ช่วงนี้ทั้งย่าหยาและคีตะวันต่างไปมาหาสู่กันอยู่บ่อยครั้ง เรียกได้ว่าทุกวันที่ย่าหยาไม่มีงานที่ต้องสะสาง ว่างเมื่อไหร่เป็นต้องรีบกลับห้องแล้วนัดหนุ่มน้อยอย่างคีตะวันมากินข้าว กินของหวานสุขสำราญกันจนชุ่มฉ่ำใจ
“อืม...แล้วที่จะไปทะเลอาทิตย์หน้า เราไปด้วยหรือเปล่า” ย่าหยาละสายตาจากจอโน๊ตบุ๊กก่อนหันไปถามเด็กหนุ่มที่นอนหนุนแขนอยู่บนที่นอนสนใจหน้าจอทีวี
“ไม่รู้สิ ไม่เห็นมีใครบอก…” คีตะวันตอบทั้งที่ตายังคงมองดูการแข่งขันฟุตบอลในทีวี เขาแอบรอคอยคนถามว่าเมื่อไหร่จะพูดเรื่องที่จะไปทะเล เพราะในบริษัทมีการพูดกันหนาหู
“แล้วอยากไปหรือเปล่าล่ะ ....เดี๋ยวพี่คุยกับฝ่ายบุคคลให้”
“พี่นั่นแหละ อยากให้ผมไปด้วยหรือเปล่า ไปทะเลทั้งทีไม่มีผมไปด้วยมันจะเหงาเอานะ” เด็กเจ้าเล่ห์พูดอย่างมีเลศนัย เดี๋ยวนี้พ่อกวางหนุ่มของเธอดูจะออกลายพาดกลอนชัดขึ้นทุกวัน แต่นั่นก็เป็นสิ่งที่ย่าหยาพึงพอใจอย่างที่สุด
“ก็ถึงถามนี่ไ
