บทที่ 8
1397 คำ
"ว้าวว" นิสาถึงกับตกตะลึง เมื่อเธอก้าวเข้ามาในห้องจัดเลี้ยง เพราะห้องนี้ถูกตกแต่งได้สวยงามกว่างานแต่งของเธอกับวัลลภสะอีก
"แกว่าค่าโรงแรมคืนนี้จะกี่แสนวะ" มยุรีกระซิบถามนิสา
"เรากลัวว่าหลักแสนจะไม่อยู่น่ะสิ..ห้องนี้แพงจะตาย" เพราะวันที่มาดูห้องจัดเลี้ยง ทีแรกนิสาว่าจะเลือกห้องนี้แต่สู้ไม่ไหว
"อาหารน่าอร่อยทั้งนั้นเลย" ส่วนพวกเพื่อน ๆ ที่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วย ต่างก็ตื่นตาตื่นใจกับการตกแต่งห้อง และอาหารที่ถูกทยอยยกออกมาเสิร์ฟแต่ละโต๊ะ
"ทานได้เลยไหมคะ" กลุ่มเพื่อน ๆ ที่ เก็บท้องไว้ว่าจะมาถล่มให้เต็มที่ ต่างก็เตรียมพร้อม
"ทานได้เลยค่ะ ส่วนอาหารของเราจะค่อย ๆ ทยอยออกมาเสิร์ฟนะคะ หรือใครต้องการอะไรเป็นพิเศษสั่งได้นะ" คนที่มาต้อนรับก็คือผู้จัดการของโรงแรมนี้โดยตรง
"ลาภปากจังเลย..อิจฉาชบาแก้วเนาะได้แฟนใหม่เป็นถึงเจ้าของโรงแรมระดับ 5 ดาว" ตอนนี้ทุกคนเริ่มจะเชื่อแล้ว
"หาแบบนี้สักคนดีไหมเรา"
"จะหาที่ไหนล่ะ"
"ชบาแก้วมันยังหาได้เลยทั้ง ๆ ที่ เคยเป็นของ.....มาก่อน" พวกเพื่อน ๆ ต่างก็มองไปดูวัลลภที่นั่งหน้าบอกบุญไม่รับอยู่อีกมุมหนึ่งของห้อง
"นายเป็นอะไรวัลลภ"
"เปล่า"
"นายอย่าบอกนะว่ายังมีความรู้สึกดี ๆ กับมันอยู่"
"นิสาอย่ามาหาเรื่องเราดีกว่า" พอวัลลภพูดมาถึงตรงนี้ ก็ได้มีผู้หญิงที่หน้าตาคุ้นมากเดินเข้ามาในห้องจัดเลี้ยง และทุกคนที่นั่งอยู่ต่างก็มองไปที่ประตูนั้น
"ใช่ชบาแก้วไหมวะ"
"กูว่าใช่ว่ะ..พอแต่งตัวแบบนี้แล้วสวยมากเลย" ผู้ชายที่เรียนอยู่ในห้องเดียวกันต่างก็กระซิบพูด
เพราะชุดที่ช่อชบาสวมใส่ในคืนนี้..มันเป็นชุดแบรนด์ดังที่ไม่มีจำหน่ายในประเทศไทย
"เอ๊ะนั่น..ของก๊อปหรือเปล่า" จากที่นิสากำลังหาเรื่องสามีอยู่ ก็หันไปพูดกับมยุรีเพื่อนรัก เพราะชุดนี้เธอหมายตา อยากจะเป็นเจ้าของมาก
"มันคือชุดที่แกอยากจะได้ไม่ใช่เหรอ"
"คอยดูนะฉันจะแจ้งลิขสิทธิ์ ให้จับมันติดคุกหัวโตไปเลย" ไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็จะเอาด้วยกล ยังไงหนังหน้าอย่างมันก็ไม่มีปัญญาซื้อของจริงมาใส่อยู่แล้ว
"ไม่เอาน่านิสา..พอได้แล้ว"
