EP.4: เด็กดี
1303 คำ
เช้านี้รันตื่นแต่เช้าเพราะเธอมีเรียนคาบแรกในตอนเก้าโมงเช้า หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เดินลงมาเพื่อที่จะไปหาอะไรกินรองท้องก่อนจะเข้ามหาลัย แต่พอเดินมาถึงหน้าคอนโดเธอเห็นขุนพลยืนพิงรถหรูเป็นจุดเด่นทั้งคนทั้งรถเรียกสายตาของคนแถวนั้นรวมถึงคนที่เดินผ่านไปผ่านมาโดยเฉพาะสาว ๆ พากันมองเขาด้วยสายตาเชิญชวน บางคนถึงกับอยากเดินเข้ามาทำความรู้จักแต่ถ้าไม่ติดที่เขาไม่สนใจอะไรนอกจากโทรศัพท์ในมือ
รันแปลกใจอย่างมากเธอไม่รู้ว่าเขามาทำอะไรที่นี่แต่เช้า เธอได้แต่คิดว่าจะเข้าไปทักเขาดีไหมเขามารอใครหรือเปล่าหรือถ้าไม่เข้าไปทักจะเสียมารยาทไหม แต่ยังไม่ทันที่รันจะได้คิดอะไรมากกว่านั้นขุนพลเรียกรันเสียงดังจนคนที่อยู่แถวนั้นหันมามองเธอเป็นทางเดียวทำให้เธอต้องจำใจเดินเข้าไปหาเขา
“รัน!!!”
“สวัสดีค่ะพี่ขุน” รันยกมือไหว้พูดทักทายขุนพลด้วยรอยยิ้มสดใสประจำตัวของเธอ
“จะไปเรียนแล้วใช่ไหม”
“ค่ะ แล้วพี่ขุนมาทำอะไรแถวนี้ค่ะ” รันถามเขาออกไปด้วยความสงสัยว่าเขามาทำอะไรที่นี่ในตอนเช้าแบบนี้
“มารอเรา”
“ห๊ะ มารอรัน มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ” รันแสดงสีหน้าตกอกตกใจออกมาหลังจากได้ฟังคำตอบของขุนพลเธอเริ่มกังวลและกลัวจะมีเรื่องอะไรไม่ดีเกิดขึ้น
“หึ พี่มารับเราไปเรียน ไปขึ้นรถได้แล้วเดี๋ยวเข้าเรียนสายเพราะมันแต่ยืนคุยกันอยู่ตรงนี้” ขุนพลไขข้อข้องใจก่อนที่เธอจะคิดอะไรไปไกลกว่านี้ก็หน้าตาเธอมันฟ้องซะขนาดนั้นว่าเธอคิดอะไรอยู่ เด็กน้อยเอ้ย
“เอ่อ...” รันอึกอักอยู่ได้ไม่นานก็โดนขุนพลบังคับให้ขึ้นไปนั่งในรถก่อนที่เขาจะประจำตำแหน่งคนขับแล้วขับรถออกมา ระหว่างทางขุนพลก็อดจะถามรันด้วยความเป็นห่วงไม่ได้
“แวะทานอะไรก่อนไหม”
“ค่ะ พี่ขุนจอดรถที่ร้านโจ๊กข้างหน้าก็ได้ค่ะ”
“อืม” ขุนพลเลี้ยวรถจอดข้างทางก่อนทั้งคู่จะพากันเดินไปนั่งยังโต๊ะที่ว่าง พอนั่งลงแล้วรันก็มองหน้าขุนพลแล้วถามเขาด้วยความเกรงใจที่เธอพาเขามาทานร้านเล็ก ๆ ริมทางแบบนี้
“ร้านข้างทางแบบนี้พี่ขุนพอทานได้ไหมคะ”
“ทำไมจะไม่ได้พี่ก็คนธรรมดาทั่วไปกินอยู่เหมือนคนอื่น ๆ ไม่ได้วิเศษวิโสมาจากไหน”
“ขอโทษค่ะ”
“ขอโทษทำไม มันไม่ใช่เรื่องอะไรที่ต้องมาขอโทษ”
“ก็...”
“อย่าคิดมาก อีกหน่อยเราจะคุ้นเคยกันมากกว่านี้ หึ”
“...” รันเอียงหน้ามองขุนพลด้วยอาการงงกับสิ่งที่เขาพูด จนคนถูกมองกดยิ้มมุมปากเอื้อมมือมาจับหัวเธอโยกไปมาด้วยความเอ็นดู
“พี่ขุน” รันตกตะลึงพร้อมกับใบหน้าของเธอที่ค่อย ๆ แดงขึ้นเรื่อย ๆ เพราะเขินกับการกระทำของเขาอย่างมาก ก่อนที่มีอะไรมากกว่านั้นขุนพลก็พูดตัดบทเพื่อไม่ให้เธออายไปมากกว่านี้
“สั่งอาหารเถอะ”
“ค่ะ” รันสั่งอาหารกับพนักงานที่เดินมารับออเดอร์แถวนั้นพอดีรอไม่นานอาหารที่สั่งก็มาเสิร์ฟ ทั้งสองลงมือทานอาหารกันเงียบ ๆ โดยที่รันแอบมองขุนพลเป็นระยะ พอทานเสร็จขุนพลก็ขับรถมาส่งรันที่หน้าตึกคณะตามทางที่เธอบอก เขาจอดรถที่หน้าคณะแพทยศาสตร์ ก่อนที่รันจะลงจากรถขุนพลก็หันมาถามเธอ
“เลิกกี่โมง”
“ตอนเย็นค่ะ”
“กี่โมง”
“เอ่อ... ห้าโมงเย็นค่ะ”
“อืม เดี๋ยวพี่มารับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ รันไม่อยากรบกวนเวลาพี่ขุน”
“พี่เต็มใจ” ขุนพลพูดพร้อมกับยื่นโทรศัพท์ของตัวเองให้รันรับไปถือไว้ด้วยความสงสัย ก่อนจะกระจ่างในนาทีต่อมาหลังจากที่เขาพูด
“เมมเบอร์กับช่องทางโซเชียลทั้งหมดของรันให้พี่ด้วย”
“เอ่อ...”
