10
1039 คำ
10
“คุณเสือคะ อีกสองเดือนปรางค์จะเรียนจบแล้ว พอถึงตอนนั้นเราแต่งงานกันนะคะ” สีหน้าของคนที่ถามแช่มชื่น แต่คนที่ถูกถามเบื่อหน่ายเต็มประดา แต่ที่ยังไม่ไล่เธอออกไปจากชีวิต เนื่องจากความสุขที่ได้รับจากเธอนั้นมากล้น สุขสมแบบไม่มีขีดจำกัด เขาจึงเก็บปรางค์รวีเป็นดอกไม้ประดับเตียงต่อไป แต่ถ้าหากวันไหนหมดสิ้นเสน่หา เขาก็พร้อมที่จะเขี่ยเธอทิ้ง
“อืม” เขาตอบออกไปอย่างไม่เต็มใจนัก พูดง่ายๆ คือตอบตัดความรำคาญมากกว่า ก่อนจะก้าวลุกเดินออกจากเตียงด้วยสภาพที่เปล่าเปลือยและแต่งตัวเพื่อเดินทางออกไปจากคอนโด สถานที่ที่เปรียบเสมือนรังสวาทของตน
“วันนี้ฉันไปส่งปรางค์ไม่ได้นะ ต้องไปทำธุระให้คุณแม่ ปรางค์กลับเองได้หรือเปล่า” เขาพูดขณะที่แต่งตัว
“ได้ค่ะ ปรางค์กลับได้” เธอตอบเสียงเบา
“พรุ่งนี้เจอกันที่บริษัทก็แล้วกัน ฉันไปก่อนนะ”
ปรางค์รวีมองตามร่างหนาที่เดินไปยังประตูห้องนอนแล้วรู้สึกแสบร้อนกลางอก น้ำตาไหลรินเคลียแก้ม อดสูกับสภาพของตัวเองยิ่งนัก เธอมีค่าแค่นี้ มีค่าแค่เพียงตอบสนองความสุขให้วิตโตริโอ พอเขาหาความสุขจากกายเธอจนอิ่มก็เดินจากไป แต่จะโทษใครได้นอกจากตัวเอง ที่รักวิตโตริโอมากเกินไป มากเสียจนไม่เห็นคุณค่าในตัวเอง ก็ต้องได้รับความทุกข์ใจและเสียใจอยู่อย่างนี้
รังสรรค์และโซเยอร์สองลูกน้องคู่ใจ นั่งรอวิตโตริโออยู่ภายในรถของผู้เป็นนาย เมื่อเห็นร่างของเจ้าของรถเดินหน้ายุ่งมาแต่ไกล สองลูกน้องรีบร้อยลงมาจากรถและเปิดประตูคอย
“มัมให้ฉันเอาของขวัญไปให้ใคร ทำไมไม่ส่งไปรษณีย์ตรงไปที่บ้านของคนนั้นเลย ทำไมต้องให้ฉันเอาไปให้ด้วย” วิตโตริโอถามและบ่นด้วยความหงุดหงิดใจกับภาระหน้าที่ที่ตนไม่อยากจะทำ
“ผมไม่ทราบครับ มาดามสั่งมาอย่างนี้ครับ และยังกำชับให้คุณวิโตทำตามที่สั่งด้วยครับ” รังสรรค์รายงานตามที่ได้รับมอบหมายมา
“งั้นก็ไปเลย มันสั่ง ฉันขัดได้ที่ไหน” วิตโตริโอไม่เคยยอมผู้หญิงคนไหน ยกเว้นคนเดียวคือทิพย์ธารา มารดาผู้ใจดี และจะกลายเป็นเสือทันทีที่โกรธ แม้กระทั่งบิดามาเฟียผู้ลือชื่อ ยังเชื่องอย่างกับแมวเมื่ออยู่กับมารดา
หนึ่งชั่วโมงต่อมา วิตโตริโอก็เดินทางมาถึงจุดหมาย สถานที่จัดงานเลี้ยงฉลองวันคล้ายวันเกิด จัดอย่างยิ่งใหญ่ภายในบ้านทรงไทยหลังหนึ่งที่มีเนื้อที่กว่าห้าไร่ เป็นบ้านทรงไทยสมัยรัชกาลที่ 4 แต่ยังความใหม่แม้ว่าจะอายุของบ้านร่วมร้อยกว่าปี บอกให้รู้ว่า เจ้าของบ้านคงจะดูแลและทำนุบำรุงเป็นอย่างดี ไม่ให้เสื่อมสภาพไปตามกาลเวลา
