อ้อมสิเน่หาจอมบาป

ตอนที่ : 9 จนตรอก 2

แต่ก่อนที่พวกมันจะได้กระทำชำเรามินจันทร์ พระเอกขี่ม้าขาวทั้งสองคนก็ตามมาช่วยเอาไว้ได้ทันท่วงที สภาพของเดนสังคมที่ถูกรุมกระทืบจนนอนจมกองเลือดอยู่ที่พื้น ทำให้คนเห็นแทบจะหันหน้าหนีไม่ทัน มีคำถามเกิดขึ้นมากมายในความคิดสับสนวุ่นวายไปหมด ไม่รู้ว่าชายหนุ่มสองคนนี้ทำไมต้องช่วยเธอถึงสองครั้งสองครา ก่อนจะได้รับคำเฉลยอันแสนรันทดใจในเวลาต่อมา

           “ครับคุณแอล” เลียมรายงานเรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้นให้ปลายสายฟัง ก่อนจะรับคำสั่งจากเจ้านายจนจบแล้วจึงกดวางสาย

           “เชิญกลับไปหาคุณแอลกับพวกเรา” ดีลชายผิวดำเป็นคนเอ่ยปากบอกมินจันทร์

           “ฉันไม่ไป” คำปฏิเสธของหญิงสาวทำให้ทั้งสองต้องหันไปมองหน้ากัน ก่อนที่ดีลจะเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้น

           “คุณปฏิเสธไม่ได้นะครับ นี่เป็นคำสั่ง” จากนั้นทั้งคู่ก็พากันบังคับขู่กระชากลากถูหญิงสาวให้ไปขึ้นรถอย่างทุลักทุเล เพราะว่าอีกคนออกแรงจะวิ่งหนีอยู่เรื่อย จนเมื่อไม่สามารถสู้แรงพวกเขาได้หญิงสาวจึงได้ปล่อยเสียงร้องไห้โฮออกมาจนน่าสงสาร ดีลกับเลียมได้แต่มองตากันปริบๆ จะช่วยอะไรหญิงสาวคนนี้ก็ไม่ได้ในเมื่อเจ้านายเป็นคนสั่งมา

ตุบ! แอลโยนกระเป๋าใบน้อยของมินจันทร์ทิ้งลงพื้น กวาดสายตามองดูสภาพของคนที่ถูกทำร้ายจนยับเยิน ไม่ว่าจะเป็นรอยช้ำตรงพวงแก้ม ผมเผ้าที่ดูยุ่งเหยิงยิ่งทำให้กรามหนาของเขาบดเข้าหากันแน่น ด้วยไม่รู้ว่าสมควรจะโกรธใครกันแน่ ระหว่างผู้หญิงอวดดีตรงหน้าหรือพวกเดนสังคมข้างนอกนั่น

           “เกือบได้สามีเป็นพวกขยะสังคมแล้วไหมล่ะบีจี” เขากระแทกน้ำเสียงแดกดันใส่หญิงสาว มินจันทร์เงยหน้าขึ้นมองเขาด้วยสายตาชิงชัง เรียวปากอิ่มเม้มเข้าหากันแน่นคล้ายจะสาปส่งคนที่อยู่ตรงหน้า

           “บีจี!” เสียงตวาดดังลั่นขึ้นเมื่อเห็นท่าทางของหญิงสาว

           “คุณเป็นคนทำให้ชีวิตของฉันเป็นแบบนี้” ดวงตาที่จ้องมองดู แอลถูกกลบไปด้วยหยาดน้ำตา ความอ่อนแอความพ่ายแพ้วิ่งเข้ามาในชีวิตช่วงเวลาเดียวกัน ก่อนที่มันจะกลิ้งหล่นออกจากเบ้าไหลผ่านพวงแก้มที่บอบช้ำ มินจันทร์เบือนหน้าหนีไปทางอื่นสะอื้นไห้ออกมาอย่างสุดจะทนได้อีกต่อไป

           “ศักดิ์ศรีมันกินไม่ได้หรอกนะบีจี เงินต่างหากที่เธอต้องการ และฉันก็มี” แอลจะไม่ยอมให้หยาดน้ำตาของผู้หญิงคนหนึ่งมาบั่นทอนความต้องการของตัวเอง แม้ลึกๆ แล้วจะรู้สึกได้ว่ามันไม่ถูกต้อง แต่เรื่องนี้มันจะต้องจบลงตรงที่เขาเป็นผู้ชนะเท่านั้น

