BANDIT ILLICIT เหยื่อกาม​ SM25+

STARTING POINT

“ตัวนี้จะเป็นแบรนด์แท้ของคารอส ไซส์ความกว้างจะอยู่ที่สิบนิ้วนะคะส่วนความยาวจะสิบสองนิ้วมีสามช่อง โล่งๆกว้างๆมาพร้อมสายสะพายยาวหนาเรียบหรูปรับระดับได้ ใส่ของได้เยอะมาก หนังดีสวยแน่นอนรับประกัน ขอบอกงานสีพาสเทลด้วยนะแม่”

“อะใครที่เข้ามาใหม่ยังไม่เปิดระบบรีบเปิดระบบพร้อมกดไลก์กดแชร์ให้กันหน่อย วันนี้แคทจะไปเร็วหน่อยนะ กติการ้านค่าส่งเหมาๆเหมือนเดิม สำหรับลูกค้าใหม่ที่ยังไม่รู้ว่าร้านแคทขายอะไรบ้างยังไง ดูข้อมูลตรงปักหมุดได้ที่หน้าไลฟ์เลยค่ะแคทโพสต์แจ้งบอกไว้เรียบร้อยแล้ว” หญิงสาวหน้าหวานออกหมวยๆในชุดนักศึกษายืนถือกระเป๋าถือสะพายข้างไลฟ์สดผ่านเพจของตัวเองอยู่กลางห้องคอนโดหรูของเพื่อนรักอย่างเนเน่เหมือนเช่นเคย หลังเลิกเรียนเธอก็จะมาขายของออนไลน์และแพ็คของแบบนี้ทุกวัน โดยที่แคนดี้เพื่อนรักอีกคนของเธอจะขับรถมาส่งเพราะเป็นทางผ่านกลับบ้านพอดี

ทำไมเธอถึงมาไลฟ์สดที่นี่น่ะเหรอ ก็ของที่รับมามันจำนวนค่อนข้างจะเยอะซึ่งบ้านหลังที่เธออาศัยอยู่นั้นเป็นไม้มันแคบไม่มีที่ไว้ แถมใกล้จะผุพังลงทุกทีเพื่อนเลยให้มาเก็บของไว้ที่นี่ทั้งไลฟ์ขาย จริงๆให้ย้ายมาอยู่เลยแต่เธอไม่เอา ขอแค่ชั่วคราวพอ

ร้านของเธอจะเป็นการสุ่มของมาขายแต่ละครั้งไม่ซ้ำกันต่อเดือน เธออยากให้แตกต่างจากร้านอื่นและอยากให้ลูกค้าลุ้นเอาว่าวันนี้แม่ค้าจะเอาอะไรมา

Icon pink : เปิดแล้วแชร์แล้วจ้า

เมก้า : พร้อมfแล้ว บอกรหัสเลยค่ะ

Ploy chan : สวัสดีค่ะ

Ploy chan : วันนี้สุ่มเอากระเป๋ามาเหรอ กรี๊ดดดพี่กำลังหาซื้ออยู่พอดีเลย

ริชชี่ ริช : แม่ค้าดูหน้าไม่สดชื่นเลย ป่วยหรือเปล่า

คอมเมนท์รอทั้งทักทายประดังประเดขึ้นมาเต็มหน้าไลฟ์ แคทชะงักเมื่อสายตาสะดุดเข้ากับคอมเมนต์หนึ่งซึ่งเพิ่งเด้งขึ้นมา

ใบหน้าหวานยื่นหน้าเข้าไปอ่านคอมเมนท์คนนั้น ก่อนจะตอบกลับไปตามความจริง “ใช่ค่ะ แคทปวดหัวนิดหน่อย” แม้วันนี้หญิงสาวจะรู้สึกปวดหัวตื้อๆและล้าจากการเรียนติดกันมาหลายชั่วโมง ทว่าไม่สามารถทำให้เธอหยุดพักได้เลย เพราะไม่อยากขาดรายได้

ตอนนี้เธอกำลังเร่งรีบเก็บเงินเอาไปซื้อบ้านและจ้างคนมาช่วยแพ็คของ เนื่องจากทำคนเดียวล่าช้า อีกอย่างเกรงใจเพื่อนทั้งสองคนด้วยต้องคอยมานั่งช่วยแพ็คกว่าจะเสร็จปาเข้าไปสองสามวันเห็นจะได้ บางทีก็เป็นอาทิตย์ถ้ารอบไหนของเข้าเยอะ