"อะไรของนายวัลลภ!!" นิสาปลายสายตามาตวาดสามี ตอนนี้ไม่มีเวลาทะเลาะกับเขาหรอก เพราะคิดแต่อยากจะเล่นงานช่อชบาให้ได้
"อาจารย์คะเชิญทางนี้ค่ะ" พอเห็นว่าช่อชบาเดินเข้ามากับอาจารย์ นิสาก็ลุกขึ้นเชิญให้อาจารย์มาร่วมโต๊ะด้วย
"เราไปนั่งกับกลุ่มพวกนั้นกันดีไหมจ๊ะชบา"
"ไม่ดีกว่าค่ะอาจารย์" ช่อชบามองไปดูอีกโต๊ะเห็นดารินนั่งอยู่ ก็เลยขอตัวไปหาเพื่อน
"แกมานานหรือยัง"
"มายังไม่นาน งานคืนนี้จัดหรูกว่างานแต่ง ของพวกมันซะอีก แล้วแกจะเอาปัญญาที่ไหนมาจ่าย" เพราะดารินนั่งสังเกตการณ์มานานแล้ว
"ฉันยังไม่รู้ อย่างมากก็ขอล้างจานในโรงแรมนี้" ช่อชบาพูดติดตลก ล้างจานชาติไหนจะจ่ายค่าโรงแรมได้หมด ที่แน่ ๆ เขาคงไม่ให้เธอล้าง
"แกไปเอาชุดนี้จากไหนมาใส่" ดารินดูออก ว่ามันคือชุดแบรนด์เนม..ส่วนมากลูกคุณหนูหมายตาชุดนี้ไว้
"อาจารย์เอามาให้ยืม"
"อาจารย์เนี่ยนะ?" เงินเดือนอาจารย์คงไม่มีปัญญาซื้อชุดนี้แน่
"แกเห็นเขาไหม" ช่อชบาไม่ได้สนใจเรื่องชุดนี้เหมือนคนอื่นเลย ตอนนี้เธอสนใจแค่ว่าเขาจะมาไหม แต่คงไม่..ใครจะบ้ามาล่ะ
"แกถามหาใคร ถ้าแกถามหานายธนูล่ะก็ ฉันยังไม่เห็น"
"ทุกคนคะมองมาทางนี้หน่อย" มันคือเสียงของนิสา เธอลุกขึ้นพร้อมกับชูแก้วที่อยู่ในมือ "วันนี้เรามาดื่มให้กับเจ้าภาพงานนี้กันหน่อยค่ะ"
"จริงด้วย" เพื่อน ๆ ต่างก็ลุกขึ้น แล้วหันมาทางช่อชบา "ขอบใจนะช่อชบาคนสวย"
ตอนนี้จิตใจแทบไม่อยู่กับเนื้อกับตัว หญิงสาวได้แต่ครุ่นคิดว่าจะเอายังไงต่อดี ยังไงเธอก็ไม่มีเงินจ่ายอยู่แล้ว และเขาก็ไม่มางานนี้ด้วย
เวลาผ่านไปอาหารได้ถูกยกมาเสิร์ฟเป็นระยะ แถมในงานยังมีวงดนตรีขับกล่อมบรรเลง
สามชั่วโมงผ่านไป.. และตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว
"ฟังทางนี้หน่อยนะคะใครที่เดินทางมาด้วยรถโดยสาร ทางโรงแรมจัดรถตู้เพื่อไปส่งตามจุด และถ้าใครจะกลับก่อนหรือกลับหลัง สามารถแจ้งที่พนักงานได้เลยนะคะ" มันคือเสียงของผู้จัดการโรงแรม เธออยู่ต้อนรับพวกนักศึกษาจนงานเลี้ยงใกล้จะเลิก
"แล้วเรื่องค่าใช้จ่ายทั้งหมดละคะ พี่เช็คบิลได้ที่เพื่อนของนิสาเลยนะ เธอชื่อช่อชบา" มันคือเวลาที่นิสารอมา..นั่นก็คือช่วงเช็คบิลนี่แหละ
"มีคนจ่ายให้แล้วค่ะ ไม่ต้องห่วงเรื่องค่าอาหารในคืนนี้นะคะ" ผู้จัดการโรงแรมหันไปพูดกับนิสา
