ยาวิเศษ #1
1081 คำ
การแก้ไขวิทยานิพนธ์เป็นไปอย่างคร่ำเครียดตั้งแต่ช่วงสายของวัน ลากยาวข้ามมื้อเที่ยงไปจนถึงช่วงบ่ายแก่ ๆ สาว ๆ ทั้งสามคนต่างทุ่มเททั้งแรงกายแรงใจให้กับหน้าจอแล็ปท็อปจนไม่เป็นอันทานมื้อเที่ยง ดามิทรีเองก็นั่งเฝ้าอยู่ด้วยความเป็นห่วง
“วันนี้พอแค่นี้ก่อนดีไหม… ฉันหิวแล้วอ่า” เฮลก้าเป็นคนแรกที่ร้องออกมาด้วยความหิวโหย เธอทิ้งตัวลงฟุบกับโต๊ะ “บอกเลยนะว่า ถ้าเรายังฝืนพิมพ์ต่ออีกนิด ตาเราบอดแน่ กระเพาะอาหารก็จะระเบิดด้วย พวกเธอไม่หิวกันบ้างเลยหรือไงเนี่ย…”
“เสร็จแล้ว !” เลลาร้องออกมาด้วยความดีใจ พร้อมกับยิ้มร่าเริง “ในที่สุดก็เสร็จซะที เฮลก้า หยก ไปกินมื้อเที่ยงควบมื้อเย็นกันเถอะ เราเลี้ยงเอง"
เฮลก้าเงยหน้าขึ้นมาทันที
“เสร็จแล้วเหรอ ! โอ้โห เลลานี่เก่งชะมัด สมแล้วที่เป็นตัวเต็งของเซคชัน ที่อาจารย์ชมแต่ละครั้งนี่ไม่เกินจริงทั้งนั้นเลยนะ สุดยอด !”
เลลายิ้มเขิน ๆ ขณะที่ชัตดาวน์แล็ปท็อปของตัวเอง
“ไม่ขนาดนั้นหรอก ตัวเต็งของจริงต้องหยกแก้วต่างหาก เป็นยังไงบ้าง คงเหลืออีกไม่เท่าไรแล้วใช่ไหม”
ใบหน้าของตัวเต็งที่ว่าไม่ค่อยสดชื่นเท่าไรนัก หยกแก้วหันมาตอบเสียงเบา
“อื้อ เกือบเสร็จแล้วละ"
“งั้นเราไปกินอะไรอร่อย ๆ กันสามคนดีกว่า” เลลาเน้นคำว่าสาม โดยจงใจให้ดามิทรีซึ่งนั่งรออยู่ได้ยินชัด ๆ เต็มสองหู
“ฉันต้องกลับไปเคลียร์เอกสารโครงการของชมรมน่ะสิ ปีสุดท้ายแล้ว มีหลายอย่างต้องฝากฝังน้อง ๆ เอาไว้วันหลังได้ไหม วันนี้พวกเธอไปกันสองคนเลย" เฮลก้าพูดด้วยสีหน้าที่แสดงออกว่าเสียดายอย่างสุดซึ้ง
“โธ่… ขาดเฮลก้าไปเราก็คงกินกันได้ไม่สนุกหรอก งั้นเอาไว้วันหลังที่พวกเราสามคนทำวิจัยเสร็จแล้วค่อยไปกินฉลองกันทีเดียวดีกว่า เนอะ ๆ" เลลาร่าเริงมาก เฮลก้าเองก็ไม่ได้เศร้าหมองอะไร ส่วนหยกแก้วนั้นดูจะซึม ๆ ไปจนเลลาอดที่จะแปลกใจไม่ได้ “หยก โอเคใช่ไหม ทำไมหน้าซีดแบบนั้นล่ะ"
“เราไม่เป็นไรหรอก… เราไหว" หยกแก้วตอบพร้อมกับกดชัตดาวน์โน้ตบุ๊กของตัวเองบ้าง เฮลก้าเห็นแบบนั้นจึงลุกขึ้นก่อน
“งั้นเดี๋ยวฉันรีบไปก่อนนะ กว่าจะหาอะไรกินอีก ไว้เจอกันเพื่อน ๆ" สาวห้าวของกลุ่มโบกมือให้ พร้อมกับกวาดสัมภาระทุกอย่างลงในกระเป๋าอย่างเร่งรีบแล้วเดินออกไป
“เลลา…" หยกแก้วเรียกเสียงระโหย
“หืม มีอะไรเหรอหยก" เจ้าของชื่อขมวดคิ้ว ผนวกกับเห็นสีหน้าที่ดูแย่กว่าปกติของหยกแก้วแล้วก็ยิ่งเป็นห่วง “เธอโอเคไหมเนี่ย…”
“เราขอติดรถกลับไปด้วยได้ไหม วันนี้เราปวดท้องประจำเดือนน่ะ… จริง ๆ ก็ปวดตั้งแต่ก่อนเที่ยงแล้ว"
“ฮะ ! แบบนี้นี่เอง ถึงได้ซึมทั้งวันเลย ก็นึกว่าเป็นอะไรไป" เลลาหันไปหาดามิทรีซึ่งเอาหนังสือไปเก็บเข้าชั้นเรียบร้อยแล้ว “คุณกัปตันคะ จะเป็นอะไรหรือเปล่า ถ้าเราขอให้เพื่อนติดรถกลับบ้านด้วย"
