ตอนนี้มีเพียงฉันกับเคนตะ หลังจากที่เขาพูดสิ่งนั้นออกมาท่านเจ้าสัวจึงขอตัวกลับก่อนเพียงเพราะอยากให้เราได้คุยกัน
ตึกตึก เสียงย่ำเท้าเข้ามาใกล้เรื่อยๆ เขารู้มาก่อนแล้วว่าฉันทำงานอะไรแต่ก็เลือกที่จะปฏิบัติกับฉันเหมือนเดิม ในเมื่อเขาเกลียดฉัน เขาแต่งงานกับฉันเพราะทรัพย์สินมรดก ในขณะนี้ที่ฉันขอห่างทำไมถึงต้องโมโหขนาดนั้นด้วย
“นายควรจะดีใจ ไม่ใช่ไม่พอใจ” ร่างสูงเดินผ่านไปหยุดยืนมองตึกใหญ่ที่โชว์อยู่ตรงหน้า เส้นผมดำสลวยปลิวยามลมพัดมาแต่ก็ไม่ได้ทำให้เขาดูดีน้อยลงเลย
“ถ้างานที่กำลังทำมันอันตราย ทำไมยังอยากจะทำอยู่แถมตอนนี้ก็บอกขอห่างกับฉัน คิดจะมาแค่เล่นๆงั้นหรอ” ท่าทางไม่สบอารมณ์อย่างมากของอีกฝ่ายทำให้เผลอเม้มปากแน่น เพราะไม่เคยเห็นเขามีอาการโมโหมากขนาดนี้มาก่อน
“ฉันไม่ได้มาแค่เล่น แต่เพราะ..”
“เพราะอะไร เหตุผลที่กลัวคนในตระกูลฉันเป็นอันตรายนะหรอ ถ้ารู้แล้วเลือกที่จะแต่งงานกับฉันตั้งแต่แรกทำไม