และเสียงเจี๊ยวจ๊าวของพวกเพื่อน ๆ ก็ดังขึ้น ทุกคนต่างก็สงสัยว่าใครเป็นคนจ่าย รวมทั้งนิสาและช่อชบายังสงสัยเลย เพราะไม่เห็นแม้เงาของคนที่ช่อชบาบอกว่าเป็นเจ้าของโรงแรมแห่งนี้
"อะไรกัน..ใครจ่าย?" ดารินก็สงสัยไม่แพ้กัน
"ฉันไม่รู้ ที่แน่ ๆ ไม่ใช่ฉัน" ช่อชบายิ่งกว่ายกภูเขาทั้งลูกออกจากอก สายตาหญิงสาวมองไปหยุดอยู่ที่วัลลภ
..เช้าวันต่อมา.. ที่มหาวิทยาลัย
"ขอบใจนะ ที่นายช่วย"
"อะไรของเธออีก! ตกใจหมดเลย" วัลลภรีบเก็บอาวุธลับตัวเองเข้าที่เพราะอยู่ดี ๆ ช่อชบาก็โผล่เข้ามาในห้องน้ำชาย
"ฉันแค่จะเข้ามาขอบใจที่นายจ่ายค่าโรงแรมเมื่อคืนนี้ให้ แต่ฉันไม่ได้ซึ้งในน้ำใจของนายหรอกนะ เพราะมันหน้าที่ของนายอยู่แล้วที่ต้องจ่าย" หญิงสาวรีบพูดเพื่อที่จะรีบออกไปจากที่นี่
"เดี๋ยวก่อนสิ" วัลลภรีบคว้าตัวของช่อชบาไว้เพราะเขารู้ดีว่าใครอยู่ในห้องน้ำ แต่ช่อชบาไม่รู้ว่ามีผู้ชายอีกคนหนึ่งทำธุระอยู่ในห้องนั้นด้วย
"นายจะทำอะไร..ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!" หญิงสาวตกใจที่เขาแตะตัวเธอ
"เรื่องที่เธอพูดไว้วันนั้นว่าอยากจะกลับมาหาฉัน"
"ปล่อยนะ"
"ฉันยังจำทุกคำพูดของเธอได้ดี ว่าเธอพร้อมที่จะให้อภัยฉัน ถ้าฉันกลับมาหาเธอ" และวัลลภก็สาธยายอะไรออกมาอีกหลายต่อหลายอย่าง
"ปล่อย!!" ช่อชบาไม่ได้สนใจคำพูดของเขาเลย ตอนนี้เธอเริ่มหวาดกลัวตัวสั่นมือสั่น ได้แต่พยายามแกะมือเขาออก
พอวัลลภพูดออกมาจนพอใจแล้ว เขาก็ปล่อยมือ
ช่อชบารีบวิ่งออกจากห้องน้ำไปทันทีที่เป็นอิสระ
และก่อนที่วัลลภจะออกไปเขายังได้เดินไปล้างมือที่อ่างพร้อมกับเสียงผิวปากแบบคนอารมณ์ดี
หลายวันต่อมา..
"ทำไมธนูถึงหายไปเลย"
"ไม่รู้" ช่อชบาก็แอบสงสัยว่าทำไมเขาถึงหายไป แต่พอเขาหายไปเธอกลับคิดถึง และมองไปดูโต๊ะที่เขาเคยนั่งประจำ
"เธอว่าจริงไหมที่วัลลภเป็นคนจ่ายค่าโรงแรมนั้น ถ้าไม่ใช่วัลลภ..แต่เป็นธนูล่ะ"
"เธอจะพูดอะไรดาริน"
"ฉันคิดว่าถ้าธนูเป็นคนจ่าย แล้วที่เขาหายไป..คงเพราะไปทำงานใช้หนี้ค่าโรงแรมนั่นหรือเปล่า"
ช่อชบารีบหันกลับไปมองเก้าอี้ตัวที่ธนูเคยนั่ง หญิงสาวเริ่มใจไม่ดี เธอได้แต่ภาวนาขออย่าให้เป็นแบบนั้นเลย
?ชะนีติดมันส์ @มัดหมี่
- ผู้เขียน
