หลังจากที่หมอคนนั้นดื่มน้ำเต้าหู้เข้าไป ไม่นานก็มีอาการกระสับกระส่ายเหงื่อออกเต็มใบหน้าครั่นเนื้อครั่นตัว
“มึงเป็นอะไร กูไม่เล่นนะไอ้ชัช”
“กู....อื้อ...อ๊า...กูร้อน” เขาพูดพร้อมกับมือก็ลูบแถวๆ เป้ากางเกงตัวเอง
“เธอเอาอะไรใส่ลงไปในน้ำเต้าหู้!!” หมอเดย์มองหน้าฉันตาเขม็ง
ใบหน้าของฉันมันคงจะซีดเผือดมากแน่เลยตอนนี้
“ปะ…เปล่านี่คะ” สายตาของหมอเดย์นั้นดุดัน เขาต้องไม่เชื่อที่ฉันบอกแน่ๆ
หมอเดย์รีบยกโทรศัพท์ขึ้นแล้วโทรหาพยาบาล ให้มาที่ห้องด่วน ตอนนี้หมอชัชมีอาการทุรนทุรายมาก
ฉันถึงกับต้องลุกหนีไปอีกฝั่งเลย หมอเดย์ก็เอาแต่จ้องหน้าฉัน
เวลาที่เขาโกรธมากๆ ทำไมถึงได้น่ากลัวขนาดนี้นะ ฉันเพิ่งจะเคยเห็นสีหน้าและแววตาที่ดุดันแบบนั้น
ไม่นานบุรุษพยาบาลก็เข้ามาในห้อง หมอเดย์สั่งให้เอาหมอชัชไป ก่อนที่หมอเดย์จะเดินออกจากห้องไปได้หันมามองฉันแล้วสั่งว่า “รอฉันอยู่ในห้องนี้!!”
ฉันเม้มปากแน่น พอ