ดามิทรีมองหยกแก้วแวบหนึ่งด้วยสายตาบางอย่าง ก่อนจะตอบเสียงเรียบ
“ได้ครับ คุณหยกแก้วบอกทางผมแล้วกันนะ"
“หยกย้ายหอพักมาอยู่ใกล้กับเลลาแล้วค่ะ เดี๋ยวหยกลงที่หน้าบ้านเลลาก็ได้"
เลลาขมวดคิ้วทันที ดามิทรีเองก็เช่นกัน
“เราเพิ่งย้ายเมื่อวานนี้นี่เอง ที่ปวดท้องหนักวันนี้ก็น่าจะเพราะยกของหลายอย่างเมื่อวานนั่นแหละ ไม่อยากบอกเลลากับเฮลก้าก็เพราะ… กลัวจะรบกวน" หยกแก้วหันไปแก้ตัวกับเลลา เลลาจึงจับมือเธอมาลูบเบา ๆ เป็นการปลอบโยน
“อย่าคิดแบบนั้นสิ หยกไม่เคยรบกวนหรอก เรากับเฮลก้ายินดีช่วยทุกอย่างนั่นแหละ"หญิงสาวพูดพร้อมกับเก็บกระเป๋าให้เพื่อนไปด้วย เลลาสะพายกระเป๋าของหยกแก้วเอาไว้ พร้อมทั้งจะสะพายกระเป๋าตนเอง ทว่าดามิทรีกลับคว้าเอากระเป๋าของเธอไปถือไว้เอง
“ผมถือให้" ดามิทรีบอกนิ่ง ๆ พร้อมทั้งเดินนำไปที่รถก่อน
“พี่กัปตันเขาคงไม่ค่อยอยากให้เรากลับด้วยละมั้ง" หยกแก้วพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า คล้ายน้อยใจเหลือคณา เลลาจึงรีบส่ายหัวแล้วแก้ตัวให้ในทันที
“ไม่ใช่แบบนั้นหรอก คุณกัปตันเขาไม่ใช่คนประเภทคิดเล็กคิดน้อยอะไรแบบนั้น คงจะมีเรื่องให้เครียดอยู่นั่นแหละ…”
หยกแก้วไม่พูดอะไรต่อ เลลาจึงประคองเธอให้ค่อย ๆ เดินไปยังรถปอร์เช่คันหรูด้วยกันอย่างช้า ๆ
หยกแก้วนั่งตัวขดอยู่บนรถ ขณะที่กำลังติดไฟแดง โดยมีเลลาคอยมองจากเบาะข้างคนขับด้วยความเป็นห่วงอยู่ไม่น้อย ส่วนดามิทรีไม่ได้พูดอะไร ต่างจากทุกครั้งที่ขับรถให้เลลาสองต่อสอง
“หยก เธอดูไม่ไหวแล้วนะ ไปคลินิกใกล้ ๆ นี่ก่อนไหม หรือจะที่โรงพยาบาลดี”
“ไม่เป็นไรหรอกเลลา… ถ้ายังไง แวะร้านขายยาให้เราหน่อยก็ได้ ยาแก้ปวดประจำเดือนของเราหมดแล้วน่ะ” หยกแก้วพูด ใบหน้าซีดเซียวกว่าทุกวันอย่างเห็นได้ชัด เปียที่ถักมาตรงแน่วตั้งแต่เช้าเริ่มหลุดลุ่ย ยิ่งดูน่าสงสารมากกว่าเดิม
“เอาแบบนั้นเหรอ…” เลลาเม้มริมฝีปาก “คุณกัปตันคะ แวะร้านขายยาตรงนั้นให้ด้วยนะคะ"
ดามิทรีพยักหน้ารับ รอให้สัญญาณไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียวแล้วจึงทะยานออกไป เขาจอดรถเข้าที่ริมบาทวิถี หยกแก้วขยับตัวตั้งใจจะเปิดประตูเพื่อลงไปซื้อยาเอง แต่เลลารีบห้ามไว้
“นั่งรออยู่ในรถนี่แหละ เดี๋ยวเราลงไปซื้อเอง"
“ผมไปซื้อให้" ดามิทรีพูดสวนขึ้นมาพร้อมกับปลดเข็มขัดนิรภัยออก
“คุณนั่งอยู่เฉย ๆ เลยค่ะ ยาสำหรับผู้หญิงแบบนี้ฉันลงไปซื้อเองดีกว่า” เลลาไม่ปล่อยให้มีช่องว่างเพื่อถกเถียง เธอเปิดประตูรถแล้วเดินลงไปอย่างเร่งรีบ ด้วยความเป็นห่วงเพื่อนมีอยู่ล้นอก
- ผู้เขียน
