บทที่32 อย่าให้อันอันโกรธ
เยว์ชิงเห็นทุกคนออกไป นางรีบตามไปด้วย แต่ชุดที่ยาวรุ่มร่ามนางต้องจับขึ้นมาค่อย ๆเดินไป แล้วไม่มีใครรอนาง เพราะยามนี้ 4 พ่อลูกเดินไปที่ทำงานแห่งใหม่แล้ว…
“ประเดี๋ยวค่อยกลับมากินข้าว เผื่อข้าจะเจอนางลั่วอัน จะให้ทวงค้าแรงให้พี่เฟิ่ง” นางค่อยเดินไป กลัวว่าชุดที่สวยงามจะเปื้อนดินโคลน
เกวียนที่ขนไม้ขึ้นมานั้นมี 10 กว่าเล่ม นางเยว์ชิงคิดว่าเจ้าของต้องร่ำรวยแน่ ๆ เมื่อวานนางมิได้เดินเข้ามาข้างใน เช้านี้พอเข้ามาก็รู้สึกว่าใหญ่โตเกินกว่าที่คนในหมู่บ้านจะมีปัญหาสร้างขึ้นมา นางมั่นใจแล้วว่าต้องเป็นคนต่างถิ่น
“นั่นแม่นางเยว์ชิงนี่…เจ้าหนีตามบุรุษไปแล้วยังมีหน้ากลับมาหาหลิ่งเฟิ่งอีกหรือ” ส่างเข่อ คนที่เป็นมือขวาให้เถ้าแก่เฉินฟู เขาทำงานในโรงไม่กับหลิ่งเฟิ่งมาก่อน เมื่อรู้ว่าลูกชายเถ้าแก่เอาคนใหม่มาแทนที่ชายหนุ่มรุ่นน้อง เขาเสียใจมาก เพราะหลิ่งเฟิ่งมีความสามารถหลายอย่าง…ที่
