เวร เวร และเวร!
ฉันทำตัวไม่ถูก พอกลับถึงหอแล้วต้องอยู่คนเดียว ฉันคงหลอนมากแน่ๆ ถ้าฉันปฏิเสธเขา เขาจะให้ผีมาหลอกฉันมั้ยอ่ะ ฉันกลัวนะ ฉันเริ่มสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเมื่อย้อนกลับไปนึกถึงภาพที่เห็น มันชัดเต็มๆ สองตา ผีมาอย่างกับเป็นภาพ HD จะบอกว่าฉันตาฝาดได้ไง
ไม่อ่ะ ฉันว่าชัวร์!
ฮือๆๆ ทำไงดี ฉันขึ้นซ้อนมอเตอร์ไซค์แล้วปล่อยให้เขาขับพลางคิดไม่ตกอยู่ในหัวว่าจะเอายังไงกับคืนนี้ จะขนของไปนอนห้องอีอาร์ตดีมั้ย? จะไปนอนห้องอีมิ้งก็ไม่ได้ อีมิ้งนอนกับน้องชายมัน
โอ๊ย ลาออกจากการเป็นผักหวานแปปนึงได้มั้ย? ภาพผู้หญิงคนนั้นยังติดตาฉันอยู่เลยอ่ะ
“ละเจไปไหนต่ออ่ะ กลับหอเลยเหรอ?”
“ไม่รู้ว่ะ ทำไม อยากอยู่กับเราต่อเหรอ?” คนทะเล้นว่าพลางแว๊นมอเตอร์ไซค์ ฉันพยายามชะโงกหน้าเข้าไปถามแล้วตะโกนแข่งกับเสียงลม
“เปล่า แค่ถามเฉยๆ”
“ไปกินเหล้ากับพวกไอ้หลินอ่ะ ไปปะ? เซฟเพื่อนเธอก็ไปนะ” เจตะโกนตอบกลับมาทำให้ฉันตาเบ
