รุ่งเช้า...
เมษาขยับตัวด้วยความยากลำบาก พอลุกขึ้นนั่งก็พบว่าร่างกายตัวเองไม่มีเสื้อผ้าอาภรณ์เลยแม้แต่ชิ้นเดียว สมองน้อยๆ ของเธอหวนรำลึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้และเมื่อนึกได้ว่าตัวเองทำอะไรลงไปก็รีบหันไปมองอีกฝั่งของเตียงซึ่งมีเพียงความว่างเปล่า
"ตายๆๆ ยัยเม เธอทำอะไรลงไป น่าอายจริงๆ เธอขึ้นไปขย่มแบบนั้นได้ยังไง" เมษาดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงแล้วกลิ้งไปมาอยู่บนแคร่ก่อนจะหยุดนิ่งและแกล้งหลับเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเดินใกล้เข้ามา
"ยังไม่ตื่นอีกเหรอ เมียใครทำไมถึงได้นอนขี้เซาแบบนี้น้าาา..." นฤนาทเอ่ยขึ้นพร้อมกับกระตุกผ้าห่มเบาๆ แต่คนที่อยู่ใต้ผ้าห่มก็ยังนิ่งอยู่
"สงสัยอยากนอนอยู่แบบนี้ทั้งวันล่ะมั้ง งั้นฉันขอนอนด้วยก็แล้วกันนะ" สิ้นคำพูดของเขา เมษาก็รีบดีดตัวขึ้นมานั่งทันทีพร้อมกับค่อยๆ โผล่ศรีษะออกมาจากผ้าห่ม
"เสื้อผ้าฉันแห้งหรือยัง" ประโยคแรกที่เธอทักทายเขา หญิงสาวพยายามสะกดกลั้นคว