“เพื่อไม่เป็นการเสียเวลางั้นแคทบอกรหัสพร้อมกับราคาให้cfกันต่อเลยน้า เตรียมตัว ถ้าใครไม่ทันต้องขอโทษด้วยแต่ละสีมีจำนวนจำกัด” มือเล็กข้างหนึ่งกดรีโมตอันเล็กเท่าพวงกุญแจเปิดเสียงซาวด์ประกอบทันทีที่พูดจบ แล้วแคทก็โน้มตัวก้มลงมาดูเลขรหัสในโน้ตบุ๊ค ก่อนจะกดหยุดเสียงซาวด์เงยขึ้นมาบอกราคา สีพร้อมกับรหัส “99บาท มีดำ กลม เทา น้ำตาล แดง เขียว ฟ้า ชมพู พีช ม่วง เหลือง”

“รหัส กป01ตามด้วยสีที่เลือกค่ะ” ไม่ว่าเปล่ามือเล็กสอดโกยกระเป๋ารุ่นนั้นที่ได้จัดเรียงแยกไว้เป็นส่วนๆขึ้นมาคล้องแขนโชว์ให้ดูเป็นสีๆจนครบทั้งหมดไปด้วย จากนั้นคนก็กระหน่ำแย่งกันซีเอฟ จนหน้าไลฟ์เด้งรหัสตามด้วยสีขึ้นมารัวๆไม่มีพัก

เพียงแค่ไม่กี่นาทีเสียงอัตโนมัติก็ดังขึ้นบอกว่าหมดแล้ว เธอจึงหยิบเซตต่อไปขึ้นมาพูดขายต่อ ทั้งกดเปิด-หยุดเสียงซาวด์สลับกับเสียงเพลงประกอบตามสไตล์การขายของตัวเอง โดยที่ยอดคนดูเพิ่มขึ้นเข้ามาเรื่อยๆ

วันต่อมา..

@มหาวิทยาww

ภายในห้องเรียนสาขาการออกแบบตึกคณะศิลปกรรมศาสตร์ แคทซึ่งนั่งอยู่ด้านหลังของห้องกับเพื่อนรักทั้งสองคนก้มหน้าเงยมองกระดานสลับกับสมุดโน้ตจดเลกเชอร์ในจุดสำคัญที่ตกหล่นเพิ่มลงไปให้ครบ พร้อมกับหูผึ่งฟังอาจารย์สาววัยกลางคนยืนเขียนกระดานพูดทวนเนื้อหาบทเรียนที่สามให้อีกรอบแบบรวบรัดผ่านไมโครโฟนไร้สาย เนื่องจากเธอกับเพื่อนในห้องบางคนได้ยกมือบอกยังไม่ค่อยเข้าใจ

“มีใครไม่เข้าใจหรือสงสัยตรงไหนอีกไหม ถ้าไม่มีอาจารย์จะเลิกคลาสแล้วนะ” เสียงอาจารย์สาวเอ่ยถามต่อหลังจากทบทวนให้เสร็จสรรพ เรียกให้คนที่จดเลกเชอร์เพิ่มเสร็จพอดีวางปากกาลงเงยหน้าไปตอบกลับพร้อมกับเพื่อนนักศึกษาบางคน

“ไม่มีแล้วค่ะ/ไม่มีแล้วครับ”

“โอเค งั้นเลิกคลาสค่ะ” สิ้นเสียงประกาศทุกคนต่างก็จัดการเก็บสัมภาระของตัวเองใส่กระเป๋า บางคนก็เก็บเตรียมพร้อมไว้ก่อนแล้วคว้ากระเป๋าสะพายและสมุดช็อตโน้ต หนังสือหรือแฟ้มเอกสารลุกขึ้นเดินเปิดประตูออกจากห้องไป

"เฮ้อ เหนื่อยชะมัด!" หญิงสาวบ่นกับตัวเอง พลางฟุบหน้าลงบนโต๊ะทับแขนที่ยืดยาวออกไปข้างหนึ่งด้วยความเหนื่อย วิชาทฤษฎีการออกแบบเป็นวิชาที่ยากที่สุดสำหรับเธอ ไม่เคยมีครั้งไหนที่เธอจะเข้าใจและจดเลกเชอร์ทันในรอบเดียวสักครั้ง

