่ก็บอกบางอย่างแก่เหว่ยหลินในช่วงที่เขาพักเบรก
“เหว่ยหลินไปที่จตุรัสเหวินเจียงเพื่อดูว่าเธอยังอยู่ที่นั่นหรือไม่ ถ้าเป็นเช่นนั้น ให้ส่งเธอไปยังที่ที่ผมพักอยู่ในตอนนี้ มอบกุญแจให้เธอ และขอให้เธอรอผมอยู่ที่บ้าน”
"เอ๋?" เหว่ยหลินตกใจมาก “ให้เธอไปรอคุณที่บ้านคุณเลยเหรอครับ?”
"ใช่แล้ว"
"เข้าใจแล้วครับ" เหว่ยหลินทำตามที่เขาบอก
จีน่าเซียวรอมาชั่วโมงครึ่งแล้ว เธอไม่รู้ว่าเธอควรจะรอต่อ หรือโทรเรียก หรือออกไปเลย
“คุณหมอเซียว” เหว่ยหลินขับรถไปดักหน้าเธอ เปิดหน้าต่างและพูดกับเธอว่า "ตอนนี้ประธานลู่กำลังติดธุระอยู่ โปรดขึ้นรถมาเลยครับ"
เหว่ยหลินเคยเห็นจีน่าเซียวมาก่อน ดังนั้นเธอจึงขึ้นรถ หลังจากขึ้นรถ ทั้งสองคนก็ไม่ได้พูดอะไรกัน เหว่ยหลินได้ขับรถพาเธอไปยังที่พักของอีสัน ลู่และมอบกุญแจให้เธอตามคำสั่ง
“ประธานลู่พักอยู่ที่ห้อง 1805 นี่ครับกุญแจ”
"คุณหมายความว่ายังไง?" จีน่าก็ตกตะลึงเช่นกัน เขากำลังจะทำอะไร?
“ประธานลู่ไม่รู้ว่าเขาจะกลับเมื่อไร คุณหมอเซียว คุณไปรอที่บ้านเขาก่อนก็ได้”
ว่าไงนะ?
"โอเค เข้าใจแล้วค่ะ" จีน่าเซียวตกตะลึงอยู่นานก่อนที่เธอจะหยิบกุญแจจากมือของเหว่ยหลิน หลังจากที่เหว่ยหลินขับรถออกไปแล้ว จีน่าเซียวก็มองไปที่กุญแจในมือเธออีกครั้งและมีความรู้สึกสับสนไปหมดในหัวใจเธอ
เธอขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นที่เขาพัก เมื่อเธอเดินไปที่ประตูของเขา มือของเธอก็สั่น เธอไม่รู้ว่าทำไม อาจเป็นบ้านของเขากับลิลี่ เฉียว?
จีน่าเซียวชะงักไปสองสามวินาทีและรู้สึกว่าเธอไร้สาระจริง ๆ แม้อีสันลู่อาจลืมเธอไปจนหมดสิ้นและปฏิบัติต่อเธอเหมือนเป็นคนแปลกหน้า แต่เขาก็ให้เธอมาที่บ้านของเขาเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับอาการป่วยของเขา ทำไมเธอถึงมารู้สึกซาบซึ้งที่นี่?
- ผู้เขียน
