สามี(ไร้)รัก

ตอนที่7 ยอมแค่สามี

“พวกเขาลงจากห้องหรือยัง” อัญญาที่ลงจากรถมาถามแม่บ้านที่ออกมารับของจากเธอขึ้น

“ยังค่ะ”

“.....” อัญญาพยักหน้าให้กับแม่บ้านโดยไม่ได้พูดอะไรก่อนจะเดินเข้าบ้านไป

เวลาตั้งแต่บ่ายกว่าๆ จนถึงตอนนี้เกือบห้าโมงกว่าๆ แล้วแต่พวกเขายังคงอยู่ในห้องนอนไม่ลงมา มันก็ชัดแล้วว่าพวกเขาคงอยู่ด้วยกันไม่พอ พวกเขาคงอยากอยู่ด้วยกันทั้งวันทั้งคืนและทุกวันเลยสินะ

สุดท้ายอัญญาก็เลือกจะตรงเข้าครัวหยิบผ้ากันเปื้อนมาใส่โดยไม่ได้ไปเปลี่ยนชุดก่อนจะจัดการทำอาหารเย็นสำหรับอรัญและตัวเอง และที่เธอยังทำอาหารให้อรัญก็เพราะว่ามันคือหน้าที่ภรรยาอย่างเธอ ที่สำคัญกว่านั้นคืออรัญเป็นคนกินยากมาก รสชาติที่เขาชอบกินไม่ใช่ว่าใครจะทำให้เขากินได้ เพราะแบบนั้นมันเลยทำให้เธอต้องคอยแอบทำอาหารให้เขาตลอดแม้จะมีบ้างที่โกรธเขาน้อยใจเขาอย่างตอนนี้

...

อาหารเย็นสามอย่างถูกจัดการอย่างรวดเร็วเพราะทุกอย่างจะถูกเตรียมไว้เรียบร้อยแล้วจากแม่บ้าน อัญญาเข้าครัวมาก็สามารถหยิบจับมาทำได้เลยนั่นเลยทำให้ใช้เวลาไม่นานก็เสร็จ

ผ้ากันเปื้อนถูกถอดออกพร้อมกับร่างบางเดินออกจากครัวเพื่อจะขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าทีเดียว แต่การออกจากครัวของเธอก็พร้อมกับการลงมาจากชั้นสองของอรัญและเอมอร เพราะแบบนั้นทำให้ทั้งสามชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเผชิญหน้ากันอีกครั้ง

อัญญาชะงักนิ่งไปหลังจากเห็นหน้าอรัญและเอมอรจนทำให้เรื่องเมื่อบ่ายที่เกิดขึ้นในห้องมันวนเข้าหัวของเธออีกครั้ง

เอมอรชะงักนิ่งไปกับการแต่งตัวของอัญญาที่ปกติอัญญาจะชอบแต่งตัวสบายๆ แต่งตัวเด็กกว่าวัยจนบางครั้งก็ดูไม่โตสักที แต่ตอนนี้กลับแต่งตัวสมกับวัย มีความเซ็กซี่น่าค้นหาจนเธอรู้สึกไม่ชอบหน้าขึ้นมามากกว่าเดิม เพราะหุ่นของอัญญานั้นถือเป็นหุ่นที่สมส่วนมีส่วนเว้าส่วนโค้งชัดเจนมากกว่าของเธอ

ส่วนอรัญก็ชะงักไปเพราะการแต่งตัวของอัญญาไม่ต่างกัน ยังไงเขาก็เป็นผู้ชายถึงจะไม่ได้รักหรือชอบ แต่การเห็นของสวยงามมันก็ไม่แปลกที่จะเผลอมองไปบ้าง

“เอมหิวแล้วค่ะ” เอมอรที่รับรู้ได้ว่าอรัญชะงักไปไม่ต่างจากเธอก็ดึงสติอรัญขึ้นก่อนจะพูดขึ้นอย่างออดอ้อน

“ไปตั้งโต๊ะได้แล้ว” อรัญได้สติกลับมาคืนปรับสายตาให้เป็นปกติก่อนจะพูดกับอัญญาขึ้น

“.....” อัญญาที่ได้ยินแบบนั้นก็ต้องหมุนตัวกลับเข้าครัวอีกครั้งจากที่ตั้งใจจะขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าให้สบายตัว

อาหารที่เธอเป็นคนทำถูกยกมาวางบนโต๊ะทุกอย่างพร้อมกับจานข้าวสวยและน้ำดื่มแค่ที่เดียวสำหรับอรัญ

“อย่าหาเรื่องนะอัญญา!” เสียงเข้มของอรัญเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าอัญญาจัดโต๊ะแค่ที่เดียวทั้งที่เขากำลังจะกินข้าวกับเอมอร