ทั้งสามเดินเข้าไปภายในงานเลี้ยงที่มีแขกเหรื่อมาร่วมงานนับร้อยคน ในมือถือกล่องของขวัญที่มารดาส่งตรงมาจากอิตาลี ให้เขานำมาให้เจ้าของวันเกิดในวันนี้ ซึ่งวิตโตริโอก็ไม่ทราบว่า เขาคนนั้นคือใคร
“ขอโทษนะครับ ไม่ทราบว่าเจ้าของวันเกิดอยู่ที่ไหนครับ”
ความที่ไม่รู้จักเจ้าของงาน ทำให้เขาเลือกที่จะถามคนที่มาร่วมงานที่ทำหน้าแปลกใจ ที่คนถามมางานวันเกิดได้อย่างไร หากไม่รู้จักเจ้าของงานเลี้ยง
“พอดีผมมาแทนคุณแม่น่ะครับ ผมก็เลยไม่รู้จักเจ้าของงาน”
จากสีหน้าของคนถูกถาม ทำให้วิตโตริโอต้องขยายความเข้าใจให้อีกฝ่ายรู้มากขึ้น
“คุณนภาลัยนั่งอยู่บนโต๊ะนั้นค่ะ” คนถูกถามตอบและชี้นิ้วไปยังโต๊ะที่อยู่หน้าซุ้มดอกไม้
“ขอบคุณครับ” กล่าวคำขอบคุณจบ วิตโตริโอก็หันไปมองตามที่อีกฝ่ายชี้
ภาพที่หนุ่มลูกครึ่งอิตาเลี่ยนเห็นคือ สตรีสูงวัยคนหนึ่งอายุน่าจะประมาณหกสิบห้าปี ยืนอยู่หน้าโต๊ะตัวยาวที่มีกล่องของขวัญวางเรียงรายนับสิบกล่อง โดยมีร่างงดงามของหญิงสาวคนหนึ่งยืนอยู่เคียงข้าง เธอสวมชุดเดรสสีชมพูสั้นพอดีเข่า ดูเรียบร้อยแต่หรูด้วยดีไซน์ใบหน้าสวยพริ้มเพรา รูปร่างอรชรอ้อนแอ้นราวกับนาฬิกาทราย ยิ่งได้เห็นรอยยิ้มสดใสของเธอยามแจกจ่ายให้คนร่วมงาน หัวใจของเขากระตุกขึ้นมาทันใด เท้าใหญ่เดินไปยังจุดที่ดึงดูดใจราวกับต้องมนต์สะกด
นภาลัยเจ้าของงานวันเกิดและกมลเนตรหลานสาวยสุดสวย มองชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ชาวต่างชาติที่เดินมายังตนด้วยความสงสัยว่า บุรุษน่าเกรงขามคนนี้คือใคร เพราะนภาลัยมั่นใจหนักหนาว่า ไม่รู้จักแขกคนนี้มาก่อน แต่ก็ทำนิ่งเฉย รอให้อีกฝ่ายแนะนำตัว
“สวัสดีครับผมชื่อวิตโตริโอ เป็นลูกชายของคุณแม่ทิพย์ธารากับคุณพ่ออเล็สซานโดรครับ” ชายหนุ่มแนะนำตัวเป็นภาษาไทยชัดถ้อยชัดคำ เพราะดูจากสีหน้าของทั้งสองไม่รู้จักเขาแน่นอน
“อ๋อ...นึกว่าใครลูกชายของแมวเองหรือนี่ โตเป็นหนุ่มจนยายจำไม่ได้เลยนะ” นภาลัยยิ้มเมื่อรู้ว่าชายหนุ่มตรงหน้าคือเสือน้อยในวัยเยาว์ ลูกชายของทิพย์ธาราลูกบ้านคนหนึ่งที่อดีตเคยเช่าบ้านของนางอยู่มาหลายปี นางยังจำความน่ารักและความซุกซนของเสือน้อยได้เป็นอย่างดี เด็กชายหน้าตากลมๆ พวงแก้มยุ้ยสีชมพู น่าหยิกเสียเหลือเกิน
ตอนที่ทิพย์ธาราย้ายไปอยู่กับสามียังบ้านเกิดเมืองนอน นางรู้สึกใจหายที่ต้องจากคนดีๆ ไป รวมทั้งขวัญใจคนทั้งซอยอย่างวิตโตริโอ แต่ถึงจะจากกันไปไกล ทิพย์ธารายังติดต่อกับนางเรื่อยมา และในปีนี้ทิพยารายังย้ำว่าจะให้คนๆ หนึ่งถือของขวัญมาให้ โดยไม่ได้บอกว่าเป็นใคร ที่แท้ก็เป็นพ่อเสือน้อยในอดีตนี่เอง
- ผู้เขียน
