#วันจันทร์สีชมพู 18
เมื่อแยกจากเพื่อนเราก็กลับกันทันทีไม่ไหวแล้วล่ะ วันนี้เหนื่อยมากจริง ๆ คุณหมอเองก็น่าจะเหนื่อยแต่ฝืนบอกว่าไม่เหนื่อยเพราะเป็นห่วงฉัน
“คุณมันเดย์คะ พี่สงสัยอ่ะค่ะว่าจริง ๆ แล้วคุณมันเดย์กับคุณหมอเป็นอะไรกันเหรอคะ”
“เอ่อ...” ถามตรง ๆ แบบนี้ก็ไม่รู้จะตอบยังไงเหมือนกันนะเนี่ย ฉันลอบมองคนที่ทำหน้าที่ขับรถอยู่เล็กน้อยพอเห็นเขายิ้มมุมปากบาง ๆ ฉันก็ถึงกับหน้าร้อนวูบวาบอีกครา เขิน! เป็นเขินอีกแล้ว
“เป็น เป็นแฟนค่ะ” ฉันตอบเสียงอุบอิบ
“หึหึ” เสียงหัวเราะในลำคอดังจากคุณหมอทันทีที่ได้ยินตอบแบบนั้น ต่างจากคุณเลขาที่เงียบไปทันทีเหมือนกำลังขบคิดอะไรสักอย่างกับตัวเอง
“หัวเราะอะไรคะ”
“เปล่าครับ น่ารักดี” เขายิ้มกว้างยกมือลูบผมฉันเบา ๆ
“คุณหมอคะ อย่าแกล้งแบบนี้ค่ะ”
“พี่ไม่ได้แกล้งสักหน่อย แล้วคุณเลขาหนูจะลงที่ไหนครับ” คุณหมอเปลี่ยนเรื่องถาม ฉันขยับตัวเล็กน้อยก้อนจะหันกลับไปมองเล
