บทที่ 4 ฉลองวันเกิด (ปัจจุบัน)
1540 คำ
เสียงตบมือร้องเพลงวันเกิดดังทั่วห้องประชุม เค้กถูกยกมาโดย ผู้ช่วยเลขาสาวสวย หรือที่ใครเรียกว่า ‘น้องติช่าคนสวย’ คนที่ดูมีโอกาสจากเมียมโนอาจได้เป็นตัวจริง เพราะเธอคนนี้ทั้งสวย ทั้งฉลาด และเป็นที่รักของทุกคนในบริษัท
“สุขสันต์วันเกิดนะคะบอส” แจ่มใสหรือป้าแจ่มของคนทั้งบริษัท เธอคือเลขาของท่านประธานคนเก่า
“ขอบคุณครับ” อรรถพรรับของขวัญวันเกิดจากลูกน้องหลายคนในที่ทำงาน จริง ๆ เขาเคยบอกไว้แล้วว่าจะไม่รับของขวัญอะไรจากลูกน้อง แต่เพราะวันนี้ทุกคนดูตั้งใจกันมากจะปฏิเสธก็ไม่ได้ อีกอย่างอยากให้คนที่ลืมวันเกิดผัวตัวเองได้รู้ตัวเสียมั่ง
(“มึง ดูน้องติซ่า กูว่าคนนี้ร้ายลึกนะ ดูเงียบ แต่หวังฟาดบอสเสียเรียบเลย”) ข้อความระหว่างสองผู้จัดการถูกส่งหากัน ในนามของประธานคนรักบอสอย่างเจ้ติ๊กกี้มองแล้วติซ่าก็เป็นอีกคนที่ไม่ให้ผ่าน
(“อีกี้ กูยังไม่เคยเห็นคนที่มึงว่าเหมาะสมกับบอสเลย”) ลิลลี่ตอบกลับมาในตอนที่ทุกคนกำลังวุ่นวายตัดเค้กแบ่งกัน สรุปการประชุมวันนี้ก็ไม่เครียดมากนัก เพราะบอสดูผ่อนคลาย และยิ้มแย้มตลอด
การประชุมจบลงในเวลาอีกหนึ่งชั่วโมงต่อมา การประชุมวันนี้ก็จะเป็นการอัปเดตงานต่าง ๆ ของแต่ละแผนกและแผนงานใหม่ที่ต้องเริ่มทำกันแล้วสำหรับไตรมาสถัดไป
“เจ้ไปประชุมเป็นยังไงบ้าง” ฉันถามขึ้นทันทีที่เจ้ติ๊กกี้เดินเข้ามา พลางได้ยินแว่ว ๆ ว่าเจ้สั่งงานสองสามอย่างกับลูกน้อง
“ไม่มีอะไรมาก” เจ้ติ๊กกี้ตอบปัด ก่อนถามถึงงานที่ให้ฉันหา “เป็นยังไง ข้อมูลที่เจ้ต้องการได้หรือเปล่า”
“ได้แล้วเจ้ ถ้าใครเข้างานสาย ทุกครั้งที่ใครสแกนหน้า จะเด้งมาที่มือถือเจ้กับพี่ผู้ช่วยรัว ๆ เลย แล้วทุกเช้ารายชื่อจะส่งมาทางอีเมลเลยนะคะ” เห็นรอยยิ้มของเจ้ติ๊กกี้ทำให้ฉันพอใจอย่างมาก
“เก่งมากยายแพร” เจ้ลูบหัวฉันอย่างคนกำลังให้กำลังใจน้องหมา
“เจ้ นี่น้อง ไม่ใช้น้อนหมา ลูบหัวอย่างกับน้องเป็นหมา”
“นังนี่ ดูพูดเข้า ไป ๆ เก็บของกลับบ้านเถอะ ตอนนี้เลิกงานแล้ว” เจ้ติ๊กกี้ผู้ตรงต่อเวลาทั้งเวลาทำงาน เวลาเลิกงานบอก
“เจ้กลับก่อนเลยจ้า เดี๋ยวหนูขอเก็บของก่อนค่ะ อีกอย่างพี่แจ่มเขาเรียกให้ไปช่วยยกของ” พี่แจ่มที่ว่าก็คือหัวหน้าฝ่ายเลขาของท่านประธานและผู้รู้ความลับของเรา ฉันกับท่านประธานนั่นแหละ
“เจ้แจ่มนี่ชอบใช้หนูตอนเย็นตลอด ให้เจ้ไปคุยกับพี่แกให้ไหม”
