ตอนที่ 2 หนี้สินที่ไม่ได้ก่อ
874 คำ
"อืม..." อากาศเย็นๆจากเครื่องปรับอากาศปลุกให้หญิงสาวรู้สึกตัว เปลือกตาที่ปิดสนิทมานานกว่าสองชั่วโมงค่อยๆ ขยับและกระพริบช้าๆเพื่อปรับแสง มือบางยกขึ้นมานวดเบาๆที่ขมับเพราะอาการปวดศรีษะจากฤทธิ์ยาสลบ
ที่นี่ที่ไหน ทำไมไม่คุ้นตาเลยนะ คำถามแรกที่ผุดขึ้นมาในใจของเมษา ก่อนที่เธอจะขยับตัวลุกขึ้นนั่ง แต่แล้วเธอก็สบตาเข้ากับคนที่นั่งกอดอกมองเธออยู่บนโซฟาซึ่งห่างจากปลายเตียงออกไปเล็กน้อย
"กรี๊ด!!! กะ...แกเป็นใคร" เมษาหลับหูหลับตากรีดร้องลั่นห้อง และพอก้มลงมองเสื้อผ้าตัวเองที่บางราวกับไม่ได้ใส่อะไร เธอก็ยิ่งร้องเสียงดังขึ้นมากว่าเดิม
"กรี๊ดๆๆ แกทำอะไรฉัน" เมษาทั้งกรีดร้องและรีบคว้าผ้าห่มมาคลุมกายไว้ แล้วมองหาช่องทางที่จะหนี และพอมองเห็นหน้าต่างเธอก็พุ่งตัวลงจากเตียงแล้ววิ่งไปยังหน้าต่างที่เปิดไว้อยู่
"ถ้าเธอคิดว่าจะปีนหน้าต่างลงไปล่ะก็ ฉันขอบอกไว้เลยว่าสภาพแบบนี้คงไปได้ไม่ถึงไหนหรอก " เมษารีบก้มลงสำรวจร่างกายของตัวเองอีกครั้ง ก็รีบยกมือขึ้นมาปิดทรวงอกของตัวเองอีกครั้งด้วยมือข้างเดียว ซึ่งแน่นอนว่าปิดอย่างไรมันก็ปิดไม่มิด ส่วนมืออีกข้างก็ปกปิดส่วนสงวนที่กลางลำตัวเอาไว้จากสายตาของเขา แก้มทั้งสองข้างก็เปลี่ยนเป็นสีแดงเพราะความโกรธระคนอาย
"คิดเอาเองละกัน อยู่บนนี้มีฉันแค่คนเดียว ส่วนข้างล่างมีเป็นสิบ ฉันว่าเธอคงฉลาดพอที่จะรู้นะว่าควรเลือกข้อไหน" นฤนาทไล่สายตาสำรวจเรือนร่างของเมษาตั้งแต่ศรีษะจรดปลายเท้า
อ๊า...เด็กนี่มันหุ้นเร้าใจกว่าที่คิดไว้อีกแฮะ แบบนี้ถึงจะคุ้มกับหนี้หน่อย ชายหนุ่มแลบลิ้นเลียริมฝีปากตัวเอง
"ข้อไหนฉันก็ไม่เอาทั้งนั้น ฉันจะกลับบ้าน!" หญิงสาวสะบัดหน้าจนผมกระเซอะกระเซิง แต่มันกลับทำให้เธอดูเซ็กซี่ขึ้นมาในสายตาของพ่อเลี้ยงหนุ่ม
"กลับบ้านงั้นเหรอ? หึ...ไอ้สิงห์พ่อเธอมันไม่ได้บอกหรือไง" นฤนาทเอ่ยถามอย่างเยาะหยัน
"บอกอะไร พูดมานะ" หญิงสาวขยับหนีเมื่อเขาขยับเข้าใกล้ขึ้นเรื่อยๆ
"มันไม่ได้บอกเธอหรือไงว่ามันให้เธอมาทำงานใช้หนี้แทนมัน"