           “ถ้าฉันบอกว่าไม่ คุณจะบังคับข่มขืนฉันหรือยังไง” มินจันทร์เชิดหน้าขึ้นสูง ทำให้อีกคนเดินเข้าไปกระชากหัวไหล่ของหญิงสาวด้วยความโมโห

           “บีจีอย่ามาท้าทายฉันนะ เกือบจะเอาตัวไม่รอดแล้ว ถ้าคนของฉันไม่ช่วยเอาไว้ ป่านนี้ไม่รู้จะเป็นยังไง หัดสำนึกบุญคุณเอาไว้บ้างก็ดี” แอลพูดจบ หญิงสาวก็เงยหน้าขึ้นมองเขาในทันที

           “คุณเป็นคนทำให้มันเกิดเรื่องทั้งหมดนี้เอง จะมาลำเลิกบุญคุณกันทำไม” มินจันทร์สะบัดหัวไหล่จนหลุดแล้วตอบกลับเขาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

           “บีจี!” คราวนี้ร่างสูงก้าวประชิดมินจันทร์ แล้วกระชากหัวไหล่ของหญิงสาวเข้าหาอีกครั้ง

           “ทำไม คุณจะทำร้ายฉันอย่างนั้นเหรอ” มินจันทร์ปากสั่นไปหมดด้วยความอัดอั้นใจ มันคงไม่มีอะไรจะเสียอีกต่อไป หญิงสาวหลับตาลงแน่นเตรียมพร้อมจะรับบทลงโทษ ความเงียบกริบกินเวลาไปชั่วอึดใจหนึ่งแอลจ้องริมฝีปากที่ขบเม้มเข้าหากันแน่นกับความบอบช้ำบนใบหน้า เขาจะกล้าทำร้ายผู้หญิงคนนี้ได้ลงคอเชียวหรือ มือทั้งสองข้างเลือกที่จะผลักหญิงสาวให้ออกห่าง

           “ฉันไม่ทำอะไรไร้ศักดิ์ศรีแบบนั้นหรอก” คำพูดของเขาทำให้มินจันทร์ลืมตาขึ้นมาทั้งน้ำตา

           “นั่นสินะ ฮึก ขนาดคุณยังมีศักดิ์ศรีเลย แล้วทำไมฉันถึงมีไม่ได้” มินจันทร์ถามเขาพร้อมๆ กับเสียงสะอื้นไห้ คนได้ฟังถึงกับชักสีหน้าอย่างไม่สบอารมณ์ มีใครหน้าไหนเคยกล้าตั้งคำถามแบบนี้กับเขากัน

           “ศักดิ์ศรีน่ะมันมีไว้สำหรับคนที่มีเงินเท่านั้น แต่คนจนอย่างเธอน่ะไม่ใช่” แอลหาคำตอบให้กับเรื่องนี้แบบข้างๆ คูๆ

           “ไม่มีเหตุผลเลยสักนิด ฉันเป็นคนจนแล้วไม่ใช่คนหรือยังไง” ดวงตาคู่เศร้าเอ่ยถามด้วยความเจ็บปวดใจ

           “ใช่ ฉันไม่เถียงว่าเธอเป็นคนเหมือนกับฉันบีจี แต่ว่าคนแบบเธอกับคนแบบฉัน คงเข้าใจนะว่าฉันหมายถึงอะไร” แอลมองปราดตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าของคนตรงหน้า มินจันทร์ฟังเขาพูดจบก็ยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกจากพวงแก้ม

           “คนแบบคุณกับคนแบบฉันมันเป็นยังไงคะ” หญิงสาวกลั้นใจถามเขาด้วยน้ำเสียงสั่นเทา

           “ฟ้ากับดิน รวยกับจน คำพวกนี้เธอเข้าใจไหม” แอลเปรียบเทียบเสียจนเห็นภาพ มินจันทร์กำมือแน่นจนสั่นเทิ้มไปทั้งตัว

