ลูกใครหว่า?
1196 คำ
“แบบว่า...คิ้วเหมือนผมไหม จมูกเหมือนผมไหม ปากเหมือนผมไหม โครงหน้าอะไรแบบนั้น” แม้จะปฏิเสธว่าไม่ใช่ ๆ แต่ลึก ๆ ทีนก็แอบกังวล
“เด็กตัวเล็ก ๆ ถ้าจะบอกว่าเหมือนกับใครก็ยากนะคะ มองดูแล้วก็เหมือนกันทุกคนค่ะ” ทีนถึงกับถอนหายใจเสียงยาว
“เอาละ ช่างหน้าเหมือนเถอะ ตอนนี้เรามาตกลงคุยกันเรื่องของเราดีกว่า”
“เรื่องอะไรคะ” เธอก็ไม่อยากหาเหามาใส่หัว การอยู่ใกล้คนหล่อ ๆ และเพียบพร้อมอย่างทีน ชินุตาก็หวั่นไหว เธอแทบไม่เคยจะสนิทกับใครแบบทีนมาก่อน นับคำได้… ถ้าชินุตาคุยกับผู้ชาย
“ก็เรื่องเป็นพี่เลี้ยงเด็กยังไงล่ะ”
“คุณจะจ้างนานไหมคะ แล้วฉันจะต้องอยู่กับคุณที่นี่เหรอคะ” ถามอย่างกังวลใจ
“ถามประหลาด มันก็แหงอยู่แล้วล่ะ เธอจะเอาลูก เอ๊ย! เด็กคนนี้ไปเลี้ยงที่อื่นได้ยังไง ต้องอยู่ด้วยกันกับผมสิ” แล้วเขาก็พ่นลมหายใจแรงกว่าเดิม
“จบกันชีวิตหนุ่มโสด ทุกโครงการในชีวิตของผมต้องพังลงแน่เลย แต่ตอนนี้น่ากลัวที่ทุกอย่างมันจะพังไปมากกว่านี้”
“ลูกชุบ... เธอต้องอยู่ดูแลเด็กคนนี้ให้ผมก่อนนะ จนกว่าผมจะหาทางออกได้ แล้วเธอต้องการเงินเดือนเท่าไหร่”
หญิงสาวทำท่าคิดหนัก เพราะไม่รู้จะเรียกร้องอย่างไรดี ชินุตานิ่งไปนาน จนทีนให้ข้อเสนอ
“เอาละผมให้เธอเดือนละ สามหมื่นบาทก็แล้วกัน แล้วก็จะไปจ่ายค่าหอพักให้เธอด้วย”
ดวงตาของชินุตาเป็นประกาย เธอแอบอมยิ้ม สามหมื่นบาทมันมากกว่าที่เธอเคยทำมาทุกงานเสียอีก
“ว่าอย่างไร” ทีนมีแววตาเป็นกังวล
ทว่าชินุตารีบยกมือไหว้
“ขอบคุณมากค่ะ” เท่ากับเธอไม่ต้องคิดอะไรมากในเดือนสองเดือนนี้ ชินุตาขอแค่มีที่ซุกหัวนอน มีเงินเดือนเอาไว้ใช้จ่าย แต่ถ้าสามหมื่น เธอจะเหลือเก็บเยอะเลย อาจจะรอดไปหลายเดือน
“เอาละเป็นอันว่าตกลงกันตามนี้นะ อ้อ… ผมขอถามหน่อย ค่าหอพักของเธอที่ว่าค้างจ่ายน่ะเป็นจำนวนเท่าไร”
“หอพักเดือนละสองพันบาทค่ะ ค้างสามเดือนก็หกพันบาท อ้อ... ยังมีค่าน้ำค่าไฟอีกค่ะ รวม ๆ แล้วก็ไม่น่าจะถึงเจ็ดพันห้าหรอกค่ะ” มีความเกรงใจ เพราะตัวเลขนั้นสำหรับชินุตา มันสูงพอดู
แต่สำหรับทีน คำตอบทำให้เขาตาค้าง
“หา! ห้องแบบไหนกันน่ะลูกชุบ ทำไมถูกมาก นอนได้ด้วยเหรอ” ทีนนึกสภาพห้องไม่ถูก
เธอหน้าหม่นลง สายตาหมองเศร้า คนที่กินดีอยู่ดีแบบเขาจะเข้าใจความระทมทุกข์ของเธอได้อย่างไรกัน
ไม่ได้พูดดูถูกแต่ก็เหมือนคำดูถูกเลย ชินุตาได้แต่ยิ้มแห้ง แต่ก็นั่นแหละ ที่นั่นพอเป็นที่ซุกหัวนอน แต่ก็ปลอดภัยและอบอุ่นสำหรับผู้หญิงตัวเล็ก ๆ
“ผมว่าเธอไม่ต้องอยู่แบบนั้นแล้ว ไปจ่ายค่าหอพักกัน แล้วขนของออกมาเลย ในห้องของเธอมีของเยอะไหม ถ้าผมจะให้ทิ้ง แล้วเอาติดตัวมาเท่าที่มันจำเป็น เธอจะว่าอย่างไร เอาเป็นผมเหมาจ่ายนะลูกชุบ”