“ทำตามที่พี่บอก”
“ค่ะ เรียบร้อยแล้วค่ะ” รันบันทึกทุกช่องทางติดต่อของตัวเองลงในโทรศัพท์ของขุนพลก่อนจะส่งคืนให้เขา
“ตอนเย็นรอพี่มารับห้ามกลับก่อน ถ้าไม่เชื่อที่บอกอย่าหาว่าพี่ไม่เตือน”
“ค่ะ”
“เด็กดี” ขุนพลลูบผมรันเบา ๆ พร้อมกับยิ้มด้วยความพอใจที่เธอเชื่อฟังคำสั่งเขาเป็นอย่างดี แต่ต้องรอดูตอนเย็นอีกทีว่าเด็กดีของเขาจะเชื่อฟังจริงหรือเปล่าแต่ถ้าไม่เชื่อฟังเขาก็มีวิธีลงโทษในแบบของเขารออยู่แล้ว
“รันขอตัวไปเรียนก่อนนะคะ” รันที่ตอนนี้ใจเต้นแรงกับการกระทำของเขาจนแทบทำตัวไม่ถูกได้รีบพูดขอตัวก่อนที่เธอจะแสดงอาการอะไรออกมามากกว่านี้
“อืม ตั้งใจเรียนละ”
“ค่ะ” รันลงจากรถไปยืนอยู่ด้านข้างยืนมองขุนพลที่ขับรถออกไปจนลับตา ใจเธอบางไปหมดแล้ววันนี้เขาขยันทำให้เธอไม่เป็นตัวของเองเลยจริง ๆ เขาต้องการอะไรหรือแค่มาแกล้งเธอเล่น ๆ
“ใครมาส่งเหรอรัน รถไม่คุ้นเลย” พอเห็นรันเดินมาถึงพราวก็ถามด้วยออกมาด้วยความสงสัย
“พี่ขุนนะ”
“ห๊ะ!!! ยังไงเล่ามาให้หมดเลยยัยรันทำไมพี่ขุนพลสุดหล่อถึงมาส่งแกได้แถมเมื่อวานยังอาสาไปส่งแกเองอีก”
“ก็ไม่ยังไง เมื่อเช้ารันเจอพี่ขุนที่หน้าคอนโดแล้วพี่เขาอาสามาส่ง”
“พราวว่ามันชักยังไง ๆ แล้วนะรันพี่ขุนของแกเนี่ย” พราวเอามือเท้าคางพร้อมใช้สมองคิดคำนวณความเป็นไปได้เรื่องของรันกับขุนพล
“ยังไง อะไรพราว รันว่าแกคิดมากไปหรือเปล่าพี่ขุนเขาอาจจะแค่บังเอิญผ่านมาก็ได้นะ”
“จะบังเอิญจริงเหรอ พราวว่าพี่ขุนเขามาดักรอแกมากกว่าแบบมาจีบแกไง”
“ไม่จริงมั้ง” รันรีบปฏิเสธพราว เธอไม่กล้าคิดแบบนั้นหรอกทั้งที่ใจจริงอยากให้เป็นมากแค่ไหนก็ตาม เธอกลัวคิดไปเองคนเดียวแล้วเจ็บกลับมามากกว่า
“ทำไมจะไม่จริง อาการแบบนี้เขาเรียกว่าจีบ” พราวย้ำคำพูดของตัวเองหนักแน่น
“รันรู้จักพี่เขามาตั้งนานแล้วนะ ทำไมถึงพึ่งมาเริ่มจีบตอนนี้”
“อ้าว ก็แกเพิ่งบรรลุนิติภาวะไงถ้าจีบแกก่อนหน้านี้ก็โดนข้อหาพรากผู้เยาว์สิยะ”
“รันว่าไม่ใช่หรอกมั้ง” รันพยายามค้านความคิดของพราว
“ไม่เชื่อแกรอดูนะ ต่อไปนี้ชีวิตแกจะเจอพี่ขุนบ่อย ๆ เลยแหละ เขาจะวนเวียนอยู่ข้างแกตลอด” พราวพูดออกมาด้วยความมั่นอกมั่นใจ
“พายก็เห็นด้วยกับพราวนะ ผู้ชายด้วยกันมองออก” พายที่นั่งฟังมานานพูดสนับสนุนความคิดของพราวอีกคน
“จริงเหรอพาย”
“จริง”
“เพื่อนฉันจะสมหวังแล้ว อุตส่าห์แอบรักเขามาตั้งนาน”
“พราว!!! มันอาจจะไม่ใช่ก็ได้”
“เชื่อไอ้พราวได้เลย ชัวร์!!!”
“รันไม่พูดด้วยแล้วไปเรียนดีกว่า” รันลุกหนีเพื่อนเดินขึ้นอาคารเรียนไปด้วยความรู้สึกสับสนวุ่นวาย ถ้าเป็นอย่างที่พราวกับพายพูดจริง ๆ ที่ว่าขุนพลมาจีบเธอจะทำยังไง แล้วต้องวางตัวยังไงเวลาอยู่กับเขา
- ผู้เขียน
