3- สับสน
1295 คำ
ฉันเดินหน้ามุ่ยมาหาเสี่ยเคที่โต๊ะ
“ทำไมไปนานจัง เสี่ยคิดถึงหนูใจจะขาดแล้วรู้ไหม” เสี่ยเคเอามือมาโอบเอวฉันแล้วดึงให้นั่งลงบนตักของตัวเอง
“พอดีที่ห้องน้ำคนเยอะน่ะค่ะ กว่าจะได้เข้า”
ฉันปกป้องตัวเองด้วยการลุกขึ้นชงเหล้าให้เสี่ยเคบ่อยๆ ทั้งที่โต๊ะก็ไม่ได้มีแค่เรายังมีเพื่อนเขาอยู่ แต่เขากลับสนใจแต่ฉัน จริงๆ เสี่ยเคก็หน้าตาหล่อนะ แต่ฉันไม่ชอบไง ยิ่งดูเป็นคนหื่นกามแบบนี้ยิ่งแล้วใหญ่
ฉันชำเลืองตามองดูหมอเดย์ที่โต๊ะไม่เห็นเขานั่งอยู่แล้ว สงสัยจะกลับเพราะตอนนี้มันก็ดึกมากแล้วด้วย
“เสี่ยให้หนูหนึ่งหมื่นแลกกับจูบที่คอหนูหนึ่งครั้ง ตกลงหรือเปล่า” จู่ๆ เสี่ยเคก็ถามคำถามที่ชวนขนลุก แต่ด้วยความที่เอาเงินมาล่อกันแบบนี้ทำให้ฉันลังเล
“แค่ครั้งเดียวนะคะ”
เสี่ยเคไม่ตอบอะไร เขายิ้มอ่อนจากนั้นก็หยิบกระเป๋าขึ้นมาเอาเงินแบงค์พันสิบใบมายัดใส่มือของฉัน จากนั้นเขาก็คว้าตัวฉันมานั่งบนตักของตัวเองแล้วก้มหน้าลงกดจูบลงบนต้นคอ
มันอาจจะดูไม่เหมาะสมเท่าไหร่ อาจจะเหมือนว่าฉันเป็นผู้หญิงที่ใจง่ายไปหน่อย แต่ส่วนตัวของฉันไม่ได้อะไรมากมายกับเรื่องนี้ เพราะมันก็แค่การจูบไม่ใช่ขอมีอะไรด้วย แถมทำแค่นี้ก็ได้เงิน
“ไปต่อที่คอนโดเสี่ยนะ” พอผละใบหน้าออกเสี่ยเคก็กระซิบถามข้างๆ กับใบหูของฉัน ฉันจึงรีบผลักตัวเองออกห่าง
“ปลายไม่รับงานเอ็นวีไอพีค่ะ” ฉันปฏิเสธออกไป เอ็นวีไอพีก็คือสามารถทำอย่างว่าได้ด้วย แต่ฉันไม่ใช่แบบนั้น
“อยากได้เท่าไหร่เสี่ยจ่ายไม่อั้น”
“ปลายไม่รับงานแบบนั้นค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ ^_^” ถึงในใจจะอยากเขกกะโหลกเสี่ยเคสักทีที่มาถามอะไรบ้าๆ แต่ฉันก็ทำได้แค่ปฏิเสธออกไปพร้อมกับรอยยิ้ม เพราะเขาคือลูกค้า
“อยากมีเสี่ยเลี้ยงหรือเปล่า”
ยัง ยังไม่หยุดชักชวนอีก ฉันจะทนไม่ไหวแล้วนะ ปฏิเสธออกไปก็เหมือนเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา
ฉันทำงานต่อจนคลับปิดก่อนจะรีบกลับห้อง แถมยังต้องแอบหนีมาขึ้นรถเพราะกลัวเสี่ยเคจะตามมา
ตั้งแต่ทำงานแบบนี้ก็เจอลูกค้าหลายประเภท บางคนก็น่ากลัวจริงๆ
เช้าวันต่อมา....
ฉันขับรถไปเรื่อยๆ รู้ตัวอีกทีก็มาจอดอยู่ที่โรงพยาบาลของหมอเดย์แล้ว ใจสั่งให้มาสินะ แค่เห็นหน้าได้ยินเสียงก็ชื่นใจแล้ว
ฉันจอดรถแล้วเดินเข้าไปในโรงพยาบาล ตรงไปที่ห้องส่วนตัวของหมอเดย์ ฉันมาที่นี่บ่อยรู้ดีว่าหมอเดย์ทำงานที่ห้องไหน
พยาบาลมองฉันแบบว่า อีนี่มึงมาอีกแล้วเหรอ คือมองฉันกันทุกคน มองจิกๆ ด้วย แต่ฉันไม่แคร์ค่ะ เชิดใส่อย่างเดียว
พอมาถึงหน้าห้อง กำลังจะเปิดประตูเข้าไป แต่ประตูถูกเปิดออกจากคนด้านในซะก่อน ทำให้ฉันประจันหน้ากับคนที่เปิดประตู
นางเป็นพยาบาล ดูจากผมที่ยุ่งเหยิง เสื้อผ้าที่ยับๆ ก็คงไม่ต้องบอกว่ายัยพยาบาลคนนี้กับหมอเดย์ต้องมีอะไรกันแน่ๆ
“....หลบสิจะยืนกันประตูไว้ทำไม ฉันจะไปทำงาน!!” ยัยพยาบาลตวาดบอกฉัน
โอเคฉันรู้ว่าฉันไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวหมอเดย์ แต่เห็นแบบนี้แล้วมันอดหึงไม่ได้ ทำไมล่ะ ผู้หญิงที่บริสุทธิ์ พร้อมที่จะให้เขาแบบฉัน ทำไมไม่สนใจกันบ้าง
“ไม่หลบ” ฉันกอดอกจ้องหน้าเธออย่างฟาดฟัน
อีนางพยาบาลทำหน้าหงุดหงิดแล้วเดินชนไหล่ฉันไปเลย คอยดูเถอะจะตบให้หายร่านเลย
ฉันแทรกตัวเข้าไปในห้อง เห็นหมอเดย์กำลังใส่เสื้ออยู่ ว่าแล้วไม่มีผิด! คิดแล้วโมโห
“ร้ายนะคะหมอ คงจะกินกันจนอิ่มยัยนั่นถึงได้ออกไปสภาพนั้น”
หมอเดย์หันหน้ามาเขามองหน้าฉันแล้วก็เลื่อนสายตาลงมาที่คอของฉัน จากนั้นแววตาหมอเดย์ก็เหมือนโกรธอะไรสักอย่าง
“ฉันจะทำอะไรมันก็สิทธิ์ของฉัน เธอก็เหมือนกัน เมื่อคืนคงจะหนักสินะ คอถึงได้มีรอยแดงขนาดนั้น หัดมองกระจกก่อนออกจากห้องบ้างไหม ผมละอายแทนจริงๆ”
ฉันรีบเอามือขึ้นมาปิดคอตัวเองทันที ลืมสังเกตไปเลยมัวแต่ดีใจที่ได้เงินเพิ่ม หมอนะหมอ ปากร้ายจริงๆ!!
