"ดึกแล้ว นอนกับป้าเถอะนะ" สมรบอกขณะมินตรากำลังเตรียมจะเดินออกจากบ้าน
"มิ้นท์อยู่ได้เหรอคะ" เพราะความน้อยใจ และเอาแต่ยังนึกถึงใบรับรองแพทย์ของสมร เธอจึงเผลอแสดงความไม่พอใจออกมาทางคำพูด
"ทำไมถามแบบนั้นล่ะ" น้ำเสียงสมรดูงอนๆ จนมินตราต้องหันกลับมาสนใจ
"คือ มิ้นท์ไม่มีเสื้อผ้าน่ะค่ะ" มินตราอ้างเรื่องนี้ขึ้นมา เพื่อไม่ให้สมรสงสัยกับท่าทางที่เปลี่ยนไปของตนเอง
"โธ่ แค่นั้นเอง" สมรจึงลุกจากที่นั่งไปโอบไหล่มินตรา "แต่ปกติหนูก็ไม่ใส่เสื้อผ้าอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ" เธอเอ่ยแซวคนข้างๆ ก่อนจะผละออกมา "ป้าไปอาบน้ำก่อนนะ"
"คุณป้าคะ"
"หืมม มีอะไรจ๊ะ"
"ทานยาแล้วใช่มั้ย" มินตราหยั่งเชิงถามออกมา เพราะหลังมื้ออาหารไม่เห็นสมรแตะยาสักเม็ด
"เป็นห่วงรึไง" เธอแสร้งบอกออกมาอย่างไม่ใส่ใจนัก ทั้งยังเดินทิ้งห่างมินตราขึ้นชั้นสอง
"เป็นห่วงแท้ๆ ทำไมถึงไม่ห่วงตัวเองบ้าง" คนที่ยืนเคว้งได้แต่บ่นออกมาและเดินตามขึ้นไปบ้า
