#วันจันทร์สีชมพู

#วันจันทร์สีชมพู 1 เสียงเพลงสากลดังคลอเคล้าไปทั่วทุกมุมร้าน ที่นี่เป็นร้านกาแฟเล็ก ๆ ที่ตั้งอยู่ใกล้กับมหาวิทยาลัยชื่อดัง ทำให้มีนิสิตนักศึกษาเข้ามาอุดหนุนอยู่เรื่อง ๆ อย่างต่อเนื่อง โต๊ะนั่งที่ร้านก็มีอยู่ไม่กี่โต๊ะ ส่วนมากที่เข้ามาจะเป็นแบบซื้อกลับบ้านเป็นส่วนมาก ร้านกาแฟแห่งนี้ฉันตั้งใจจะเปิดสาขาเพิ่มจากคุณแม่เพื่อสานต่อความฝันตัวเอง ความฝันที่อยากจะมีร้านเล็ก ๆ เป็นของตัวเอง ฉันฝันว่าอยากมีร้านกาแฟเป็นของตัวเองมานานมากเลยล่ะ ส่วนที่นี่มีพนักงานและคนทำขนมอยู่แล้วเลยไม่ยุ่งยากอะไรมาก ฉันก็แค่แวะเข้ามาดูบ้างเป็นครั้งคราวสลับกับทำงานประจำ งานประจำที่ว่าคือช่วยดูแลบริษัทของที่บ้านนั่นแหละ เธิร์สเดย์ก็เข้ามาช่วยกันทำ แล้วก็ยังมีเฮียซันไชน์ที่ทำงานตั้งสองที่สองบริษัท เก่งไหมพี่ชายของฉันน่ะ “พี่จ๋า ออเดอร์บิลนี้จากไหนคะ ทำไมเยอะจัง” “อ๋อ คลินิกทำฟันข้าง ๆ ค่ะน้องจันทร์” พี่จ๋าผู้จัดการร้านรายงานเมื่อได้ยินฉันเอ่ยถามอย่างสงสัย ทั้งที่ก็เพิ่งเดินเข้าร้านมาได้ไม่นาน ฉันวางกระเป๋าสะพายในลิ้นชักก่อนจะเลื่อนปิดไว้แล้วเดินไปดูออเดอร์ จากนั้นก็เริ่มชงเครื่องดื่มช่วยพี่จ๋า เครื่องดื่มเกือบสิบแก้วแล้วยังมีขนมเค้กอีกสิบชิ้น เมื่อจัดของทุกอย่างลงกล่องฉันก็อาสาไปส่งให้เอง ตอนนี้ที่ร้านวุ่นวายมากเพราะเป็นช่วงเวลาเลิกงานและเลิกเรียน ลูกค้าเลยเยอะเป็นพิเศษในช่วงเวลานี้ เมื่อได้เครื่องดื่มมา ฉันจึงหิ้วถุงเครื่องดื่มและขนมเต็มไม้เต็มมือออกจากร้านกาแฟ แต่เดินไปไม่ถึงยี่สิบก้าวก็เจอกับคลินิกทันตกรรมที่กำลังเปิดให้บริการอยู่ขณะนี้ ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าที่นี่เปิดนานหรือยังแต่ที่แน่ ๆ คือเปิดก่อนร้านกาแฟฉันแน่นอนเพราะจำได้ว่าวันที่มาดูร้านก็เห็นคลินิกนี้แล้วได้ถามทางคนงานของคลินิกด้วยเพราะหาไม่เจอร้านที่จะมาดูไม่เจอ “เอาเครื่องดื่มมาส่งค่า” ฉันเอ่ยบอกพนักงานของคลินิกพร้อมกับรอยยิ้มหลังจากที่เปิดประตูคลินิกเข้าไป “อ้อ เท่าไหร่คะ” ฉันบอกราคาและส่งมอบบิลให้พนักงานไป พี่สาวคนสวยเดินถือบิลเข้าไปหลังเคาน์เตอร์จากนั้นก็กลับมาพร้อมกับเงินค่าเครื่องดื่ม “อ้าวคุณหมอไปไหนคะ?” “ว่าจะไปหากาแฟดื่มครับ” “สั่งมาแล้วค่ะ ที่โต๊ะด้านหน้า” เสียงคนคุยกันดังใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ฉันเองก็ไม่ได้สนใจมากนักนอกจากยืนรอเงินจากพี่พนักงานของคลินิก เมื่อได้เงินค่าเครื่องดื่มฉันก็ยื่นนามบัตรของร้านให้พี่พนักงานไป “โทรมาสั่งได้นะคะ เดี๋ยวเอาเข้ามาส่งค่ะ” “โอ้ ดีจังเลยค่ะ เดี๋ยวจะผันตัวเป็นลูกค้าประจำนะคะ” “ขอบคุณค่ะ ดื่มให้อร่อยนะคะ” ฉันยิ้มให้กับพี่พนักงานคนสวยจากนั้นก็รีบออกจากคลินิกเดินกลับมาที่ร้านของตัวเองที่ตอนนี้ลูกค้าแน่นขนัด เมื่อกลับมาถึงร้านก็ช่วยพี่จ๋าและพนักงานในร้านชงเครื่องดื่มต่อ เงยหน้าจากเคาน์เตอร์ชงกาแฟอีกทีก็สองทุ่ม