“คือรอยนี้มันไม่ใช่…”
“ออกไป ฉันจะทำงาน” ไม่ฟังเหตุผลยังไม่พอ หมอเดย์ยังไล่ให้ฉันออกไปจากห้องอีกต่างหาก
“ฉันตามตื้อหมอนานแล้วนะ เมื่อไหร่หมอจะใจอ่อนสักที ฉันชอบหมอจริงๆ นะคะ”
“ฉันบอกไปแล้วว่าไม่ชอบเธอ เมื่อไหร่จะเลิกตามสักที มันน่ารำคาญรู้ตัวหรือเปล่า!!”
“ลองเอาก่อนก็ได้นะคะ ฉันไม่ถือ ถ้าติดใจอยากเอาอีกฉันก็พร้อมเสมอ ^_^” ฉันพูดแซวเล่นๆ ไปงั้นแหละ แต่เหมือนหมอเดย์จะจริงจังกับคำพูดของฉันมากเกินไปนะ
“ไม่อายบ้างหรือไง พูดเรื่องแบบนี้” หมอเดย์ส่ายหัวไปมา
“ไม่ค่ะ”
“กลับไป ฉันจะทำงาน”
“อะไรกันคะยังไม่หายคิดถึงเลย ขอนั่งมองหน้าแบบนี้สักพักได้ไหม” ฉันทำหน้าอ้อนๆ แล้วยิ้มหวานให้หมอเดย์
“ไม่ได้!!” เขาตอบกลับมาเสียงแข็ง
“นะๆ ฉันสัญญาว่าจะไม่กวน แค่มองหน้าเฉยๆ พอ นะๆ คะ” ฉันทำหน้าอ้อนๆ อ้อนสุดตัวละเนี่ย
หมอเดย์พ่นลมหายใจออกมาแรงๆ “ตามใจแล้วกัน แต่ถ้าพูดมากฉันจะให้ รปภ. มาลากเธอออกไปจริงๆ แน่”
“ปิดปากเงียบเลยค่ะ ^_^”
หมอเดย์ไม่ได้ตอบอะไรเขาก้มหน้าทำงาน ส่วนฉันก็นั่งตรงข้ามมองหน้าหมอเดย์แล้วก็ยิ้ม ฉันนั่งยิ้มคนเดียวนานมาก ยิ่งมองยิ่งชอบ อยากจะได้มาเป็นพ่อพันธุ์จริงๆ
นานเท่าไหร่ไม่รู้ที่ฉันนั่งมองหน้าหมอเดย์ จนตัวเองเผลอหลับไป
TALK....เดย์
ตอนนี้ผมกำลังก้มหน้าก้มตาทำงานอยู่ โดยที่มียัยตัวป่วน นั่งจ้องหน้าผมตาเป็นมันส์ ผู้หญิงสมัยนี้มันน่ากลัวจริงๆ ไล่เท่าไหร่ก็ไม่ยอมไป ใจคอยัยนี่จะเอาผมให้ได้เลยหรือไง
ผมก้มหน้าอ่านเอกสารอยู่นานพอเงยหน้าขึ้นก็เห็นเธอฟุบหลับอยู่ ใบหน้าขาวเนียนจมูกเป็นสันได้รูป ริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพูมันดึงดูดชวนให้ผมเผลอตัวมองด้วยความหลงไหล ผมเอามือขึ้นไปปัดไรผมเธอออกจากใบหน้าให้ ทำให้เธอขยับตัวเล็กน้อยแต่ก็ยังหลับอยู่
สมองของผมมันคิดถึงเรื่องเมื่อคืนที่ได้จูบกับเธอ แต่ตาเจ้ากรรมของผมดันเลือบไปเห็นรอยแดงที่คอเธอ ผมหุบยิ้มทันที มันทำให้หงุดหงิดแบบบอกไม่ถูก
ผมเริ่มสับสนตัวเองแล้ว ว่าผมรู้สึกอะไรกันแน่ ผมไม่ได้ชอบเธอ ถ้าผมชอบผมคงยอมรับเธอไปนานแล้วคงไม่รอให้เธอมาตามป่วนชีวิตนานเป็นปีๆ แบบนี้ แต่อีกใจผมก็ไม่อยากเห็นเธอไปยุ่งกับใคร
- ผู้เขียน
