“โอ๊ย มดขึ้นโจ๊กแล้วพี่หลิน” เสียงหนึ่งดังมาจากเก้าอี้ฝั่งตรงกันข้ามที่แมทเทียเคยนั่งตรงนั้นประจำ เมื่อเงยหน้ามอง กณิการ์จึงเห็นว่าเวนิตายกสองมือขึ้นเท้าคางมองเธออย่างล้อเลียน “หนูอยู่แถวๆ นี้นะ มีอะไรก็เรียกนะพี่ ไม่อยากอยู่เป็นกอขอคอ”
วิญญาณหนูน้อยหัวเราะคิกเมื่อกณิการ์แอบแยกเขี้ยวใส่ ก่อนทิ้งระเบิดไว้ตูมใหญ่จนหญิงสาวรู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วร่างด้วยความสะท้านอาย
“ระหว่างหนูไม่อยู่ จะทำอะไรก็รีบทำนะคะ เผื่อหนูจะได้มาเกิดเร็วกว่ากำหนดก็ได้นะเออ...”
เวนิตาลอยหายไปทางกำแพงบ้านแล้ว ในขณะที่กณิการ์หันกลับมาคุยกับแมทเทียต่อ แล้วมื้อเช้าก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว เขาช่วยเธอเก็บล้างจานชามเหมือนเคย ก่อนที่แมทเทียจะชวนไปนั่งจิบกาแฟใต้ร่มไม้และแสงแดดอ่อน บรรยากาศสดชื่นทำให้กณิการ์รู้สึกผ่อนคลายมากขึ้นจนแอบสูดกลิ่นลมทะเลปนกาแฟหอมกรุ่นเข้าปอดลึกๆ และปิดเปลือกตาลงอย่างเป็นสุข
โดยไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายกำลังจ้อง