เด็กพาร์ทไทม์กำลังเช็ดโต๊ะและเก็บแก้วจานไปหลังร้าน ส่วนฉันวางแก้วเครื่องดื่มลงบนเคาน์เตอร์ให้ลูกค้ารายสุดท้าย โดยที่ไม่ลืมเอ่ยขอบคุณลูกค้าที่มาอุดหนุน “พี่จันทร์ พรุ่งนี้หนิงขอลานะคะ มีสอบตอนบ่าย” “ได้จ้า สู้ ๆ นะ” ฉันบอกน้องพาร์ทไทม์ หนิงเพิ่งอยู่ปีสองเองมั้งถ้าจำไม่ผิด นั่นแหละน้องน่ารักขยันทำงานฉันเลยไม่ลังเลที่จะรับเข้ามาทำงานด้วย “ขอบคุณค่ะ” หนิงยิ้มกว้างวิ่งกลับเข้าไปหลังร้าน “ขอโทษนะครับ ร้านปิดหรือยังครับ” เสียงทุ้มดังที่หน้าประตูร้าน ร่างสูง ๆ ของลูกค้าเดินเข้ามาใกล้พลางมองอย่างเกรงใจ แต่ทำไมฉันถึงได้รู้สึกคุ้นหน้าลูกค้าคนนี้จัง... แต่มองไปมองมาก็นึกออกว่าเขาคือคุณหมอที่อยู่คลินิกทำฟันข้าง ๆ นั่นเอง “ยังไม่ปิดค่ะ รับอะไรดีคะ” เมื่อเห็นว่าลูกค้าเดินมาหยุดรอที่หน้าเคาน์เตอร์แล้วถึงได้รีบถามลูกค้า “ขออเมริกาโน่เย็นครับ” “รับอย่างอื่นเพิ่มด้วยไหมคะ?” ฉันเงยหน้าถามคนที่ยืนอยู่ตรงข้าม พอเงยหน้ามองก็พบว่าเขาเองก็กำลังจ้องฉันอยู่เช่นเดียวกัน ใบหน้าดูดีสะอาดของเขากำลังมองฉันติดรอยยิ้มมุมปากเล็กน้อย ราวกับกำลังชอบหรือพึงพอใจอะไรสักอย่าง “ไม่ครับ” “รับเป็นอเมริกาโน่เย็นหนึ่งแก้วนะคะ ทั้งหมด เก้าสิบห้าบาทค่ะ” ลูกค้ายื่นเงินมาให้ฉันรับมาและทอนกลับไปพร้อมกับบิลแจ้งค่าเครื่องดื่ม “รอสักครู่นะคะ” “ขอบคุณครับ” เมื่อลูกค้าเดินไปนั่งรอฉันก็ส่งมอบหน้าที่ให้พี่จ๋าผู้จัดการร้านเป็นคนชงกาแฟให้ลูกค้า ส่วนตัวฉันหยิบกระเป๋าสะพายตัวเองออกจากลิ้นชักเตรียมกลับบ้าน ขืนกลับช้าเธิร์สเดย์เช็กกับแม่บ้านแล้วพบว่าฉันยังไม่กลับฉันโดนบ่นอีกแน่ ๆ ที่เธิร์สชอบบ่นเพราะเป็นห่วง ฉันน่ะกลางคืนจะสายตาไม่ค่อยดีเท่าไหร่ใส่แว่นช่วยก็ยังไม่ดีอะไรมาก พี่ชายกับน้องชายก็เลยห่วงมากเป็นพิเศษ ดังนั้นฉันจะต้องรีบกลับก่อนที่ท้องฟ้าจะมืด ใช้เวลาเดินทางไม่นานก็กลับมาถึงคอนโด แม่บ้านเวรดึกส่งยิ้มทักทายอย่างเป็นปกติรวมถึงฉันเองที่ส่งยิ้มกลับไปเช่นเดียวกัน จากนั้นก็รีบขึ้นห้องพักอยากจะอาบน้ำนอนพักแล้วล่ะ วันนี้เหนื่อยมาทั้งวันแล้วไหนจะต้องไปทำงานวันพรุ่งนี้อีก ตั้งใจเอาไว้แล้วว่าพรุ่งนี้จะไม่เข้าร้านกาแฟ แต่ยังไงก็ต้องดูก่อนนั่นแหละว่าจะเข้าหรือเปล่า ถ้าไม่มีนัดกับลูกค้าก็คงจะได้เข้าร้านกาแฟ อยากไปนั่งเล่นที่ร้าน ได้กลิ่นกาแฟหอมอ่อน ๆ มันมีความสุขมาก ๆ เลยล่ะ แต่ถ้าจะถามว่าอยู่คนเดียวเหงาไหม? ก็เหงานะ เพราะไม่มีแฟนหรือคนคุยที่มาให้ถามนั่นถามนี่ แต่มันก็สบายใจ อีกอย่างที่ทำให้สบายใจคือไม่มีคนให้ต้องระแวงหรือต้องคิดมากหากอีกฝ่ายเงียบหายไป หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ทิ้งตัวนอนบนเตียงหนานุ่มทันที เพื่อนก็ทำงานกันหมดแล้วนาน ๆ ถึงจะได้เจอกันที ส่วนเฮียซันไชน์พี่ชายคนโตก็ติดลูกติดเมีย น้องชายก็บ้าแข่งรถ จะโทรหาป๊ากับม๊าทั้งคู่ก็ไปฮันนีมูน เฮ้อ ฉันอยากมีอะไรทำให้คลายเหงาเหมือนกันนะ แต่ถึงจะเหงา ฉันก็อยู่ได้นะ