“โอ๊ย! ไม่ต้องหรอกเจ้ หนูไปช่วยงานแก ก็ได้ติดรถแกกลับด้วยค่ะ บ้านอยู่ใกล้ ๆ กัน” ต้องชมให้กับความสามารถการละครของฉัน ไม่อย่างนั้นความลับต้องถูกเปิดเผยแน่
@ เพนท์เฮาส์ของท่านประธานอรรถพร
คนหน้าบูดยังนั่งไม่สบอารมณ์ เมื่อฉันลืมวันเกิด ฉันเลยเดินเข้าไปนั่งบนตักคนขี้งอน พลางกอดคอคนงอนอย่างออดอ้อน จบท้ายด้วยการจูบปากคนงอนไปหนึ่งครั้ง
“สุขสันต์วันเกิดนะคะ ทำไมหน้างอขนาดนี้คะเนี่ย ใครทำอะไรให้เบ๊บงอนเหรอคะ” คนงอนชำเลืองตามองฉันนิดหนึ่ง
“จะมีใคร ถ้าไม่ใช่คนที่ลืมวันเกิดผัวตัวเองได้ลงคอ”
“โธ่ หนูไม่ได้ลืม”
“อย่าแก้ตัวดีกว่า” ใครจะคิดว่าท่านประธานจะขี้งอนขนาดนี้ ฉันหอมแก้มเขาไปอีกครั้ง อยากจะอ้อนให้เขาหายงอนสักที
“ไม่แก้ตัวก็ได้ ก็เมื่อคืนเบ๊บจัดหนักหนูมาก หนูก็เบลอไงวันนี้เลยอวยพรช้าไปนิด” มือหนาของเขาเริ่มกอดเอวฉันแล้ว แสดงว่าเริ่มหายงอนบ้าง แต่ยังหายไม่หมด เพราะถ้าหายงอนจริง ถ้าฉันได้นั่งตักเนี่ยพ่อคุณไม่ใช่กอดแค่เอวอย่างเดียวนะ มือไม้นี่ต้องล้วงให้ถึงเนื้อแท้ของฉันเลยทีเดียว
“บี๋ รักพี่อยู่ไหม”
“อ้าว! ถามมาได้ ไม่รักผัวแล้วจะไปรักหมาที่ไหน เฮ้ย! ขอโทษค่ะ หมายถึงหนูรัก รักที่สุดเลย ไม่รักได้ยังไง น่ารักขนาดนี้” พลางโน้มหน้าไปคลอเคลียข้างแก้มสากด้วย
“รักแล้วทำไมต้องทำหลบ ๆ ซ่อน ๆ ด้วย”
“หนูอยากฝึกงานแบบเด็กฝึกงานจริง ๆ เพื่อนำความรู้ที่ได้มาปรับใช้ ไม่ใช่ไปเล่นขายของนะคะ ไม่เอาน่า เราคุยกันเรื่องนี้แล้วนี่คะ” คนเริ่มหายโกรธเริ่มใช้มือลูบไล้เนื้อตัวของฉันจากนอกกระโปรง ก่อนจะเริ่มคืบคลานเข้ามาในกระโปรงอย่างค่อยเป็นค่อยไป
“ทำงานเมื่อยมากเลย” นั่นไง คนอยากได้ของขวัญวันเกิดเริ่มบอกแล้วว่าอยากได้อะไร
“หนูนวดให้เบ๊บไหมคะ นอนแช่น้ำอุ่นไหมจะได้สบายตัว”
“จะดีเหรอ บี๋ฝึกงานมาเหนื่อย ๆ นะ”
“เหนื่อยอะไรกันคะ งานเด็กฝึกงานไม่มีอะไรมากหรอกค่ะ นะคะ เดี๋ยวหนูไปเตรียมน้ำอุ่นให้เบ๊บก่อนนะคะ” ฉันหอมแก้มเอาใจคนรักทั้งซ้ายขวา ใครจะไม่เอาใจละวันนี้วันเกิดเขานะ
“ขอก่อนสักรอบก่อนแล้วค่อยอาบน้ำได้ไหม” เขาพลิกตัวฉันให้มานั่งคร่อมเขาไว้ สักรอบที่ว่าคงไม่พ้นตอนนี้เวลานี้
“อยากแล้วเหรอคะ”
“อยากมาก อยากตั้งแต่ที่ทำงานแล้ว”
“ลามก!” ฉันตีแขนคนลามกไปหนึ่งครั้ง ใครจะคิดว่าเขาจะลามกได้ขนาดนี้
