ตึก ตึก ฉันวิ่งตามเคนตะเข้ามายังห้องแต่งตัว แต่กลับถูกให้กลับไปเอาเสื้อที่รถเพราะเจ้าตัวดันลืม อาจจะเป็นเพราะรีบเดินไม่ทันได้มองทางจึงเผลอไปชนกับใครคนหนึ่งเข้า พึ่งมารู้ตอนหลังว่าคนที่ชนเป็นผู้หญิง เธอล้มลงนั่งกับพื้นไม่ต่างกับฉัน
“ขอโทษค่ะที่ฉันไม่ทันระวังวิ่งชนคุณ”
“ไม่เป็นอะไรค่ะ” น้ำเสียงหวานใสของเธอนั้นดึงดูดความสนใจจนต้องจ้องมองแบบตรงๆ ทว่ากลับทำให้ตกตะลึ่งไม่น้อย ผู้หญิงตรงหน้าจัดว่าเป็นคนที่สวยมากๆ ใบหน้าขาวใสริมฝีปากอมชมพูดูเป็นธรรมชาติถ้าให้แต่งหน้าใช้แค่บลัชออนก็ดูสวยแล้ว
“เกิดอะไรขึ้น ”
เคนตะเดินเข้ามาอย่างหงุดหงิดก่อนจะมีท่าทีชะงักงันเมื่อได้พบกับผู้หญิงตรงหน้า แววตาสั่นไหวทุกครั้งยามสบตากับเธอ เหมือนโลกกำลังหยุดหมุนเพียงเพราะเจอผู้หญิงที่เคยเป็นอดีตคนรัก
“มัดหมี่” เสียงแผ่วเบายามเรียกชื่อเธอนั้นสร้างความปวดราวทุกครั้ง
“ไม่ได้เจอกันนานเลย สบายดีไหม”
“สบายดี ไปกันเถอะ”