“โอ๊ยยยยเกือบตาย เกลียดวิชานี้ที่สุดเลย”

“ฉันแทบจะไม่อยากเป็นนักศึกษาแล้ว แทบอยากจะลาออกไปเลย เมื่อไหร่จะจบปีสองสักทีวะเนี่ย ฮือ..” เสียงบ่นจากเพื่อนรักทั้งสองคนดังขึ้นมาติดๆ ทำให้แคทเงยหน้าขึ้นเท้าคางหันมองเลยคนข้างๆไปยังคนถัดไป

“ลาออกไปเลี้ยงควายไหมแคนดี้” ริมฝีปากบางเอ่ยหยอกล้อเพื่อนรัก แล้วดีดตัวขึ้นเก็บของใส่กระเป๋าสะพายผ้า

“อีนี่..เดี๋ยวตบ เลี้ยงทำไมควายเดี๋ยวมันขวิดเลี้ยงผู้ชายดีกว่าสบายหลี” แคนดี้สาวประเภทสองหันขวับมาทำท่าจะเหวี่ยงกระเป๋าสะพายแบรนด์เนมตีใส่อย่างไม่จริงจังนัก ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นมายืนข้างหน้าพร้อมกับเพื่อนอีกคน

“แกมันมันร่าน”

“อะจ้ะพวกคนไม่ร่าน ใยเกาะหนาเตอะและ”

“นี่ๆ ด่ากันสองคนเกี่ยวอะไรฉัน ลามและ” เนเน่ที่ยืนกดมือถืออยู่ข้างๆแคนดี้เหล่มองตาขวางอย่างเอือมระอาเมื่อจู่ๆถูกเอี่ยวไปด้วย แต่แคนดี้กลับยักไหล่ไม่ยี่ระ ส่วนแคทหยัดกายลุกขึ้น พลางกระเป๋าหยิบกระเป๋ามาพาดสะพายข้าง แล้วเดินมากอดคอเพื่อนทั้งสองคนเดินออกไป

“ไปกินข้าวกันเถอะหิวและ เดี๋ยวรีบกลับไปแพ็คของอีก”

ขณะที่รถกำลังขับแล่นอยู่เกาะกลางถนน หญิงสาวนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างอยู่ฝั่งคนนั่ง นึกถึงหน้าของใครบางคนที่เธอแอบชอบมาตั้งแต่เด็ก ทั้งที่รู้ว่าเขาเป็นบุคคลอันตรายแต่ก็เลิกชอบไม่ได้สักทีไม่รู้ทำไม

ป่านนี้เขาจะทำอะไรอยู่นะ.. ช่วงนี้เธอออกจากบ้านไปเรียนเช้าไม่ได้เจอเขาเลย ความรู้สึกของคนแอบชอบอะเนอะก็ต้องอยากเจอคนที่ตัวเองชอบเป็นธรรมดา ถ้าถามว่าเขารู้ไหมว่าเธอชอบ หึ..เขาไม่รู้จักเธอด้วยซ้ำ

"จะแวะซื้ออะไรเข้าไปไหม"

"อ้าวอีนี่ถามไม่ตอบ ไม่ได้ยินรึไง" เจ้าของรถละสายตาจากถนนเบื้องหน้าสลับมามองเมื่อเห็นว่าเพื่อนยังเงียบไม่ตอบคำถามสักที "อีแคท" พอเห็นว่าเหม่อแคนดี้จึงตะโกนเรียกเสียงดัง ทำให้แคทหลุดจากภวังค์สะดุ้งตกใจหันมาขานรับ

"ฮะ!"

"เป็นอะไรของแก ฉันถามไม่ได้ยิน?"

