เสน่หาผีเสื้อราตรี

บทที่ 1 การปรากฏตัวของผีเสื้อกลางคืน - 100%

รอไม่นานนัก ออดในห้องก็ดังขึ้นตามมาด้วยร่างสะโอดสะองของหญิงสาวสองคนเดินนวยนาดเข้ามา โดยมีผู้จัดการหนุ่มหล่อปิดประตูให้อย่างรู้หน้าที่

“คุยธุระกันเสร็จแล้วหรือคะ ถึงเรียกหาแนนนี่ได้น่ะ”

หญิงสาวคนเดิมที่พชรเห็นนัวเนียกับภีมพลเมื่อตอนเปิดประตูเข้ามาเป็นคนเอ่ยปากขึ้นก่อน เจ้าหล่อนพาร่างอันอวบอัดเข้าไปเบียดกระแซะกับภีมพลจนแทบจะนั่งเกยกัน

“แหม...ไม่กล้าคุยนานหรอกจ้ะ กลัวว่าถ้าคุยนานแล้วจะมีหนุ่ม ๆ มาโฉบสาวสวยของผมไปก่อนน่ะสิ ขืนมีใครโฉบไปคืนนี้ได้นอนแห้งเหี่ยวหัวโตแน่เลย” ภีมพลออเซาะหญิงสาว มือก็ลูบไล้ไปตามต้นขาขาวเนียนของแนนนี่ไปด้วย ก่อนจะค่อย ๆ ขยับสูงขึ้น จนผลุบหายเข้าไปในเดรสสีดำ

“น้องออยครับ เพื่อนพี่เขาอยากรู้จักน้องออยม้ากมาก พี่วานน้องออยนั่งคุยเป็นเพื่อนไอ้โอมเพื่อนพี่หน่อยนะครับ พี่กลัวมันจะเหงาน่ะ เวลาที่พี่ไป...”

ไม่มีใครรู้ว่าเขาใช้มือทำอะไรภายใต้เดรสสีดำตัวนั้น แต่ฟังจากเสียงครางที่ไม่เบานักของหญิงสาวที่เบียดอยู่ก็พอจะเดาได้ไม่ยาก ส่วนหญิงสาวที่ถูกฝากฝังถึงกับยิ้มยั่วใส่อีกฝ่ายทันที

“ไม่ต้องห่วงค่ะพี่ภีม เดี๋ยวน้องออยจัดให้”

สาวสวยหันไปขยิบตาให้พชร ก่อนจะเข้าไปนั่งเบียดกับชายหนุ่ม

ไม่มีใครรู้หรอกว่าเธอดีใจมากแค่ไหนที่ถูกเรียกให้ขึ้นมาบนนี้ ยิ่งคนที่เธอจงใจใช้หน้าอกอวบ ๆ เบียดไปกับต้นแขนของเขานั้น เธอรู้ดีเชียวละว่าเขาเป็นถึงเจ้าของบริษัทนำเข้ารถยุโรปยี่ห้อดัง ถ้าเธอจับเขาได้ มีหวังสบายไปทั้งชาติ และคืนนี้เธอจะปรนเปรอเขาให้สำลักความสุขไปตลอดคืน ไม่ติดอกติดใจก็ให้มันรู้ไป!

ภีมพลยิ้มกว้าง หันไปขยิบตาให้คู่ขาของตนลุกขึ้นเพื่อพาเจ้าหล่อนไปตักตวงความสุขกันบนห้องพักที่อยู่ชั้นสาม โดยทิ้งให้พชรอยู่กับหญิงสาวชุดแดงเพลิงเพียงลำพังในห้อง ก่อนออกไป เขายังหวังดีหันมาบอกเพื่อนว่า

“อย่าลืมล็อกประตูดี ๆ ด้วยล่ะเพื่อน”

ลับร่างของคนสองคนที่เกี่ยวก้อยกันออกไปจากห้อง หญิงสาวจึงเดินไปกดล็อกประตูอย่างรู้หน้าที่ จากนั้นเดินนวยนาดขึ้นมานั่งอยู่บนตักของพชรโดยไม่ต้องให้เชื้อเชิญ

ด้านหน้าห้องสำหรับผู้บริหารที่พชรกำลังสนุกสุดเหวี่ยงอยู่กับแม่สาวไฟแรงสูง ปรากฏร่างของใครคนหนึ่งในมุมสลัวของทางเดิน ร่างนั้นสั่นเทิ้ม มือทั้งสองข้างกำเข้าหากันแน่นจนเส้นเลือดปูดโปนออกมา นัยน์ตาแดงก่ำดุกร้าวมองไปยังบานประตูห้องนั้นอย่างเดือดดาล ราวกับต้องการแผดเผาคนที่อยู่ในห้องนั้นให้มอดไหม้กลายเป็นจุณ

