EP.6: ทายา
1536 คำ
“พี่ขุนค่ะ เราจะไปไหนกัน” รันที่นั่งรถอยู่เกิดความสงสัยเพราะเส้นทางที่ขุนพลขับรถพาเธอมานั่นเธอไม่คุ้นเลยอดที่จะถามเขาออกมาไม่ได้
“พี่จะพารันไปทายา”
“ที่ไหนเหรอคะ”
“ไปถึงเดี๋ยวก็รู้เอง ว่าแต่รันหิวหรือยัง”
“ยังค่ะ”
“อืม” หลังจากตอบข้อสงสัยของรันแล้วขุนพลก็หันไปมองถนนและตั้งใจขับรถต่อ จนกระทั่งขุนพลเลี้ยวรถเข้าไปจอดในลานจอดรถของคอนโดหรูแห่งหนึ่ง พอเขาจอดรถเรียบร้อยแล้วก็หันมามองรันที่มองเขาอยู่ก่อนแล้วด้วยความสงสัยที่ฉายชัดในแววตา
“ถึงแล้วไปกันเถอะ”
“เอ่อ... พี่ขุนค่ะ” แค่ขุนพลเห็นสีหน้าท่าทางของรันเขาก็รู้ได้ทันทีเลยว่าเธอกำลังสงสัยอยากรู้และมีคำถามอยากถามเขาอยู่มากมาย
“คอนโดพี่เอง ไปเถอะจะได้รีบขึ้นไปทายาเจ็บแขนอยู่ไม่ใช่หรือไง” ขุนพลพูดตัดบทรันจบก็ลงจากรถมายืนรอเธอเพื่อจะได้ขึ้นไปชั้นบนพร้อมกันเพราะคอนโดแห่งนี้มีระบบรักษาความปลอดภัยที่สูงมาก คนนอกจะสามารถเข้ามาได้แค่ประชาสัมพันธ์เท่านั้นแต่ไม่สามารถขึ้นไปชั้นบนได้ถ้าไม่มีคีย์การ์ดที่เป็นเหมือนบัตรผ่านเข้าออก และคีย์การ์ดจะขึ้นได้เฉพาะชั้นที่ระบุในคีย์การ์ดเท่านั้นโดยระหว่างชั้นก็ไม่สามารถเดินขึ้นลงได้เพราะตึกนี้ถูกกำหนดให้ขึ้นลงได้เฉพาะลิฟท์เท่านั้น
ขุนพลพารันขึ้นมายังชั้นบนสุดที่เป็นห้องพักของเขาซึ่งชั้นนี้ทั้งชั้นมีเพียงห้องเขาห้องเดียวเท่านั้น เพราะเขาชอบความเป็นส่วนตัวไม่อยากยุ่งวุ่นวายเขาจึงเหมาทั้งชั้น เมื่อขุนพลเปิดประตูห้องรันก็อดตะลึงไม่ได้ เธอเริ่มเดินสำรวจไปทั่วห้องของขุนพลนั้นทาสีขาวตกแต่งเรียบ ๆ สไตล์วินเทจข้าวของเครื่องใช้ไม่เยอะแต่ดูเป็นระเบียบเรียบร้อย สะอาดสะอ้านมาก มันช่างแตกต่างจากห้องของพี่ชายเธออย่างมากที่เพราะห้องของพวกพี่เธอแต่งด้วยสีโทนเข้ม ๆ ดูอึมครึมและที่สำคัญเธอไม่ชอบการแต่งห้องแบบนั้นแต่ชอบการแต่งห้องแบบนี้มากกว่ามันดูสบายตากว่าเป็นไหน ๆ
ขุนพลที่เดินแยกตัวเพื่อไปหยิบยาที่ตู้ยา พอกลับมาก็เห็นรันยังเดินสำรวจไปจนทั่วห้องเขาอดไม่ได้ที่จะต้องเดินไปจับมือรันให้มานั่งลงที่โซฟากลางห้องเพื่อทายาให้เธอ
“มานั่งลงเลยหยุดเดินได้แล้ว” ขุนพลลงมือทายาและนวดวนเบา ๆ เพื่อให้เนื้อยาซึมเข้าไปอย่างเบามือ รันนั่งมองขุนพลด้วยรอยยิ้มหวาน ๆ เมื่อเขาทาเสร็จเธอยกมือไหว้เป็นการขอบคุณเขา
“ขอบคุณค่ะ ห้องพี่ขุนสวยมากเลย”
“ชอบก็ย้ายมาอยู่เลยสิ”
