SHAR-KS TALK
ผมนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดแต่เช้ากับเรื่องของวาเรย์ที่กวนใจไม่หยุด เอาแต่โทษตัวเองว่าทำไมเมื่อคืนถึงปล่อยให้น้องมันอยู่ตัวคนเดียว แถมยังเสือกปิดเสียงมือถือเอาไว้อีกต่างหาก
อยากจะยกมือขึ้นเคาะกะโหลกตัวเองสักที ถ้าเกิดว่าน้องมันเป็นอะไรขึ้นมา ไอ้ชาร์ไม่มีหน้าไปเจอคุณน้าแน่นอน
“ไอ้สัด มันมีใครไม่รู้ตามวาว่ะ” ผมหันไปคุยกับพวกมันสองคนด้วยสีหน้าเคร่งเครียด เปิดประเด็นกับเช้าวันใหม่ที่โคตรจะไม่สดใสเอาซะเลย
“ใครวะ” ไอ้โยมุ่นคิ้วตาม
“กูไม่รู้ แต่น้องมันบอกกูว่าเจอคนสะกดรอยตาม”
“เชี้ย โคตรน่ากลัว”
“เออดิ เมื่อคืนกูเสือกปิดโทรศัพท์ตอนน้องโทรมาอีก” ผมว่าอย่างหัวเสีย แล้วก็เข้าใจความรู้สึกน้องมันแล้วเวลาโทรหาไม่ยอมรับสาย เพราะวาดันไม่ยอมรับสายผมกลับ ทั้งที่ผมโทรหาจนสายแทบไหม้
งานนี้ผมไม่มีข้อแก้ตัวเพราะผิดเต็มเต็ง ได้แต่หวังว่าผมจะไม่ผิดซ้ำสอง เพราะโอกาสมันคงไม่มีให้บ่อยขนาดนั้นแน่นอน
