“กลับห้องไปอยู่คนเดียว เดี๋ยวก็อะไรอีก”
=_=! เขาจะเถียงฉันไปเพื่อใคร ฉันก็พูดอยู่ว่าฉันโอเค ฉันก็ไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้นปะวะ ฉันยังไม่ทันจะพูดอะไรต่อ คนร่างสูงก็ดันฉันให้เดินไปที่ซุ้มขายอาหารปลา เขาซื้อขนมปังมาแถวนึงก่อนจะลากฉันไปที่ม้านั่งใกล้ๆ บ่อน้ำ
“ให้อาหารปลากัน”
=_= ขอโทษนะ หน้าตาฉันดูใจบุญมากเหรอ ฉันงงมากเลย ฉันไม่ใช่คนที่ชอบมานั่งทำเรื่องแบบนี้นะ เขาใช้อะไรคิดว่าฉันจะชอบ
คนร่างสูงไม่พูดไม่จาก่อนจะโยนขนมปังลงน้ำ มีฝูงปลาจากไหนไม่รู้มารุมทึ้งรุมแย่งกันอย่างกับซอมบี้ที่หลุดจากในหนัง ฉันพยายามจะซึมซับบรรยากาศที่โคตรจะธรรมชาติ ด้วยจิตใจอันสงบนิ่ง แต่ไม่ว่าจะทำยังไง ฉันก็ทำไม่ได้
“แล้วอารมณ์ไหนมานั่งให้อาหารปลาเนี่ย” ฉันเริ่มต้นบทสนทนาก่อนจะมองหน้าเขาอย่างต้องการคำตอบ คนร่างสูงเบือนหน้ามานิดหน่อยแล้วพูดเสียงเรียบ
“เดี๋ยวเธอจะหาว่าเราไม่ใส่ใจ”
“โอ๊ย เชื่อเถอะ เราไม่ด่านายเรื่องนี้แน่
