เธอปล่อยให้แมทเทียอยู่ในครัว ขณะที่หันไปส่งสายตาบอกเวนิตาให้ตามขึ้นมาที่ห้องพักแล้วลงกลอนแน่นหนา หญิงสาววางกระเป๋าลงบนเตียง ก่อนทิ้งตัวลงนั่งข้างกัน จากนั้นจึงหันกลับมากอดอกมองวิญญาณตัวน้อยที่ลอยผ่านประตูมายิ้มหวานตาแป๋วตรงหน้าอย่างเอาเรื่อง
“ไง มีอะไรจะแก้ตัวไหมเรา”
“โหย พี่หลิน” เวนิตาแสร้งโวยวาย “บนเรือมีแม่ย่านาง ท่านดุม้ากมาก เป็นตายร้ายดีก็ไม่ยอมให้หนูตามเข้าไปเลยค่ะ”
เด็กน้อยอยากไขว้มือไว้ข้างหลัง แต่ร่างเธอใสแจ๋ว จึงได้แต่ยิ้ม ยิ้ม แล้วก็ยิ้ม...เพื่อให้ความผิดของตนลดทอนลงสักนิดก็ยังดี
“แต่ไม่ใช่ว่าหนูไม่ทำอะไรนะ หนูห่วงพี่มากๆ เลยดลใจพ่อให้ตามไปช่วยดูแลพี่ค่ะ แต่พี่ก็ปลอดภัยดีใช่ไหมคะ ดูสนิทกับพ่อมากขึ้นด้วยอะ หนูเห็นนะ เข้าบ้านมาก็กอดกันเลย”
บอกจบก็ร้องวี้ดว้ายและยกมือขึ้นปิดหน้าอย่างเขินอาย ในขณะที่กณิการ์ทำหน้าปั้นยาก ก่อนโน้มตัวลงซบหน้ากับฝ่ามือตัวเองอย่างกลัดกลุ้มแทน
“เ
