เมื่อนึกขึ้นได้เลลาก็รีบเด้งตัวออกทันควัน ใบหน้าแดงแจ๋ด้วยความเขินอายกับสิ่งที่ทำลงไปเมื่อครู่
“มาถึงก็กอดพี่เลย ชื่นใจมากค่ะ ไปคุยกันบนรถนะคะ บี๋ขาคิดถึงพี่มากใช่ไหมคะ หื้มม” ดามิทรีเดินไปคว้าเอากระเป๋าเดินทางของเลลามาไว้ในมือแล้วเดินนำไปก่อน ส่วนเลลาที่ยังตกใจกับสิ่งที่ตัวเองทำลงไปเมื่อกี้นั้นรีบเดินตามหลังเขาไป
“...ขอโทษนะคะ ที่วันนั้นหงุดหงิดใส่คุณ" เลลาเริ่มต้นบทสนทนาในรถด้วยสิ่งที่อยากพูดมากที่สุดทันที “ฉันคิดไปเองว่าคุณเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ มองว่าคุณล้ำเส้นกับร่างกายของฉันทั้งที่จริง ๆ แล้ว…”
“ทุกอย่างเป็นความผิดของไอ้เลวนั่นค่ะ หยกแก้วกับเฮลก้าคงเล่าให้หนูฟังแล้ว เพราะงั้นหนูไม่ได้อยู่ในจุดที่ต้องขอโทษค่ะ มันต่างหากที่ควรมาขอโทษบี๋ขา" เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ดามิทรีก็ดูจะมีน้ำโหขึ้นมาอย่างอดไม่อยู่
“ไม่ใช่ค่ะ ที่ฉันขอโทษเพราะอยากขอโทษคุณต่างหาก คุณคงรู้สึกแย่มากที่ถูกฉันพูดใส่ไปแบบนั้
