4
750 คำ
Talk...ปลาย
ฉันสะดุ้งตื่นขึ้นมาก็ไม่เห็นหมอเดย์แล้ว เขาไปไหนของเขากันนะ ฉันดูนาฬิกาตอนนี้เวลาเที่ยงกว่าๆ นี่ฉันนอนนานขนาดนั้นเลยเหรอ
“ปลุกหน่อยก็ไม่ได้ ชิ!!” ฉันพูดค้อนพึมพำคนเดียว ก่อนจะดันตัวเองลุกขึ้นแล้วบิดขี้เกียจ แล้วหยิบกระเป๋าสะพาย จากนั้นก็เดินออกจากห้องทำงานหมอเดย์
ฉันเดินไปยังรถตัวเองแล้วขับรถกลับคอนโด ไม่ลืมที่จะแวะซื้อส้มตำร้านประจำเอาไปไว้กินที่ห้อง
#คอนโด
ก้าวแรกที่ฉันเดินเข้าห้องมาก็มีเสียงร้องทักทายของลูกชายดังขึ้น
“เหมี๊ยว~” ลูกชายที่ว่าคือแมวชื่อเซลฟี่สีขาวที่ฉันซื้อมาเลี้ยงนั่นเอง ขี้อ้อนมากๆ เลยนะขอบอก
“หิวแล้วสิลูกรักของแม่” ฉันอุ้มแมวตัวอ้วนกลมขึ้นมาหอมเบาๆ
“เหมี๊ยว เหมี๊ยว~” ร้องอ้อนแบบนี้แสดงว่าหิว
ฉันเดินไปเปิดตู้เย็นแล้วหยิบอาหารสำเร็จรูปมาฉีกให้เซลฟี่กิน นางกินใหญ่เลยคงจะหิวมากๆ พอกินเสร็จก็เดินไปนอนตรงมุมประจำของเขานั่นแหละ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมแมวฉันถึงได้อ้วนขนาดนี้ ก็เพราะว่ากินแล้วก็นอน
พอเอาของให้แมวกินเสร็จฉันก็แกะส้มตำใส่จาน แล้วก็นั่งฉีกปลาร้าคนเดียว อร่อยมากก บอกเลย แซ่บ!
เอาจริงๆ ฉันก็ใช้ชีวิตแบบนี้ถ้าไม่มีงาน คิดถึงเหมยจัง ตั้งแต่แต่งงานไปฉันก็ไม่ได้เจอหน้าอีเพื่อนรักของฉันเลย เหมยมันคงจะเลี้ยงลูก ส่วนฉันก็ทำแต่งาน
คิดแล้วก็โทรหาหน่อยดีกว่า ฉันกดโทรศัพท์โทรหาเหมยเพื่อนรัก ไม่นานเธอก็รับสาย
เหมย: อื้ม อะ..ไร~
เสียงของเหมยฟังดูเหนื่อยๆ แปลกๆ แหะ
ฉัน: คิดถึงทำอะไรอยู่
เหมย: ฉะ ฉันอ๊ะ ดะ เดี๋ยวแกค่อยโทรมานะ
วางสายไปเลย..
ฉันมองโทรศัพท์แบบงุนงงๆ ฟังจากน้ำเสียงที่มันกระเส่าเมื่อครู่ก็พอจะเดาได้ว่าเพื่อนรักของฉันกำลังทำอะไรอยู่
ฉันว่าวันนี้จะเข้าไปเล่นกับลูกเหมยมันสักหน่อย ไม่ได้ไปนานแล้ว อีกอย่างเผื่อวันนี้โชคดีได้หมอเป็นสามี อยากให้เขามารักเราตอบก็ต้องโผล่หน้าไปให้เห็นบ่อยๆ
แต่เอ๊ะ! ที่ผ่านมาหนึ่งปีฉันว่าฉันก็โผล่หน้าไปให้หมอเดย์เห็นแทบทุกวันเลยนะ เขาไม่เห็นจะรับรักฉันเลย
คิดถึงจูบวันนั้นแล้วก็ฟิน อร๊ายย!!
ฉันนั่งยิ้มคนเดียวเหมือนคนบ้า
ตอนเย็น...
วันนี้ฉันโทรบอกเจ้แววแล้วว่าไม่รับงานเอ็น เพราะจะไปหาเหมยกับลูก
#คฤหาสน์หลังใหญ่
ขับรถมาไม่นานฉันก็มาถึงบ้านของสามีในอนาคตตัวเอง พอจอดรถเสร็จก็รีบเดินเข้ามาภายในตัวบ้าน ฉันบอกเหมยมันแล้วแหละว่าจะมาหา
“....มาทำไม ?” เดินเข้าบ้านมาได้ไม่กี่ก้าวก็มีเสียงทักขึ้น น้ำเสียงแบบนี้ฉันจำได้ดี ไม่คิดว่าแค่ก้าวขาเข้ามาก็จะได้เจอหน้ากันแบบนี้ พรหมลิขิตชัดๆ เลย
“หมอเดย์ ^_^” ฉันฉีกยิ้มกว้างให้หมอเดย์จากนั้นก็ก้าวขาเดินไปหาเขา แต่เขาดันรีบถอยหนีทำเหมือนกลัวว่าฉันจะข่มขืนอย่างนั้นแหละ
“ตามฉันมาถึงบ้านเลยหรือไง ?”
บางทีฉันก็คิดว่าหมอเดย์น่ะขี้ระแวงมากไปนะ โอเคแหละส่วนหนึ่งที่มาบ้านหลังนี้เพราะฉันอยากเห็นหน้าเขา แต่เหตุผลหลักๆ คือฉันมาหาเพื่อนมาเยี่ยมหลาน
แต่ถ้าหมอจะคิดแบบนั้นฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอก แกล้งหยอดเขาดีกว่า
“ก็หมอหนีฉันไปไหนล่ะคะ ฉันก็เลยต้องตามมาถึงที่ ^_^”
“หน้าไม่อาย! กลับไปบ้านหลังนี้ไม่ต้อนรับเธอ”
“ใจร้ายจังเลยค่ะไล่แบบนี้ระวังว่าสักวันจะหลงฉันจนโงหัวไม่ขึ้นนะคะหมอ” บางทีคำพูดของหมอเดย์มันก็ทำเอาฉันจุกอกเหมือนกันนะ แต่ฉันก็แสร้งยิ้ม รักเขาไปแล้วนี่
“ไม่มีทาง อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย” หมอเดย์จ้องหน้าฉัน ฉันก็มองหน้าหมอเดย์แล้วก็ยิ้ม ฉันคงจะบ้าจริงๆ ชอบยั่วให้เขาหงุดหงิดอยู่เรื่อยเลย
- ผู้เขียน