“อัญทำให้พี่รัญในฐานะภรรยา ส่วนกับแขกที่อัญไม่ได้เชิญอัญคงดูแลให้ไม่ได้” อัญญาพูดขึ้นอย่างไม่ได้เกรงกลัวใดๆ ก่อนจะหมุนตัวเพื่อขึ้นห้องของเธอไป ดีที่ก่อนกลับมาคิราเลี้ยงข้าวเธอแล้วทำให้เธอไม่หิวและไม่ต้องฝืนร่วมโต๊ะกับอรัญให้เอมอรรู้ว่าเธอกับอรัญนั่งกินข้าวกันแบบไหน

“อัญญา!” เสียงเข้มของอรัญตะคอกเรียกอัญญาขึ้นอย่างไม่พอใจ แต่

“ไม่เป็นไรค่ะ อัญคงอยากให้เรากินข้าวจานเดียวกัน” แล้วคำพูดของเอมอรก็ดังขึ้นทำให้อัญญาชะงักเท้าหันกลับมายังโต๊ะกินข้าวอีกครั้ง

และภาพที่เธอเห็นก็คือเอมอรหยิบช้อนในมือของอรัญมาตักกับข้าวและข้าวยกขึ้นป้อนอรัญอย่างเอาอกเอาใจ และไม่นานที่เหมือนอรัญจะเข้าใจก็รับช้อนจากมือเอมอรมาเป็นฝ่ายตักข้าวและกับข้าวป้อนเอมอรขึ้นบ้าง

“หึ” อัญญาแค่นเสียงออกมาอย่างเย้ยหยันกับตัวเองเมื่อเห็นว่าสุดท้ายไม่ว่าจะสถานการณ์ไหนพวกเขาก็ยังแสดงออกถึงความรักกันได้อย่างไม่อาย รักกันปานจะกลืนกิน

และภรรยาส่วนเกินอย่างเธอก็ทำได้เพียงหมุนตัวกลับมาและพาตัวเองขึ้นไปชั้นสอง ไปเพื่อไม่ต้องทนมองภาพความรักที่บาดตาบาดใจของพวกเขาอีก

...

“เอมอยากอยู่กับพี่รัญจนทนไม่ไหวแล้วค่ะ” เอมอรพูดพร้อมเอนตัวไปซบไหล่แกร่งของอรัญอย่างออดอ้อนเมื่ออรัญมาส่งเธอถึงที่บ้าน ยิ่งเห็นอัญญาแต่งตัวแบบนี้ ยิ่งเห็นอรัญเผลอชะงักไปแบบนั้น เธอยอมรับเลยว่ากลัว

แม้จะรู้ดีว่าอรัญไม่มีทางรักอัญญาได้ แต่ผู้หญิงกับผู้ชายที่อยู่บ้านเดียวกันยังไงมันก็ไม่น่าไว้ใจ ถึงสุดท้ายต่อให้จะเป็นแค่การมีอะไรกันโดยไร้ความรัก แต่เธอก็ไม่อยากให้เกิดขึ้น เธอไม่อยากให้อรัญใกล้ชิดกับอัญญาไปมากกว่านี้อีกแล้ว เธอกลัวว่านั่นจะทำให้อรัญเปลี่ยนไป

“พี่เองก็อยากอยู่กับเอมแล้วเหมือนกัน อดทนอีกหน่อยนะ” อรัญที่ได้ยินแบบนั้นก็ยิ้มออกมาก่อนจะเอ่ยขอออกไปอย่างรู้สึกผิดที่ทำให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้

“พี่รัญรักเอมใช่ไหมคะ” เอมอรถามขึ้นด้วยสายตาที่น่าสงสาร

“ทำไมถามแบบนี้ล่ะ เอมน่าจะรู้ดีกว่าใครว่าพี่รักเอมแค่ไหน” อรัญรู้ดีว่าเอมอรคงกลัวไม่น้อยที่ต้องปล่อยให้เขาอยู่บ้านเดียวกับผู้หญิงที่อยากได้เขาแบบนั้น แต่ไม่ว่ายังไงเขาก็รักเธอแค่คนเดียว

“เอมรักพี่รัญมากนะคะ” เอมอรพูดจบก็ขยับไปจูบอรัญอีกครั้ง จูบอย่างดูดดื่มราวกับตอนนี้ไม่ได้อยู่ในรถ

“พอแล้ว พี่ไม่อยากทำอะไรในรถที่บ้านเอมแบบนี้ เดี๋ยวพ่อแม่เอมจะผิดหวังในตัวพี่ได้” อรัญผละออกก่อนจะทนไม่ไหวแล้วพูดให้เอมอรได้เข้าใจ

“ค่ะ” เอมอรก็รู้ดีก่อนจะตอบรับออกไปแล้วตัดสินใจลงจากรถเข้าบ้านของเธอไป ส่วนอรัญก็ขับรถกลับบ้านของเขาไปคนเดียวอย่างที่ไม่ได้ต้องการเลยสักนิด

แต่อีกไม่นาน อีกไม่กี่เดือนเขาก็จะได้หย่าแล้ว เขาจะต้องอดทนและหนักแน่นให้ได้ ต่อให้ร่างกายและใบหน้าของอัญญาจะดึงดูดผู้ชายได้ไม่น้อย แต่ต่อให้มันเป็นการใกล้ชิดที่ไม่ได้มีความรู้สึกเขาก็จะต้องหนักแน่นไม่แตะต้องเธอให้เอมอรไม่สบายใจ

...

