หลังจากทั้งสองแต่งตัวเสร็จก็เดินออกมาข้างนอก แต่พอเห็นพระพายนั่งอยู่หน้ากระท่อมเป็นต้องชะงัก…
“อ้ายก็บ่บอกข่อยก่อนเนอะ ข่อยสิได่นอนอยู่โรงสีข้าวโลด” (พี่ก็ไม่บอกฉันก่อนนะ ฉันจะได้นอนอยู่โรงสีข้าวเลย)
“เซาเว้า ขึ้นเทิงเฮือนได้แล้ว” (หยุดพูด แล้วขึ้นไปบนบ้านได้แล้ว) เห็นฟ้าใหม่เอาแต่ยืนก้มหน้า พายุจึงดุพระพายที่พูดแซวไม่รู้เรื่อง
ทางด้านฟ้าใหม่เมื่อเห็นพระพายลุกขึ้น เธอก็เดินตามขึ้นบนบ้านโดยไร้ซึ่งเสียงพูดคุยจนกระทั่งพ้นสายตาของพายุ
“อะไรยังไงทำไมแกถึงมีอะไรกับพี่พาได้อะ ชอบกันแล้วเหรอ หรือพี่พาบังคับขืนใจแก”
“เปล่า ฉันยอมเอง”
“โอ๊ย สุดจริงเพื่อนฉัน” แบบนี้ไงฟ้าใหม่ถึงไม่อยากให้พระพายรู้ ไม่งั้นก็จะแซวไม่หยุดแบบนี้
ฟ้าใหม่เอาแต่นั่งฟังเงียบแก้มสองข้างร้อนผ่าวเขินอายไม่น้อย หากว่าเป็นผู้ชายคนอื่นคงจะไม่อายเท่านี้แต่นี้ดันเป็นพี่ชายของเพื่อนสนิท
“ว่าแต่พี่ชายฉันแซบไหม”
“พอเลยไม่
