ตอนที่ 3 (3) จบ
644 คำ
อารมณ์รุ่มร้อนเล่นงานไปทั่วร่างทำให้ชวินทร์ยากจะนิ่งเฉย ละอายบ้างแต่ในเวลาแบบนี้เขาหักห้ามใจไม่ได้แล้ว มือหนาเลื่อนลงมายังขอบกางเกงตัวเองและรั้งลง หลับตาพริ้มจินตนาการไปถึงไหนต่อไหนช่วยเหลือตัวเองให้ไปถึงจุดสุดสุดเพื่อดับความต้องการ!
แสงแดดของเช้าวันใหม่แยงตากวนคนนอนหลับ แม้จะอยากนอนต่ออีกสักงีบสองงีบแต่ก็ต้องฝืนกายลุกขึ้น ดวงหน้านวลไม่ค่อยสดชื่นเท่าไหร่หันมองข้างกายก็ไม่พบผู้ปกครองแล้ว มองไปรอบห้องก็ไม่เห็นกระทั่งเงาเขาคงกลับห้องไปแล้วมั้ง นาฬิกาตั้งโต๊ะข้างหัวเตียงบอกเวลาเจ็ดโมงตรงถือว่าสายแล้ว ฐานิดาทิ้งเท้าสองข้างลงจากเตียงแล้วลุกขึ้นเดินเข้าห้องน้ำ
หล่อนใช้เวลาจัดการตัวเองนานกว่าครึ่งชั่วโมงก่อนจะใช้ผ้าเช็ดตัวพันรอบกายออกมาแต่งตัวในห้องนอนโดยไม่ลืมจะเดินไปล็อกประตูเชื่อมต่อระเบียงและดึงผ้าม่านปิดลง ป้องกันไว้ก่อนดีกว่าใครจะไปทายอารมณ์ได้ว่าชวินทร์จะนึกสนุกโผล่เข้ามาหาตอนไหน
ใช้เวลาประทินผิวและแต่งหน้าเพียงไม่กี่นาทีเท่านั้น ผ้าเช็ดตัวสีขาวผืนใหญ่ถูกปลดออกจากร่างกายบอบบางอวดสรีระงดงามต่อหน้ากระจกเต็มบานข้างตู้เสื้อผ้า เอียงซ้ายเอียงขวาดูก็รู้สึกพอใจ วันนี้ไม่มีนัดออกไปไหนก็เลยเลือกหยิบชุดกระโปรงน่ารักๆ ออกมาสวม พลันสายตาเหลือบไปเห็นรอยเล็กๆ บนคอจึงรีบเดินเข้าไปใกล้กระจกมากขึ้น พอตั้งใจมองดูให้ดีมันไม่ได้มีแค่บนซอกคอแต่ทรวงอกตามแนวกระดุมก็มีบ้างเป็นรอยจางๆ สีไม่เด่นชัดเท่าไหร่นัก
ตรวจสอบความเรียบร้อยของตัวเองเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินลงมาข้างล่างทันเวลาอาหารเช้าตอนแปดโมงพอดี
คุณขวัญชีวานั่งดูรายการโทรทัศน์คนเดียวฐานิดาเห็นเข้าก็เลยเข้ามากอดอรุณสวัสดิ์ “สวัสดีตอนเช้าค่ะ จุ๊บ”
“สวัสดีตอนเช้าจ้ะ วันนี้แต่งตัวน่ารักน่าเอ็นดูเชียว ไหนดูซิ” ท่านจับข้อมือบอบบางให้นั่งตัวตรงสำรวจการแต่งตัว
“วันนี้ชุดของคุณป้าก็สวยเหมือนกันค่ะ”
“ปากหวานจริง” ท่านหยิบแก้มนวลเบาๆ เอ็นดูฐานิดาเหมือนลูกในสายเลือด “มื้อเช้าวันนี้แม่เรียมทำแบบฝรั่งน่ากินมาก หนุ่มๆ นั่งจิบกาแฟรอที่ห้องอาหารแล้วแต่ป้ามานั่งดูข่าวรอหนูกับเอ๋ย ตาธันว่าน้องเกวเป็นหวัดก็เลยงอแงไม่ให้ใครเข้าใกล้เว้นเอ๋ย”
“ตัวเล็กไม่สบายอย่างนี้ข้าวหอมคงเหงาหูน่าดู อิอิ” เปล่งเสียงหัวเราะร่วมกับคุณขวัญชีวา นึกขึ้นได้ก็เลยบอกเล่า “เมื่อเช้าตอนแต่งตัวข้าวหอมเพิ่งเห็นรอยตามเนื้อตัวว่าแพ้กระดุมนักศึกษาอีกแล้วค่ะคุณป้า ช่วงที่แล้วอากาศร้อนมากไม่ได้ใส่เสื้อบางข้างใน”
“ไหนขอป้าดูซิ อย่างนี้ต้องรีบทายานะลามขึ้นมาถึงต้นคอแล้ว” ท่านหรี่สายตาลงมองรอยดังกล่าวก่อนจะขมวดคิ้ว
“ข้าวหอมตั้งใจจะไปขอยากับแม่เรียมมาทาหลังรับประทานมื้อเช้าเสร็จค่ะ คุณป้าขา วันนี้อากาศดี้ดีเราว่ายน้ำกันไหมคะ”
“ป้าแก่แล้วนะลูกใส่ชุดว่ายน้ำไม่ไหวหรอก”
“ใส่วันพีชก็ได้นี่คะ นะคะ ออกกำลังกายกันจะได้ห่างไกลจากโรคภัยไข้เจ็บ” หญิงสาวยิ้มหวานชวนอย่างน่ารัก น่ารักซะจนคุณขวัญชีวาปฏิเสธไม่ลงต้องตามใจว่าที่ลูกสะใภ้จนได้
- ผู้เขียน