“ไหนดูหน่อยสิ คนไม่ลามกแฉะหรือเปล่า” ว่าแล้วเขาก็ล้วงมือผ่านกางเกงในตัวน้อยของฉัน จนสัมผัสกับเนื้อแท้ จะบอกว่าไม่แฉะก็คงไม่ได้ เพราะเขาปลุกอารมณ์ด้วยคำพูดแสนเร้าใจอย่างนี้ ซึ่งฉันก็ขึ้นง่ายมากเวลาอยู่กับเขาเสียด้วย
“เบ๊บ อย่าแกล้ง อ๊ะ” เขาขยับตัวปลดกางเกงลงไปกองที่พื้น น้องชายของเขาพร้อมใช้งานเหลือเกิน เจ้างูตาเดียวหน้าที่เดียวที่ฉันชอบว่าให้มันคือพยายามมุดลงรู
“บี๋ไม่ไหว ยกก้นหน่อย” คนหน้าไม่อายที่แข็งมาตั้งแต่บนรถว่าออกมา แต่ฉันก็ยอมยกก้นให้เขาอย่างว่าง่าย ก่อนที่ตัวตนของเขาจะสอดแทรกเข้ามาจนสุดทาง เมื่อเตรียมความพร้อมให้ฉันเรียบร้อย จนพร้อมที่จะเป็นของเขา ความเสียวซ่านทำให้เราทั้งสองแทบแตกกระจายในทันที
“เสียวจังค่ะ” มือของฉันวุ่นวายกับการแกะกระดุมชุดทำงานออกให้เขา อยากจะกระชากเสื้อให้พ้นร่างหนานัก แต่ทำไม่ได้เพราะความแพงของเสื้อด้วยฉันเกิดเสียดายของขึ้นมาน่ะ เขาเองก็วุ่นวายกับเสื้อนักศึกษาของฉัน แต่เพราะเสื้อตัวโคร่งจึงแกะแค่กระดุมเม็ดแรก จากนั้นเขาก็รูดเสื้อนักศึกษาฉันพ้นร่าง บราเซียร์ตัวน้อยก็ถูกเขาถอดทิ้งตามไปติด ๆ
“ได้กินบี๋หลังกลับมาจากทำงานนี่ คอมพลีทสุดของวันแล้ว” คนอยากกินนมเมียมักปากหวานตลอด กินทุกวันไม่รู้จักเบื่ออีก
“เบ๊บ หนูขยับนะ”
“นวดก่อน วนก่อนครับ ไม่อยากเร่ง” คนชอบให้นวด ที่ว่าเมื่อยนี่เมื่อยอะไรกัน
“เมื่อยตลอด” ฉันเอ่ยแซว เพราะเขาชอบพูดว่าที่เมื่อยคือเมื่อยตรงนั้น
“บี๋ก็รู้ว่าพี่ขี้เมื่อย” จบประโยคของเขา เราสองคนก็จูบกันด้วยไฟปรารถนาที่ลุกโชน เป็นอย่างนี้ทุกครั้งถ้าได้จุดติดแล้ว ไฟของเราทั้งคู่ก็ลุกจนไม่อาจมอดดับได้ง่าย ๆ จนกว่าจะได้น้ำของเรามาดับสักน้ำสองน้ำ
“ได้ยินว่าบอสได้ของขวัญวันเกิดจากพี่หมวย สาวสวยประจำบริษัท อย่าเชียวนะ อย่าได้หลงเชียว เดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน” ฉันพูดพร้อมกระแทกตัวลงไปแรง ๆ ให้เขาร้องออกมาอย่างสุขสม
“อื้ม หึงเหรอครับเมียจ๋า ไม่มีใครสวยเท่าบี๋ของพี่แล้ว พี่ขอแรง ๆ หน่อยครับ” มือหนาจับเอวบางของฉันไว้แน่น ได้ยินคนที่เกิดวันนี้บอก ฉันก็ไม่ทำให้ผิดหวัง เมื่อขาเรียวทั้งสองข้างวางอยู่ข้างสะโพกสอบ ส่วนมือนั้นฉันจับไหล่เขาแน่น แล้วจังหวะขยับสะโพกเข้าหาเขา อือ แบบนี้สินะ ความรู้สึกที่ทำให้ทั้งเขาและเธอแทบคลั่ง
“ไม่หึงแต่หวง อย่าให้รู้นะ บอกเลย ตัดให้เป็ดกินอย่างเดียว” ฉันขู่พร้อมทั้งบดสะโพกลงหนักกว่าเดิมให้เขารู้ว่าที่จะตัดให้เป็ดกินคืออะไร
- ผู้เขียน
