หลังจากเหตุการณ์ในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าจบลงย่าหยาก็เริ่มเข้าใจแล้วว่าตัวเองประเมินคีตะวันผิดไป เขาไม่ได้นิ่งอย่างที่เธอเข้าใจทีแรก เพราะเมื่ออารมณ์พลุ่งพล่านคำพูดห้ามปรามแค่ไหนก็เอาเด็กหนุ่มไม่อยู่
‘เด็กบ้า!! คิดว่าทำแบบนี้แล้วจะหายโกรธง่ายๆ หรือไง ฝันไปซะเถอะ’ ย่าหยาพูดกับตัวเองทั้งที่อ่อนแรงจะทำงานในวันนี้
ตลอดทั้งวันย่าหยากับคีตะวันไม่ได้พูดคุยอะไรกันเลย แม้ว่าเขาจะเอาเอกสารเข้ามาให้ย่าหยาเซ็นต์ก็ตาม เมื่อเซ็นต์เสร็จก็กลับออกไปไม่ได้พูดอะไรกันสักคำ เลิกงานวันนี้ห้องก็เงียบสนิทจากที่เคยพูดคุยหยอกล้อกัน กลายเป็นความว่างเปล่าที่ทั้งสองคนสร้างให้แก่กัน
‘นี่สินะที่เขาว่ากันว่า...เหงาเพราะไม่มี ..ไม่เหงาเท่าเคยมีแต่หายไป’
LINE!!
ขณะที่นั่งเคลียร์งานอยู่ที่ริมหน้าต่างคอนโดอยู่ๆ เสียงไลน์ก็ดังขึ้น แม้จะโกรธกันอยู่แต่ต้องยอมรับว่าตอนที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเธอแอบหวังว่าข้อความนั้นจะถู
