“หน้ายังซีดอยู่เลยนะหญ้า ฉันว่าแกกลับไปพักเถอะ ไม่ต้องทำแล้วกับข้าวน่ะ เดี๋ยวให้พี่ว่านเขาจัดการเอง” ใช่เพียงใบหน้านวลที่ซีดเซียวหรอก แต่สีหน้าอมทุกข์ ถามคำตอบครึ่งคำตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อเช้าต่างหากที่ทำให้รัฐศาสตร์เป็นห่วงกังวล
“แค่ทอดไข่กับทอดหมูยอเองค่ะ หญ้าทำไหว” กว่าจะตกลงกับตัวเองได้ว่าเธอควรต้องกลับมาใช้ชีวิตปกติได้แล้ว ก็ปาเข้าไปหลายชั่วโมง มื้อกลางวันของพวกพี่ๆ จึงไม่ได้ตระเตรียมสิ่งใดไว้เลย ยังดีที่ในตู้เย็นสำนักงานมีหมูยอกับไข่เป็ดอยู่หลายใบ เธอหุงข้าวเตรียมรอไว้แล้ว เหลือก็แค่ทอดๆ อาหารอย่างที่บอกเฉพาะสองที่เท่านั้น ก็คือของรัฐศาสตร์กับมีกังวาน เป็นอันเสร็จสิ้น
“แล้วนี่ไอ้สิงห์มันไปไหน ได้ข่าวว่าเมื่อเช้ามีเรื่องชกต่อยกับคนงานด้วยนี่”
ญาติกากัดปากแน่น บังคับไม่ให้ตัวเองร้องไห้ออกมาอีก ช่วงเวลานี้เธอรู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอเหลือเกิน ที่หัวก็ปวดเหมือนกำลังจะระเบิดออกมาเป็นเสี่ยง
