“แต่ป้าไข่อุตส่าห์ทำไว้ให้แด๊ดดี้นะครับ ถ้าแด๊ดดี้ไม่ทาน ป้าไข่ต้องเสียใจแน่”
มาร์คัสคิดตามคำพูดของเอมมี่ ถึงแม้ตั้งใจจะหลบหน้าเขา แต่กระนั้นปาลิตาก็ยังมีน้ำใจ ตื่นตั้งแต่เช้าตรู่เข้าครัวทำมื้อเช้าให้เขารับประทาน ชายหนุ่มทรุดตัวลงนั่ง พยายามตักข้าวต้มส่งเข้าปาก แต่ฝืนรับประทานได้ไม่กี่คำก็ต้องวางช้อนลงในที่สุด
ชายหนุ่มถอนหายใจยาว เพิ่งเข้าใจแล้วว่า การไม่มีปาลิตาอยู่ด้วยแค่เพียงไม่กี่นาที ชีวิตของเขาช่างแห้งแล้งไร้ชีวิตชีวา ไม่ต่างจากต้นไม้ที่ร้างราหยาดละอองน้ำฝนมาเป็นแรมปี...
ทางด้านของปาลิตา เมื่อหลบออกมาจากคอนโดของมาร์คัสได้แล้ว หญิงสาวก็ตรงไปยังโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นโรงพยาบาลที่มีความเชี่ยวชาญเฉพาะด้าน ทว่าเธอไม่ได้มาหาหมอเพราะว่าตัวเองไม่สบายแต่มาเพื่อเอมมี่
ถึงแม้จะมีเรื่องอาการไม่สบายของเอมมี่มาเกี่ยวข้องจนต้องหลบมาหาหมอโดยไม่ให้มาร์คัสรู้ ทว่าอีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้เธอต้