ชินุตาคิดแล้ว เธอก็มีแค่หม้อหุงข้าวใบเล็กใบเดียว กับเตารีดเก่า ๆ ที่ใช้มาเกือบสามปีแล้วเท่านั้น
“ว่าไงล่ะ” ทีนมองเธอแบบเวทนามากกว่าแต่เดิมแล้ว เขาไม่รู้ว่าชีวิตที่ผ่านมาของชินุตาเป็นอย่างไร แต่ตอนนี้เขาได้เจอเธอ เขาได้แต่บอกกับตัวเองว่า จะไม่ให้ชินุตากลับไปตกต่ำแบบเดิมอีก
“ค่ะ” เป็นคำตอบที่สั้นที่สุด
ถึงอย่างไรเธอก็คงไม่กลับไปอยู่ที่นั่นอีกแล้วมั้ง ความรู้สึกมันบอกแบบนี้อยู่ลึก ๆ
ได้คำตอบแล้ว ทีนก็โล่งอก
“เริ่มจากตรงไหนดี ผมไม่รู้จะเริ่มอย่างไรเลยตอนนี้” เขาปรึกษาเธอ
“ชุบจะดูของเด็กก่อนนะคะว่ามีอะไรบ้าง แล้วคุณควรจะซื้ออะไร ถ้าเราสองคนจะต้องเลี้ยงเด็กคนนี้”
“อื้อ ตกลง”
ชินุตานั่งลงสำรวจ มีทุกอย่างมาให้แต่อย่างละนิดละหน่อย เธอจึงจดให้เขาไปซื้อ ทั้งนมและแพมเพิร์ส รวมถึงของที่จะเอามาใช้กับเด็ก เช่นอุปกรณ์อาบน้ำ เป็นต้น
ตอนที่อยู่ในห้างสรรพสินค้า
คุณกานดา แม่ของเขาโทรศัพท์เข้ามา
(“แม่จะเดินทางอยู่แล้ว แกยังไม่ถึงบ้านหรือทีน”)
“แม่ครับ แม่ไปวันไหนล่ะครับ ถ้าแม่ไปวันนี้ ผมก็จะถึงวันนี้”
(“ฮึ… แกจะเอาอย่างนั้นเลยหรือ เรื่องการเรื่องงานหัดสนใจเสียบ้างนะ ทุกอย่างที่มีอยู่ถ้าแม่กับพ่อตายไป ก็ต้องเป็นของแกทั้งนั้น แล้วยายซิดนีย์ไม่รู้จะยอมกลับมากับแม่ไหม”) ผู้เป็นแม่หนักใจที่มีคนส่งข่าวมาบอกว่า ลูกสาวควงหนุ่มฝรั่ง และเหมือนจะอยู่ด้วยกันแล้ว ท่านไม่อยากได้เขยฝรั่ง แค่ยอมให้ลูกสาวคนเดียวไปเรียนเมืองนอกแบบไกลสายตา ท่านก็ห่วงจะแย่แล้ว แต่ถ้าจะให้วัดว่าระหว่างลูกสาวกับลูกชาย ใครที่ท่านหนักใจกว่ากัน คุณกานดาตอบได้คำเดียวว่า หนักใจทั้งคู่
“แม่ครับ แม่พูดเป็นร้อย ๆ รอบแล้วนะครับ”
(“แต่แกก็ไม่ได้สนใจ”) พูดอย่างน้อยใจ
“ผมรับปาก ผมจะไป ผมก็ไป แล้วผมจะบอกแม่ก็ได้นะครับ ต่อไปผมจะเป็นคนดีของคุณแม่”
(“อ๊ะ… แกสร้างปัญหาให้ฉันจะต้องเสียเงินอีกหรือ”)
“เปล่าแม่ ไม่มี” ทีนทำเสียงสูง
(“ขอร้องเถอะ แม้แกจะเล่นหุ้นได้เงินเยอะกว่าที่แม่จะให้แก แต่ก็ต้องมาตอบแทนบุญคุณพ่อกับแม่บ้าง”) แม่ชักจะไม่ไหว บางเรื่องที่ทีนเก่ง เช่นเรื่องเล่นหุ้น และเก็งถูกตัว ทำให้เขาไม่ต้องใช้เงินพ่อกับแม่ แต่ที่ทำตัวไม่ค่อยประสีประสา และใช้ชีวิตสนุก ๆ เพราะเป็นนิสัยส่วนตัวหรอก
“แม่เลิกบ่นได้แล้วนะครับ ไม่อย่างนั้นที่แม่ไปฉีดโบทอกซ์มาจะไม่ได้ผล”
(“ย่ะ”)
“อีกอย่างคุณอนันต์ก็เป็นผู้ดูแลฟาร์ม ผมไม่รู้อะไร ผมก็ถามจากแกได้ แล้วที่รีสอร์ต คุณดุจนภาก็ดูแลอยู่ แม่ครับ… แม่ไม่ต้องห่วงอะไรแล้ว สองคนนั้นพร้อมจะอยู่รับใช้แม่ เคียงข้างแม่นะครับ”
(“เอ้อ... ให้มันได้อย่างนี้สิ แม่จะฝากผีฝากไข้กับแกได้ไหม”)
“แม่ครับ ว่าแต่… แม่กับพ่อจะไปอยู่กับยายซิดนีย์กี่เดือนครับ”
(“ฮึ... แกคงภาวนาให้แม่กับพ่อไปนาน ๆ ล่ะสิ”)
- ผู้เขียน
