ผมยืนมองคนตัวสูงที่กำลังหันหลังทำกับข้าวอยู่คนเดียว อดเอ็นดูพี่มันไม่ได้เพราะก่อนหน้านี้เขาตาแดงหลังเราทะเลาะกัน เบะปากเป่าลมเหมือนพยายามสะกดกลั้นไม่ให้ตัวเองร้องไห้ออกมา
โคตรน่าเอ็นดู
ซึ่งผมไม่ได้พูดอะไรนอกจากบอกให้เขาทำอะไรให้กินหน่อย แล้วก็ทำตัวเป็นปกติให้คนที่ชอบตีโพยตีพายได้รู้สึกผิดแล้วก็คิดเองได้สักทีว่าผมทำแบบนี้เพื่อใคร
แต่ล่าสุดก็คือเป็นเชฟน้ำตา มือข้างขวาจับตะหลิว มือซ้ายก็ปาดน้ำตาไปพร้อมกัน
โคตรเอ็นดูแต่ก็ยังไม่อยากเข้าไปปลอบ เพราะกลัวว่าเขาไม่อยากให้ผมเห็นมุมนี้ ก็เลยทำได้แค่ยืนมองแล้วยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว
แต่แล้วสุดท้ายวาเรย์ก็ใจอ่อนให้เขาอยู่ดีนั่นแหละ สุดท้ายผู้ชายอย่างชาร์เคก็เข้ามามีบทบาทในชีวิตผมแบบเต็มตัว
ผมย่องเบาเข้าไปหาเขา ก่อนจะโผเข้าสวมกอดอีกฝ่าย แนบใบหน้าอิงแผ่นหลังกว้างแล้วกระชับอ้อมกอดเล็กน้อย
“ทำอะไรอยู่ครับไอ้พี่หลาม” ผมทักด้วยความขี้เล่น ผละใบหน้