"ว่าไงนะ! ใช้หนี้แทนงั้นเหรอ?" เมษารู้สึกเหมือนโดนฟ้าผ่าลงมากลางหัว เมื่อได้ยินว่าตัวเองถูกส่งมาทำงานใช้หนี้ หนี้ที่ตัวเองไม่ได้เป็นคนก่อ
"ไม่จริง! เขามีสิทธิ์อะไรมาทำแบบนี้กับฉัน ไม่...ฉันไม่ยอม"
"ไม่ยอมก็ต้องยอม! เพราะถ้าเธอปฏิเสธหนี้ทั้งหมดมันก็จะทบต้นทบดอกขึ้นไปเรื่อยๆ แล้วชาตินี้ทั้งชาติเธอก็ไม่มีวันใช้หมดหรอก แต่ถ้าเธอยอมตอนนี้และทำงานถูกใจฉันล่ะก็ ฉันอาจจะใจดีลดให้ก็ได้" พ่อเลี้ยงหนุ่มจ้องมองทรวงอกที่สะท้อนขึ้นลงเพราะอาการหายใจแรงของเธออย่างไม่วางตา
"งาน...จะให้ฉันทำงานอะไร" เมษามองชายหนุ่มอย่างระแวง
"ไม่ต้องทำอะไรมาก แค่ทำให้ฉันพอใจก็พอ งานง่ายๆแค่นี้อย่างเธอคงทำได้อยู่แล้วล่ะ ดูท่าทางก็คงจะมีประสบการณ์อยู่ไม่น้อย"
"ประสบการณ์อะไรไม่ทราบ!" เมษาตวาดถาม
"ทำเป็นไร้เดียงสาซะด้วย หึหึ..." เขาหัวเราะในลำคอ แต่หญิงสาวกลับไม่ชอบมันเอาเสียเลย และแล้วเธอก็ได้โอกาสเมื่อเขายืนหันหลังให้ เมษารีบวิ่งไปที่ประตูทันที มือบางคว้าลูกบิดได้แล้ว แต่ร่างของเธอก็ถูกกระชากกลับอย่างแรง
"โอ๊ย!!!" เมษาร้องลั่นเมื่อชายหนุ่มจับเธอเหวี่ยงลงกับเตียง
"พูดดีๆแล้วไม่ฟังใช่ไหม ได้...ถ้าชอบความรุนแรงฉันก็จะจัดให้" พูดจบเขาก็ยื่นมือหนามากระชากชุดนอนของเธอออกจนขาดวิ่น
"ไอ้บ้าเอ๊ย! ถอยออกไป!"
"เธอไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉัน! มีแค่ฉันเท่านั้นที่สั่งเธอได้ ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็นอนนิ่งๆ" เขาพูดขณะที่ขึ้นมาคร่อมทับร่างเธอไว้
"ไม่! อย่าทำอะไรฉันเลยนะ ฉันของร้องล่ะ ฮือ...." เมษากลัวจนกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ไหว พอชายหนุ่มเห็นน้ำตาหัวใจเขาก็อ่อนยวบ เพราะรู้ดีว่าเธอไม่ได้เต็มใจที่จะมา และเมื่อหญิงสาวเห็นท่าทางของเขาชะงักไป เธอก็กัดเข้าที่แขนจนชายหนุ่มร้องลั่น
"โอ๊ย! นังตัวแสบ มานี่เลย อย่างเธอมันต้องเจอแบบนี้" ทีแรกเขาแค่คิดว่าจะทำให้เธอกลัวและยอมเชื่อฟัง แต่เมื่อได้เห็นท่าทางต่อต้านและไหนจะหุ่นอรชรที่แสนยั่วยวนนั่น เขาก็เปลี่ยนใจอยากจะปราบม้าพยศตัวนี้ซะเหลือเกิน
- ผู้เขียน
