ฉันหันหน้าไปยังคนที่เรียกชื่อตัวเอง พอเห็นหน้าเขาฉันยอมรับว่าตอนนี้ใจฉันเต้นแรงมาก เพราะคนที่เรียกชื่อฉันก็คือหมอเดย์
ฉันกับหมอเดย์มองหน้ากันเราต่างคนต่างเงียบ ฉันจึงตั้งสติพยายามทำตัวให้เป็นปกติที่สุด
“ว่าไงคะหมอ” ฉันพยายามยิ้มให้หมอเหมือนกับว่าที่ผ่านมาไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นระหว่างเรา
“กำลังจะกลับ ?” แววตาที่หมอมองฉันมันดูแปลกไปจากทุกครั้ง
“อ๋อค่ะ พอดีมานานเเล้ว”
“ฉันขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม”
“เอาไว้วันหลังนะคะ พรุ่งนี้ฉันมีแขก” แขกบ้าบออะไรล่ะ มันไม่มีอะไรทั้งนั้น ที่บอกไปก็เพราะว่านี่คือสิ่งที่หมอเดย์เคยดูถูกฉันเอาไว้ ฉันไม่จำเป็นต้องเป็นคนดีต่อหน้าเขานิ
แววตาที่หมอมองฉันเปลี่ยนไปทันที ตอนนี้หมอเดย์มองฉันแบบอำมหิต
เห็นว่าหมอเดย์เงียบฉันก็เลยไม่ได้พูดอะไรต่อ ตัดสินใจเปิดประตูรถ แต่ทว่ายังไม่ทันที่จะก้าวขาขึ้นรถ จู่ๆ หมอเดย์ก็เดินมาดึงแขนฉันไว้ก่อน ฉันรีบสะบัดแขนออกจากมือเขา
“ร
