สถานที่เต็มไปด้วยผู้คนพลุกพล่าน ฉันที่เดินตามหลังเคนตะมาก็ต้องชะงักเพราะมัวแต่สอดส่องบริเวณรอบๆ โดยไม่ได้มองทางเผลอชนกับแผ่นหลังกว้างเข้าเต็มๆ รู้สึกเจ็บที่ดั้งนิดๆ ย่นจมูกแล้วลูบมัน
“มัวมองอะไรอยู่” น้ำเสียงเชิงดุดังขึ้นจนต้องยกมือปิดหู ก่อนที่มือจะถูกดึงไปคล้องแขนอีกฝ่าย แหม่ อยากให้เดินข้างๆก็ไม่บอก ทันใดนั้นฉันก็กอดกระชับท่อนแขนแกร่งแน่นขึ้นนายเคนตะมีเพียงใบหน้าที่ไม่แสดงอาการใดๆออกมา ส่วนฉันก็ลอยหน้าลอยตามองไปทางอื่น
“นายว่าในนั้นจะมีประมูลสาวงามป่ะ”
“ไร้สาระ” ชิ๊ ทำเป็นเข้ม
“ขอดูบัตรเชิญด้วยครับ” บัตรเชิญถูกยื่นให้คนคุมทางเข้า พวกเขามองมาที่พวกเราสองคนก่อนที่สายตาจะมาหยุดที่ฉัน มองเหมือนกำลังหาเรื่องงั้นแหละ
“เธอเป็นภรรยาของฉัน” สิ้นเสียงทุ้มพวกเขาก็พายมือให้เดินเข้าไปยังงานประมูล เราสองคนนั่งลงยังที่ที่ได้เตรียมไว้ ดูไปแล้วโซนนี้จะเป็นของพวกVIPเป็นส่วนมาก ดูสิ มีแต่คนมีเงินท