“พี่ขุน!!! อย่าพูดเล่นแบบนี้สิคะ” รันเรียกขุนพลเสียงดังหลังได้ฟังคำพูดของขุนพลที่พูดออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบกับสีหน้านิ่ง ๆ แต่สายตาของเขากลับดูเจ้าเล่ห์ซึ่งมันช่างแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
“พี่พูดจริงนะ รันจะย้ายมาอยู่เลยไหมเดี๋ยวพี่ให้คนไปเก็บของรันที่ห้องมาไว้ที่นี่วันนี้เลย”
“พี่ขุนรันไม่ตลกด้วยนะคะ พูดอะไรก็ไม่รู้”
“พี่ก็ไม่ได้พูดเล่น ๆ เหมือนกันพี่พูดจริงทำจริง”
“พี่ขุน!!!” รันตะลึงในคำพูดของเขาแต่ขุนพลยังคงนิ่งเฉยพูดออกมาด้วยน้ำเสียงปกติเหมือนเรื่องที่พูดไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร
“เรียกพี่ทำไม หึหึ ว่าแต่รันหิวหรือยังสั่งอาหารมากินที่ห้องหรือจะออกไปทานข้างนอกดี” ขุนพลยิ้มที่มุมปากก่อนจะเปลี่ยนเรื่องคุยเพราะกลัวว่ารันจะกลัวเขาซะก่อนที่จะจีบเธอสำเร็จ
“สั่งมาทานที่นี่ก็ได้ค่ะ”
“โอเค งั้นพี่สั่งอาหารเลยแล้วกันรันอยากกินอะไร” ขุนพลหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อกดสั่งอาหารไปพร้อมกับถามรันไปด้วย
“อะไรก็ได้ค่ะ”
ระหว่างรออาหารมาส่งรันก็เอาแต่นั่งจ้องจอทีวีขนาดใหญ่ที่กำลังฉายซีรีย์รักเกาหลีที่มีพระเอกที่เธอคลั่งไคล้แสดงนำอยู่ รันนั่งดูไปยิ้มไปบางครั้งก็เขินอายบิดตัวไปมาเหมือนกับว่าเธอเป็นนางเอกในเรื่องเสียแสดงเสียเอง ขุนพลที่นั่งมองอยู่เกิดอาการหงุดหงิดหมั่นไส้ขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ ขนาดเขานั่งอยู่ด้วยเธอยังไม่สนใจเขาเท่าพระเอกในจอเลยมันน่านัก ถ้าให้เขาทนไม่ไหวขึ้นมาเมื่อไหร่นะเขาจะจัดการยัยตัวดีให้เลิกสนใจพระเอกใจจอเลยไม่เชื่อคอยดู
พออาหารที่สั่งมาส่งรันก็เลิกดูซีรีย์แล้วลุกไปช่วยขุนพลจัดอาหารใส่จาน ก่อนที่ทั้งคู่จะลงมือทานอาหารกันเงียบ ๆ จนอิ่มก็ช่วยกันเก็บโต๊ะและล้างจานพอเสร็จก็พากันมานั่งเล่นที่โซฟาเหมือนเดิม รันเห็นว่าดึกแล้วได้เวลาที่เธอควรจะกลับได้แล้วเพราะพรุ่งนี้เธอมีเรียนเช้า
“พี่ขุนค่ะ”
“ว่าไง”
“มันดึกแล้วรันอยากกลับห้อง พี่ขุนจะได้พักผ่อนด้วยทำงานมาเหนื่อยทั้งวัน”
“ไม่ต้องกลับหรอกนอนที่นี่แหละ”
“รันนอนที่นี่กับพี่ขุนไม่ได้หรอกเพราะผู้หญิงกับผู้ชายอยู่ด้วยกันสองคนทั้งที่ไม่ได้เป็นอะไรกันมันจะดูไม่ดีนะคะ”
“จะสนใจทำไมกับคำพูดคนอื่น” ขุนพลพูดออกมาอย่างไม่ใส่ใจเพราะเขาไม่ค่อยแคร์คำพูดคนอื่นเท่าไหร่นัก
“แต่... ยังไงมันก็ดูไม่ดีอยู่ดีนี่ค่ะ”
“พี่เหนื่อยแล้วขับรถไม่ไหว รันนอนนี่แหละ”
“งั้นรันกลับเองก็ได้ค่ะ”
“ดึกแล้วมันอันตรายยิ่งเป็นผู้หญิงตัวคนเดียวดูอย่างเมื่อเย็นสิเป็นไง”
“แต่...”
