“เฮ้ย ! เครื่องช็อตไปแล้วเหรอเฮลก้า อย่าทำหน้าตะลึงขนาดนั้นสิ ฉันรู้ว่าเธอตกใจ แต่ช่วยตอบฉันหน่อย ฮัลโหล !" โจนส์โบกมือหวิว ๆ ผ่านใบหน้าเฮลก้าไป รอยยิ้มของเขาดูเหมือนเด็กชายวัยแปดขวบจอมเคอะเขินที่เพิ่งสารภาพกับพ่อแม่ว่ามีสาวที่ชอบแล้ว
“อ๋อ… ก็ ถ้าจะจีบเลลา… ฉันก็เอาใจช่วยแล้วกัน นายก็ทำตัวดี ๆ สิ เลิกทำตัวเสียมารยาทกับฉันกับหยกแก้ว เข้าทางเพื่อนน่าจะไวที่สุด" เฮลก้าพูดโดยไม่มองหน้าอีกฝ่าย พร้อมกับรีบปิดกล่องเค้กที่โจนส์กำลังจะเอื้อมมือมาตักเพื่อกินอีกเป็นคำที่สาม
“เดี๋ยวสิ จะรีบปิดกล่องไปไหนเล่า ฉันยังกินไม่เสร็จเลยนะ" คนตัวสูงกว่าขมวดคิ้วด้วยความแปลกใจ เฮลก้าจึงถอนหายใจออกมา พลางรีบเก็บกล่องเค้กลงในถุงกระดาษเหมือนครั้งแรกที่มาถึง
“มันหวานจนถึงขั้นต้องตัดขาไม่ใช่หรือไง นายอยากเป็นผู้ป่วยเบาหวานคนใหม่ของโรงพยาบาลไหมล่ะ กินแค่นั้นก็พอ ฉันแค่ให้ชิม" พูดจบเธอก็ลุกขึ้นยืน ปัดผงโกโก้ที่ติดอยู
