“ขอบคุณสำหรับวันนี้นะคะ" เลลาเอ่ยขึ้นหลังลงจากรถหรูเรียบร้อยแล้ว ส่วนดามิทรีลงมายืนส่งถึงริมรั้วเลยทีเดียว
“เห็นบี๋ขายิ้มได้พี่ก็ดีใจค่ะ ถ้าอยากคุยกันอีกก็โทรมานะคะ พี่พร้อมรับสายบี๋ขาตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงเลยค่ะ”
“เวอร์อีกแล้วนะคะ คุณไม่ทำงานทำการหรือไง เดี๋ยวฉันจะโทรฟ้องยัยเพิร์ลนะคะ ว่าพี่ชายที่แสนดีของเธออู้งานได้ทุกวันเลย"
“พี่ไม่ได้อู้งานสักหน่อย บอกแล้วไงคะว่าพี่อยากดูแลหนูให้ดีที่สุด" ดามิทรียิ้มร่า ไม่ได้เซ้าซี้อยากเข้าบ้านเหมือนเช่นทุกครั้ง ซึ่งนั่นทำให้เลลารู้สึกดี เพราะเธอก็ไม่อยากปฏิเสธให้ต้องมีปากเสียงกันอีก
หากดามิทรีรักษาระยะห่างกับเธอได้แบบนี้ตลอดก็ดีสิ หัวใจของเธอจะได้ไม่ต้องเผลอตกลงไปในหลุมรักง่าย ๆ…
หญิงสาวคิดในใจอย่างเงียบเชียบ พยายามไม่แสดงสีหน้าใด ๆ ออกไป
“ขับรถปลอดภัยนะคะ ฉันเข้าบ้านก่อน"
“ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะคะบี๋ขา มีเรียนกี่โมงก็บอกพี่ได้ค่ะ" เขาขยิบตาให้พร้อ