"ถามอะไร"

"จะแวะซื้ออะไรเข้าไปกินไหม"

"ไม่อะ"

เย็นวันเดียวกันเสียงเจี๊ยวจ๊าวของพวกผีพนันทั้งชายและหญิงที่ต่างก็นั่งเสี่ยงโชคกันอยู่มากมายภายในโซนวีไอพีชั้นสองของบ่อนโจร มีทั้งคนมีฐานะและคนที่ไม่มีอันจะกินพลานเงินคนในครอบครัวมาเล่นเพื่อหวังจะได้กลับไป พอหมดก็ต่างเดินไปกู้ยืมเจ้าของเหมือนเช่นคนนี้

“แม่งเอ๊ย!” ชายหนุ่มวัยกลางคนก้าวถอยออกมาเพราะหมดตัว พลางสบถคำบ่นอย่างหงุดหงิด เขาเดินหัวเสียตรงไปยังโต๊ะหนึ่งซึ่งมีผู้คนมากมายยืนล้อมรอบ มือหนาแหวกขอทางเพื่อเข้าไปหาใครคนหนึ่งในนั้นที่นั่งอยู่

“เสือลุงขอกู้อีกหมื่นได้ไหม?”

“…..” เจ้าของชื่อซึ่งกำลังแง้มเปิดไพ่ตวัดสายตาหันมามอง “ยอดเก่าสองหมื่น เอาไปอีกก็เป็นสามหมื่น จะเอามาใช้เมื่อไหร่” เสือ โจรหนุ่มหน้าตาหล่อเหล่า จมูกโด่งคมสันเด่นรับใบหน้าและส่วนอื่นๆเอ่ยขึ้น ก่อนจะหันกลับมาเปิดไพ่โยน แล้วเขาก็กวาดชิบจากหน้าตักคนของบนโต๊ะมากองรวมกันอยู่หน้าตัวเองเมื่อไพ่เข้าป๊อกเก้าเด้ง

เขาคือหนึ่งในเจ้าของของบ่อนแห่งนี้ที่มีเวลาว่างก็จะลงมาเป็นเจ้าเอง เพื่อค่าเวลาเหมือนกับตอนนี้

“ภายในอาทิตย์นี้” คำตอบที่ได้รับทำเอาเขาแสยะยิ้มออกมา คำพูดส่งๆที่เขาต้องเจออยู่บ่อยครั้งจนตัวเองรู้สึกเฉยๆกับมัน แต่ก็ไม่ปฏิเสธที่จะให้เพราะยังไงต้องมีการทำสัญญากู้ยืมกันก่อนอยู่แล้ว

“อะไรวะ กินแม่งอยู่คนเดียว เจ้าโกงปะเนี่ย” ขณะเดียวกันใครคนใดคนหนึ่งได้โวยวายขึ้นมาอย่างหัวเสียที่เจ้ามือเข้าป๊อกทุกตา จนพวกเขาใกล้จะหมดตัวกันอยู่รอมร่อ ตามด้วยเสียงคนอื่นๆร้องเห็นด้วยว่าต้องโกงแน่ๆ ทำไพ่ชัวร์ไม่งั้นคงไม่เข้าทุกตาแบบนี้

“ไปเอาจากไอ้บอลในห้องกู้ และอย่าให้ผมต้องไปตามทวงถึงบ้าน” พูดแค่นั้นเสือก็ทำการแจกไพ่ต่อ “ถ้าใครไม่อยากเล่นต่อก็ไสหัวออกไปจากตรงนี้” แต่ก่อนจะแจกเขาไล่ตะเพิดพวกที่บ่นออกมาเสียงห้วนทว่าดุดันด้วยความรำคาญ เขาไม่ปฏิเสธว่าใครจะหาว่าโกง วงการนี้มันสีเทาไม่มีหรอกที่ใครจะมานั่งบริสุทธิ์ ในเมื่อคิดอยากจะมาเสี่ยงโชคกันก็อยู่ที่ดวงใครดวงมัน ซึ่งเขาจะเป็นคนกำหนด

เสียงบ่นภายในโต๊ะเพลาลงทันควันเหลือเพียงเสียงเจี๊ยวจ๊าวจากโต๊ะอื่นๆ ทุกคนต่างเลื่อนชิบมาวางเล่นต่อโดยไม่มีใครถอย นอกเสียจากคนหมดตัวหรือเปลี่ยนโต๊ะ ไม่รอช้าโจรหนุ่มรีบทำการแจก เพราะเขามีเวลาเล่นได้อีกแค่ไม่กี่ชั่วโมง มีกิจต้องไปทำนิดหน่อย

กิจที่ว่าคือออกล่าเหยื่อ

---------------------------------------

มาแย้วฝากติดตามด้วยนะคะ

(ดีไม่ดียังไงฝากคอมเม้นท์+ถูกใจ เป็นกำลังใจให้กันหน่อยน้า)