แผนการรุก
854 คำ
วันที่ 1 ของวันที่เธอค้างคืนที่นี่เพื่อเริ่มแผนการเดินหน้าจีบหมอศิรวิทย์
อรพรรณีตื่นแต่เช้าเพื่อออกไปที่โรงแรมที่เขาพัก ทำเป็นว่าเธอพักที่เดียวกันกับเขา และพอเธอเห็นว่าเขาออกมาจากลิฟต์เพื่อไปที่ห้องอาหารเช้า เธอก็รีบวิ่งเข้าไปหาเขาทันที
“อรุณสวัสดิ์ค่ะ คุณหมอ”
เขาชะงักทันทีที่เห็นเธอยืนรอเขาอยู่หน้าลิฟต์
“...”
เขาไม่พูดอะไรแต่เลือกที่จะเดินหนีเธอไป
“คุณหมอคะ นี่หนูตื่นเช้ามาเพื่อรอคุณหมอเลยนะ”
“...”
เธอพยายามเดินตามเขาให้ทัน แพราะเขาเดินเร็วมากแถมยังทพเหมือนเธอเป็นอากาศไม่สนใจกันอีก
“เมื่อคืนนี่หนูฝันถึงคุณหมอด้วยนะคะ...”
“...”
“คุณหมอนอนหลับฝันดีไหมคะ..ฝันถึงหนูบ้างไหมคะ..?”
“...”
เขาไม่ตอบอะไรที่เธอถามเลยสักคำ
“วันนี้คุณหมอสัมนาเสร็จกี่โมงคะ..? หนูจะรอ..”
“นี่เธอ...”
เธอพยายามเดินตามเขาแต่เขาก็หยุดแล้วก็หันมาหาเธออย่างเร็วจนเธอเบรกไม่ทัน
“เห้ย...”
เธอชนเข้ากับผงอกเขาจนเสื้อเขาเปื้อนรอยลิปสติกเธอ เขาก้มมองรอยลิปสติกที่เสื้อตัวเองอย่างไม่พอใจ
“เอ่อ...หนูไม่ได้ตั้งใจนะคะ ก็คุณหมอเบรกกะทันหันเอง...”
“เลิกเดินตามฉัน เลิกยุ่งกับฉันได้แล้ว ฉันไม่ชอบเด็กอย่างเธอหรอก ไปตั้งใจเรียนหนังสือให้จบดีกว่ามาวิ่งไล่จีบผู้ชายนะ...”
เธอมองเขาอย่างอึ้งๆ แต่ก็ทำเป็นยิ้มไม่สนใจที่เขาพูด
“คุณหมอไม่ต้องสนใจเรื่องเรียนของหนูหรอกค่ะ หนูเรียนเก่งอยู่แล้วอีกแค่ปีเดียวหนูก็จะจบแล้ว ถ้าหนูเรียนจบเมื่อไหร่ คุณหมอจะยอมเปิดใจให้หนูหรือเปล่าละคะ...”
“อย่ามาคิดเองเออเอง ฉันไม่ได้ชอบเธอ รู้จักกันไหมก็ไม่เคย แล้วอยู่ๆจะให้ไปชอบเธอได้ยังไง..”
ขเขาพูดจบก็กำลังจะเดินหนีไป
“ถ้าคุณยอมเปิดใจให้หนู เราลองมาคบกันดูสิคะ คุณจะได้รู้จักหนูมากขึ้น...”
เขาหยุดชะงักแล้วหันมามองเธอหน้านิ่งๆ
“...”
“ทำไมฉันต้องทำแบบนั้นด้วย ในเมื่อฉันไม่ได้รู้สึกชอบเธอเลยสักนิด”
เธอมองหน้าเขานิ่งๆ แล้วเดินเข้าไปใกล้เขา
“หนูขอเวลา 5 วัน...หนูจะทำให้คุณหมอรู้จักหนูมากขึ้น คุณมอจะได้รู้ว่าหนูเป็นใคร และหนูก็จะไม่ยอมแพ้ที่จะทำให้คุณหมอมาเป็นแฟนของหนูให้ได้ด้วย...”
“...”
เขามองแววตาเธอแล้วก็หันหลังหนีไป เดินออกไปจากตรงนั้นอย่างไม่สนใจคำพูดเธอเลยสักนิด
“คุณหมอ คุณหมอ...”
เธอเดินตามเขาตรงไปที่ห้องอาหาร แต่พอเขาเข้าไปเธอก็ต้องหยุดชะงักจนเขาต้องหันมามองอย่างแปลกใจว่าทำไมเธอไม่เดินตามเข้ามา
“ไม่ได้พักที่นี่จะเข้าห้องอาหารเขาได้ยังไงละ นั่งมองดูเขากินตรงนี้ก็แล้วกันวะ...”
เธอนั่งรอเขาทานอาหารเช้าอยู่จนอิ่ม จนเขาเดินออกมาเธอจึงวิ่งเข้าไปหา
“ไม่คิดจะไปทำอย่างอื่นบ้างหรือไง มาเดินตามฉันอยู่ได้...”
หลังจากที่เขาออกมาแล้วเธอก็รีบวิ่งไปหาทันที
“ก็หนูบอกแล้วไงค่ะ หนูจะทำให้คุณตกลงเป็นแฟนกับหนูให้ได้ เพราะงั้นหนูถึงต้องคอยอยู่ใกล้ๆคุณแบบนี้ไง”
“....”
เขาหันมามองหน้าเธออย่างอ่อนใจ แล้วก็เดินหนีเธอไป
หลังจากที่หมอศิรวิย์เข้าห้องสัมนาไปแล้ว อรพรรณีก็นั่งเฝ้าเขาอยู่หน้าห้องไม่ไปไหน เธอไม่ลุกไปไหนเลยจนเริ่มเบื่อจึงหาอะไรอ่านไปพลางๆจนเผลอหลับไป ตื่นมาอีกทีก็ไม่มีใครอยู่ในห้องสัมนาแล้ว
“หายไปไหนกันหมด...”
เธอเดินไปรอบๆห้องเพื่อหาเขาแต่ก็ไม่เจอ เธอหาเขาไปจนทั่วโรงแรมก็ไม่เห็นเขา
“หมอบ้า หายไปไหนของเขานะ”
เธอเริ่มหิวข้าวจึงเดินออกไปหาอะไรกินนอกโรงแรมแบบเซ็งๆ
“พรุ่งนี้กรุ๊ปคุณหมอที่มาสัมนาจะเข้าไปในหมู่บ้านนาข่ากี่คืนหรอ..?”
2 สาวที่นั่งติดกับโต๊ะทานข้าวของอรพรรณีพูดขึ้นจนเธอหูผึ่งตาโต
“ค้าง 2 คืนนะ เดี๋ยวฉันต้องไปเตรียมของเครื่องใช้ แล้วรายชื่ออาหารที่จะไปที่หมู่บ้านด้วยพรุ่งนี้เช้านะ”
“อืม...เห็นว่ารับสมัครอาสาไปด้วยนี่ นี่มีกี่คนแล้วละ”
“หาได้แค่ 2 คนเอง ขาดอีก 1 คน ไม่มีค่าแรงให้แบบนี้ใครจะยอมไปลำบาก...”
“หนูขอสมัครไปเป็นอาสาด้วยอีกคนนะคะ...”
อรพรรณียืนขึ้นแล้วยิ้มให้พี่สาว ทั้ง 2 คนด้วยความดีใจ
- ผู้เขียน
