“ทำไมถึงได้เกาแรงแบบนี้ฮึ ที่บอกจะไม่ตายเพราะยุงกัดน่ะคงใช่ แต่อาจตายเพราะแผลเต็มตัวไปหมด ผิวบางๆ ขาวๆ ถลอกเป็นปื้น จะเป็นแผลเป็นหรือเปล่าก็ไม่รู้ ดีที่ฉันมีหลอดยาลบรอยแผลเป็นติดบ้านไว้ตลอด เพราะรู้ว่าบางคนมันซุ่มซ่ามไม่เคยระวังตัว”
ญาติกาปล่อยให้สิงห์คบจับแขนเล็กของเธอพลิกไปพลิกมาเพื่อทายาสองสามหลอดที่สรรพคุณคงต่างกันโดยไม่ปริปากตอบโต้คำบ่นสักคำ ยอมรับว่ายังตึงๆ กับอาการน้อยใจก่อนหน้านี้ แต่ก็หวั่นไหวกับความห่วงใยในแบบฉบับของเขาที่แสดงออกอยู่นี่
“เสร็จแล้วใช่มั้ยคะ ถ้าอย่างนั้นหญ้าจะกลับบ้านแล้ว”
‘ยังไม่หายงอนสินะไอ้ตัวยุ่ง’
“อืม... นอนที่นี่มั้ยล่ะ วันนี้ฉันยอมให้วันนึง”
“ไม่ดีกว่าค่ะ” เธอลุกขึ้นกำลังจะเดินหนี ส่วนเขากระตุกแขนรั้งไว้ แต่อาจแรงไปหน่อย “อ๊ะ... โอ๊ย !”
“เป็นอะไร เจ็บตรงไหน”
นายสิงห์ดูตกอกตกใจเกินปกติไปนิด จนเธอต้องรีบปฏิเสธ
“เจ็บชายโครงนิดหน่อยน่ะค่ะ ไม่ได้เป็นอะไร
