กวินยิ้มเจื่อน รู้สึกเขินอายไม่น้อยหลังจากเห็นว่าเจ้าของร้านคาเฟ่แห่งนี้ คือรุ่นน้องในคณะสมัยเรียนมหาวิทยาลัย ไม่คิดว่าโลกจะกลมได้ถึงขนาดนี้
เขาที่ถูกบริษัทจ้างออกเพราะได้เงินเดือนเยอะเกินไป กับการหางานใหม่ในวัยยี่สิบหกปี ยิ่งเขามีภาระหนี้สินจากทางบ้านที่ต้องแบกรับ การจะหางานที่มีค่าตอบแทนสูงนั้น ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยสักนิด และในระหว่างที่กำลังเดินหางานด้วยความท้อแท้ สายตาก็ดันเหลือบไปเห็นประกาศรับสมัครพนักงานในระดับผู้จัดการ ด้วยตัวเลขเงินเดือนที่แม้จะไม่สูงเท่าบริษัท แต่เพราะกลิ่นหอมของนมและเนยที่ลอยมาเตะจมูก รู้ตัวอีกทีก็เปิดประตูร้านเข้าไปเสียแล้ว ยิ่งเห็นผู้เป็นเจ้าของร้านก็ยิ่งตกใจ เมื่อหญิงสาวคนนั้นคือรุ่นน้องของเขาเอง
“นั่นสิ หลังจากเรียนจบก็ไม่ได้เจอกันเลย พี่ เอ่อ…” กวินชะงัก ไม่มั่นใจว่าจะสามารถพูดอย่างเป็นกันเองได้หรือไม่ เพราะตอนนี้ตัวเขาอยู่ในฐานะผู้มาสมัครงาน
ระหว่างนั้นหนู
