“พี่เจได” ขณะที่มิรินกำลังตั้งท่าจะเดินไปที่ตึกคณะก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเห็นเจไดกำลังยืนมองเธออยู่ไกลๆ จึงรีบวิ่งไปหาเขาทันทีเพราะเห็นเจไดกำลังตั้งท่าจะหันหลังเดินหนีเธอ “เดี๋ยวก่อนสิคะพี่เจได พี่จะไปไหนคะ” เมื่อวิ่งมาถึงเจได มิรินก็รีบจับแขนเขาไว้แต่ก็ต้องตกใจเมื่อเจไดสะบัดแขนเธอออกทั้งๆ ที่เขาไม่เคยทำแบบนี้กับเธอมาก่อน “ปล่อย อย่ามายุ่งกับฉัน” มิรินคิ้วขมวดขึ้นด้วยความสงสัยเมื่อได้ยินเจไดพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “พี่เป็นอะไรคะ อารมณ์ไม่ดีมาหรอ” มิรินเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง “เธอจะมาสนใจเรื่องของฉันทำไม ไปสนใจผู้ชายที่เธอพึ่งกอดแขนเมื่อกี๊สิ” เจไดหันไปพูดกับมิรินด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “หืม หมายถึงพี่ม่อนหรอคะ” มิรินเอ่ยถามเจไดด้วยความสงสัย “หึ เรียกเหมือนสนิทกับมันมากเลยนะ” เจไดพูดใส่มิรินพร้อมกับยิ้มมุมปากใส่เธอในใจยิ่งรู้สึกโกรธมากเมื่อได้ยินเธอเรียกเพื่อนสนิทตัวเองอย่างสนิทส