ตีหนึ่งเป็นเวลาที่การแสดงดนตรีสดหมดลง จากนั้นทางคลับจะเปิดเพลงจากแผ่นโดยมีทีมดีเจรับหน้าที่เป็นคนดูแลตรงนี้ต่อ

หลังจากที่ได้เวลากลับบ้าน สมาชิกในวงจึงเตรียมเก็บข้าวของของตนเพื่อขนขึ้นรถตู้ประจำวง

“ฉันว่าที่นี่ก็ไม่เลวนะเพื่อน เงินดีกว่าที่เก่า สาวสวยมีระดับ แถมคลับก็ดูหรูกว่าด้วย” ว่านพูดขึ้นพลางกวาดตามองไปรอบ ๆ ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

“เจ้านายก็ดูไม่หน้าหม้อด้วยใช่ไหมไอ้ม็อท” จิลหันไปมองนักร้องนำสาว ที่กำลังพับเสื้อหนังของตนเองใส่กระเป๋า

“แล้วคริสมันหายไปไหนของมันวะ จะตีหนึ่งครึ่งอยู่แล้วเนี่ย พรุ่งนี้ต้องไปทำงานแต่เช้านะเว้ย”

ว่านหันไปบ่นกับเพื่อนร่วมวง เมื่อมองไปรอบ ๆ แล้วไม่เห็นหัวหน้าวงอยู่ในสายตา

“ไม่ใช่ไปรอที่รถแล้วหรือ”

หญิงสาวเพียงหนึ่งเดียวพูดขึ้น เธอยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูเวลา ใกล้ตีหนึ่งครึ่งอย่างที่เพื่อนว่าจริง ๆ คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากันเล็กน้อยเพราะพรุ่งนี้เธอมีธุระแต่เช้า

“เออว่ะ มันอาจจะไปยืนสูบบุหรี่รออยู่ที่รถแล้วก็ได้ แกเก็บของเสร็จรึยังม็อท”

ว่านหันไปมองเพื่อน พอเห็นหญิงสาวพยักหน้าให้ จึงพากันเดินออกจากห้องพักพนักงานไปตามทางเดินสลัวที่มีเพียงแสงไฟสีน้ำเงินเข้มส่องสว่างให้พอเห็นพื้นที่กำลังเหยียบย่ำอยู่เท่านั้น

ทั้งหมดเดินไปถึงลานจอดรถฝั่งพนักงานและผู้บริหาร ตรงไปยังรถตู้สีขาวซึ่งเป็นรถประจำวงในการขนเครื่องดนตรีเวลามาทำการแสดง ทว่าเมื่อเดินไปถึงรถ กลับไม่เห็นหัวหน้าวงที่ควรจะยืนอยู่ที่รถอย่างที่คิดกันไว้

“อ้าว...คริสมันไม่อยู่ที่นี่ว่ะ แล้วมันไปอยู่ไหนวะเนี่ย”

จิลบ่นไม่จริงจังนัก หญิงสาวที่ยืนอยู่ข้าง ๆ จึงอาสาเข้าไปดูในผับให้อีกครั้ง เพราะตอนนี้เธอต้องการกลับบ้านเพื่อพักผ่อนเต็มทีแล้ว เนื่องจากพรุ่งนี้มีนัดสัมภาษณ์งาน

“เดี๋ยวเราไปดูเอง จะไปเข้าห้องน้ำด้วย”

หญิงสาวพูดจบก็เดินออกจากลานจอดรถกลับเข้าไปในผับอีกรอบ เธอเดินผ่านทางเดินสลัวสีน้ำเงินเข้มนั้นอีกครั้ง เมื่อผ่านซอกมุมหนึ่งของทางเดิน ซึ่งจำได้ว่าซอกหลืบเล็ก ๆ มืด ๆ ตรงนี้เป็นที่เก็บอุปกรณ์ทำความสะอาดของแม่บ้าน

แต่ตอนนี้มันกลับมีเสียงแปลก ๆ คล้ายเสียงครางของผู้หญิง รวมถึงมีเสียงเหมือนเนื้อผ้าเสียดสีกันดังมาจากในซอกหลืบนั้น เธอรีบสาวเท้าก้าวเร็ว ๆ ให้พ้นจากบริเวณนั้นทันทีเพื่อไปห้องน้ำของพนักงานที่อยู่ด้านใน

“บ้าจริง แทนที่จะไปหาโรงแรมกันก็หมดเรื่องแล้ว มาทำอะไรประเจิดประเจ้อแถวนี้ก็ไม่รู้”