“ไม่ต้องแต่ ทำตามที่พี่บอกไปอาบน้ำได้แล้วและคืนนี้ก็ใสเสื้อผ้าพี่ไปก่อนส่วนชุดเราเดี๋ยวเอาไปส่งซักพรุ่งนี้จะได้มีใส่ไปเรียน”
“ค่ะ” รันจำใจรับคำของขุนพลก็เขาเล่นปิดช่องทางซะทุกทางขนาดนั้นถ้าขืนยังดื้อรั้นที่จะกลับอาจจะโดนเขาทำโทษอย่างที่เขาเคยพูดไว้ก็ได้ ถึงแม้จะไม่รู้ว่าบทลงโทษของเขาคือแบบไหนแต่ขึ้นชื่อว่าทำโทษคงต้องเจ็บตัวแน่นอน
“งั้นรันไปอาบน้ำก่อนเลยแล้วเลือกเอาเสื้อผ้าพี่ในตู้ใส่ได้ตามสบาย”
“ค่ะ” รันเดินเข้าไปในห้องนอนของขุนพลตามที่เขาบอก เธอเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าเลือกหยิบเสื้อเชิ้ตกับกางเกงบ๊อกเซอร์แล้วเดินเข้าห้องน้ำเพื่ออาบน้ำทำความสะอาดร่างกาย
หลังอาบน้ำเสร็จรันก็แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าของขุนพล เสื้อยาวเกือบถึงเข่าคล้ายชุดกระโปรงกางเกงที่ถือมาใหญ่จนต้องเอายางมัดผมมัดไว้ รันที่เห็นตัวเองในกระจกแล้วก็อดขำไม่ได้ เธอเดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมชุดนักศึกษาที่ถือไว้ในมือ พอเปิดประตูออกมาก็เจอกับขุนพลนั่งอยู่ที่ปลายเตียง รันอดที่จะใจเต้นแรงไม่ได้ไม่คิดว่าเขาจะเข้ามาในห้องทั้ง ๆ ที่เธอยังอยู่
“พี่ขุน”
“เอาชุดมาเดี๋ยวพี่เอาไปให้แม่บ้านคอนโดซักให้”
“ไม่ต้องหรอกค่ะรันซักเองได้”
“เอามาเถอะน่า” พูดจบขุนพลก็เดินไปคว้าเสื้อผ้าจากมือของรันมาแล้วเดินออกไปจากห้องทันที ผ่านไปไม่นานขุนพลก็เดินกลับเข้ามาในห้องอีกครั้งก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป รันเห็นขุนพลเดินเข้าห้องน้ำไปแล้วเธอก็เดินออกมาที่โซฟาด้านนอกคาดว่าวันนี้เธอคงต้องนอนที่โซฟานี้แน่นอน เธอไม่คิดที่จะนอนร่วมเตียงกับเขาหรอกถึงแม้เธอจะไว้ใจเขาก็เถอะแต่ก็ไม่กล้าอยู่ดี
ขุนพลอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำก็ไม่เห็นรันอยู่ภายในห้องได้แต่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดด้วยความสงสัยก่อนจะเดินออกมาตามหาเธอนอกห้อง เขาสอดส่ายสายตาจนเห็นว่ารันเห็นนอนขดตัวอยู่บนโซฟา ขุนพลได้แต่ส่ายหัวให้กับความรั้นของเธอก่อนจะเดินเข้าไปมองใกล้ ๆ จึงเห็นว่าเธอหลับแล้ว เขาอุ้มรันเดินเข้ากลับไปในห้องนอนก่อนจะค่อย ๆ วางเธอลงบนเตียงอย่างเบามือเพราะกลัวเธอจะตื่นขึ้นมา หลังจากจัดท่าและห่มผ้าให้รันแล้วขุนพลก็ล้มตัวลงนอนข้างรันพร้อมกับดึงเธอเข้ามาในอ้อมกอดก่อนจะหลับตามเธอไปอีกคน
- ผู้เขียน