และใครจะไปคิดว่าเมื่อร่างสูงเดินเข้ามาภายในตัวบ้านจะได้เจอกับอัญญาที่นั่งรอเขาที่เดิมเหมือนทุกวันในชุดนอน

“อัญมีเรื่องจะคุยกับพี่รัญค่ะ” อัญญาลุกขึ้นเมื่อเห็นอรัญเดินเข้ามาแล้วบอกความต้องการของตัวเองออกไป

“ฉันไม่มีอะไรจะคุย” อรัญตอบออกมาอย่างไม่เสียเวลาคิด เพราะเขาไม่อยากพูดคุยกับอัญญาแม้แต่วินาทีเดียว

“ตอนนี้เรายังเป็นสามีภรรยากัน ต่อให้วันข้างหน้าจะต้องหย่ากัน ต่อให้พี่รัญจะไม่ได้รักอัญยังไงก็ตาม แต่พี่รัญควรจะให้เกียรติอัญบ้าง ต่อไปอย่าพาผู้หญิงคนนั้นมาที่นี่อีก” ต่อให้อรัญไม่อยากคุย แต่เธอคิดไว้แล้วว่าจะพูดเรื่องนี้กับเขาให้รู้เรื่อง เรื่องที่ไม่ให้เขาพาผู้หญิงคนนั้นมาที่นี่อีก

“เธอลืมไปหรือเปล่าว่าที่นี่มันเรือนหอของฉันกับเอม การที่เอมจะมาที่นี่มันแปลกตรงไหน” น้ำเสียงเย้ยหยันดังขึ้นถามอัญญาขึ้นทันทีเมื่อรู้ว่าอัญญาต้องการอะไร

“ยังจะใช้ที่นี่เป็นเรือนหออีกหรอคะ ต่อให้ต้องทับที่ของอัญก็ยอมงั้นหรอ” แม้จะเจ็บกับสิ่งที่เป็นความจริง แต่อัญญาก็ย้อนถามกลับไปอย่างไม่อยากเชื่อว่าสุดท้ายแล้วอรัญจะใช้ที่นี่เป็นเรือนหอของเขากับเอมอรหลังหย่ากับเธออีก

“ทับที่? มีตรงไหนที่เรียกว่าทับที่เธอกันอัญญา เธออยู่ที่นี่ก็ไม่ต่างจากแม่บ้านคนหนึ่ง ห้องนอนของฉันเธอก็ไม่เคยได้เข้าไปนอน แล้วหลังจากฉันหย่ากับเธอแต่งงานพาเอมเข้ามาอยู่ที่นี่ มีตรงไหนที่เอมไปทับที่ของเธอกัน” อรัญย้อนถามกลับไปอีกครั้งราวกับสิ่งที่ได้ยินเป็นเรื่องขบขันที่อัญญาพูดออกมา แต่สิ่งที่เขาพูดออกไปนั้นคือเรื่องจริงที่อัญญารู้ดีไม่ต่างจากเขา

ตั้งแต่แต่งงานมาอัญญามีสิทธิ์ในบ้านหลังนี้ไม่ต่างจากแม่บ้านคนหนึ่งเท่านั้น ห้องนอนเขาก็แยกกับเธอนอน แม้จะมีเหตุการณ์ที่เธอแอบเข้าไปนอนกับเขา แต่นั่นมันคือความต้องการของเธอคนเดียว นั่นคือสิ่งที่เขาไม่ได้เต็มใจและไม่รู้ก่อน ซึ่งเขาก็ไม่นับว่าเป็นการนอนร่วมห้องกันอยู่แล้ว

เพราะแบบนั้นหากเขาหย่ากับอัญญาแล้วแต่งงานกับเอมอร การที่เขาจะพาเอมอรเข้ามาอยู่ที่นี่ที่ที่เขาตั้งใจไว้เป็นเรือนหอของเขากับเอมอรตั้งแต่แรกมันจะแปลกตรงไหน มันจะผิดตรงไหน

“เธอก็ไม่ได้มีค่าพอที่ฉันจะต้องขายบ้านแล้วไปหาเรือนหอใหม่เลยสักนิด” คำพูดพร้อมรอยยิ้มเหยียดหยามปรากฎออกมาอย่างไม่ปิดบังเลยสักนิด และนั่นมันก็ย่อมทำให้อัญญาเจ็บได้อย่างง่ายดาย

“จำคำพูดของพี่รัญไว้ให้ดีนะ แล้วพี่รัญอย่าเสียใจทีหลังแล้วกัน”