สายตาคมจดจ้องครุ่นคิดนิ่งอยู่ตรงจุดเดิมมาหลายนาที
“ยังไงมึง นี่ตกลงแอบซุกเมียไว้ ไม่บอกกูสักคำ”
“เมียไหนของมึง” ข่าวรัฐศาสตร์ไวปานติดจรวด ตั้งแต่เขากลับมาที่ไร่ มันก็เอาแต่คาดคั้นจะเอาคำอธิบายจากเขาให้ได้ น่าปวดหัวชะมัด ! คนที่อยากให้ถามกลับไม่ถาม ส่วนคนนอกดันเสือกอยากรู้ไปซะทุกเรื่อง
“ก็เมียที่มึงไปป่าวประกาศที่ตลาดในเมืองโน่นไง”
“แล้วมึงรู้ได้ยังไง เพิ่งไม่กี่ชั่วโมงเอง”
“กูก็ต้องมีสายของกูบ้างซี่” รัฐศาสตร์ไม่เล่าต่อว่าสายรายงานตรงของเขาสิงห์คบก็รู้จักดี
“เออนี่ หนึ่ง”
“ว่า ?”
“ทำไมยังไม่มีใครมาเอาปิ่นโตกับกล่องข้าวไปอีกวะ”
รัฐศาสตร์เหล่มองเพื่อน ก็รู้ๆ กันอยู่ว่าคนที่จะมาเอาปิ่นโตและกล่องใส่อาหารมีอยู่คนเดียว
“ไอ้หญ้ามันยังไม่กลับมาละมั้ง ตั้งแต่ที่มันบอกจะออกไปขอโทษเพื่อนมึงเมื่อบ่าย ตอนนี้ก็ยังไม่เห็นหัวเลยว่ะ”
“กลับมาแล้ว”
“มึงรู้ได้ยังไง กลับมาด้วยกันหรือไง”
“เปล่า ไอ