ช่อมาลีบ่นพึมพำกับตนเอง ก่อนจะทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำจนเสร็จสิ้นแล้วออกมายืนอยู่เพียงลำพังหน้าเคาน์เตอร์กระจกบานใหญ่ เวลาใกล้ตีสองอย่างนี้ส่วนใหญ่บรรดาพนักงานเสิร์ฟมักจะอยู่ในฮอลล์กันหมดเพราะหวังทิปจากนักเที่ยวทั้งหลายที่มักจะนิยมตบรางวัลให้พนักงานที่คอยดูแลเอาใจใส่ระหว่างที่นั่งดื่มกินกันที่นี่ ยิ่งคลับหรูระดับนี้ทิปหนักอย่างไม่ต้องสงสัย

และที่สำคัญคือ จะไม่มีใครกลับเข้ามาในอาคารพนักงานอีก เพราะทุกคนอยากกลับบ้านให้เร็วที่สุดหลังจากเก็บโต๊ะด้านนอกเสร็จเรียบร้อย ทุกคนก็จะสแกนนิ้วหน้าประตูทางเข้าออฟฟิศส่วนที่เชื่อมกับฮอลล์แล้วกลับบ้านกันทันทีโดยออกที่ประตูเดียวกันกับลูกค้าเพราะใกล้กว่าประตูทางด้านหลัง

หญิงสาวออกมาจากห้องน้ำ หยุดยืนถอนหายใจเล็กน้อยเมื่อคิดว่าจำเป็นที่จะต้องผ่านซอกหลืบมืด ๆ นั่นอีกแล้ว เธอสูดลมหายใจเข้าลึก เชิดหน้าขึ้นแล้วก้าวเท้าเร็ว ๆ พยายามไม่มองอะไรทั้งสิ้น จนกระทั่งถึงมุมที่ไม่อยากเยื้องย่างเข้าไปใกล้

พลันนั้นอยู่ดี ๆ เธอก็ต้องสะดุดไถลลื่นจนเผลอหวีดร้องออกมาเสียงดังลั่น โชคดีที่ตั้งหลักได้ทันจึงไม่ล้มก้นกระแทกพื้น ใจหล่นวูบตกไปอยู่ที่ตาตุ่มเมื่อบริเวณที่ยืนอยู่ตรงนี้คือทางเข้าตรอกแคบ ๆ ที่ได้ยินเสียงเหมือนคนกำลังประกอบกามกิจกันเมื่อครู่

“ขะ...ขะ...ขอโทษค่ะ” หญิงสาวเอ่ยเพียงเท่านั้นแล้วรีบวิ่งออกไปยังลานจอดรถทันที

“ใครมาทำน้ำหกอยู่ตรงนั้นนะ บ้าชะมัด ตอนขาไปยังไม่เห็นมีเลย เกือบหกล้มแล้วไหมล่ะ”

เธอบ่นไปก็เดินเอามือกุมหัวใจที่เต้นกระหน่ำของตนเองไปด้วยจนมาถึงลานจอดรถ เห็นร่างสูงใหญ่ของหัวหน้าวงยืนสูบบุหรี่พิงตัวรถอยู่จึงเดินเข้าไปหา

“นายหายไปไหนมาน่ะคริส”

ชายหนุ่มไม่ตอบ แต่กลับจ้องไปที่รองเท้าของเธออย่างสนใจ

“ม็อท! แกไปเหยียบน้ำอะไรมาน่ะ”

คริสย่อตัวลงนั่งยองแล้วเพ่งมองรอยรองเท้าของช่อมาลี หญิงสาวจึงก้มลงมองบ้าง ครั้นพอเห็นของเหลวหนืด ๆ สีเข้มที่ตนเองเหยียบจนเกือบลื่นล้มเมื่อครู่แล้วก็ขมวดคิ้วมุ่นอย่างสงสัย พลางยกเท้าขึ้นมาดูพื้นรองเท้าของตนเอง

“ไม่รู้สิ ไม่ได้สนใจ น้ำอะไรก็ไม่รู้ตรงซอกเก็บของน่ะ แต่ตอนขาไปยังไม่มีเลยนะ เพิ่งจะเห็นตอนขากลับออกมาเนี่ยแหละ”

หญิงสาวตอบข้อสงสัยให้เพื่อน คริสจึงเอากระดาษทิชชูจากในรถมาซับรอยรองเท้าที่ประทับอยู่บนพื้น จากนั้นก็ใช้ไฟฉายที่พกติดไว้ในรถมาส่องไปที่กระดาษนั้นเพื่อต้องการดูให้คลายความสงสัย ครั้นเมื่อเห็นว่าของเหลวที่เพื่อนสาวเหยียบมานั้นคืออะไร ชายหนุ่มก็ตาเบิกโพลง

“เฮ้ย!...นี่มัน...เลือดนี่หว่า!”