           “ค่ะฉันเข้าใจดี แต่ว่าสิ่งที่ฉันไม่เข้าใจก็คือคนรวยบนฟ้าที่มีทุกอย่างแบบคุณ ทำไมถึงอยากได้คนจนบนดินที่ไม่มีอะไรเลยสักอย่างแบบฉันอีก” มินจันทร์กระทบเข้าให้จนคนฟังหน้าชาไปชั่วครู่ใหญ่ แอลตั้งสติใหม่อีกครั้งเพื่อคิดหาคำพูดที่จะมาต่อกรกับหญิงสาวตรงหน้า

           “ทำไมน่ะหรือ ก็เพราะว่าคนจนจมดินแบบเธอกล้าปฏิเสธฉันน่ะสิ ฉันถึงอยากจะกำราบให้รู้ว่าเธอไม่มีทางทำได้” แอลเอ่ยเสียงทุ้มแฝงเอาไว้ด้วยความจริงจัง

           “แล้วถ้าฉันทำได้ล่ะคะ” อีกคนก็โต้กลับอย่างไม่ลดละ

           “ไม่มีทาง” สามพยางค์เอ่ยออกมาจากปากของแอลอย่างชัดถ้อยชัดคำ

           “ต่อให้คุณเอาปืนมาจ่อหัวฉันตอนนี้ ฉันก็จะไม่มีวันยอมนอนกับคุณ!” อีกคนก็ตอบโต้กลับชัดเจนเช่นเดียวกัน ดวงตาสองคู่จ้องมองสบอย่างไม่มีใครคิดจะหลบใครก่อน มินจันทร์เหมือนหมาจนตรอกแต่ไม่ยอมขายศักดิ์ศรีของตัวเอง ส่วนแอลยอมรับไม่ได้ที่ถูกผู้หญิงคนตรงหน้าปฏิเสธแบบนี้ เขาค่อยๆ ผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ แล้วค่อยคิดหาแผนการใหม่เพื่อสั่งสอนมินจันทร์

           “เอาละ ฉันจะไม่บังคับเธออีกแล้วบีจี”

           “คุณว่าอะไรนะ” มินจันทร์ไม่คิดว่าเขาจะยอมรามือง่ายๆ แบบนี้

           “ฉันบอกว่าฉันจะไม่บังคับเธอ แต่ว่าฉันจะทำให้เธอยอมฉันด้วยความเต็มใจเอง” แอลพูดเหมือนมั่นใจในตัวเองมากเสียจนมินจันทร์นึกอยากจะรู้นักว่าเขาจะมาไม้ไหน หญิงสาวคิดชั่งใจอยู่ชั่วครู่ก่อนจะเอ่ยบางคำพูดออกมา

           “ได้ค่ะคุณแอล ถ้าคุณสามารถทำให้ฉันยอมได้โดยไม่มีการบังคับ ถ้าวันนั้นมาถึงฉันจะไม่โทษว่าคุณผิดเลยแม้แต่น้อย” เมื่อไม่มีหนทางให้เลือกเธอก็ต้องสู้

           “ตกลงบีจี ต่อไปนี้เธอจะต้องอยู่บนนี้กับฉัน” แอลรับคำอย่างง่ายดายพร้อมกับเงื่อนไขที่เขาตั้งขึ้นมาเองเมื่อครู่นี้

           “ไม่นะคะ ให้ฉันกลับไปอยู่ห้องพักพนักงานอย่างเดิมเถอะค่ะ” มินจันทร์รีบเอ่ยห้ามเขาด้วยท่าทีตื่นกลัว แต่แอลกลับยิ้มเย็นออกมาอย่างเจ้าเล่ห์

           “ไม่ได้หรอกบีจี เธอต้องอยู่บนนี้” เขารั้งเอวคอดเข้าหาตัว ฝ่ามือของหญิงสาวรีบยกขึ้นยันหน้าอกของเขาเอาไว้ด้วยความตกใจ

           “เพราะว่าฉันจะทำให้เธอหลงฉันจนโงหัวไม่ขึ้น แล้วจะผลักไสทิ้งอย่างหมาข้างถนนเลยทีเดียว เธอจะได้จดจำฉันเอาไว้ไปจนวันตาย ว่าผลลัพธ์ที่ได้จากการกล้าปฏิเสธฉันมันเป็นยังไง” คำพูดของเขาทำให้ดวงตากลมใสของอีกคนเปิดกว้างขึ้นอย่างรวดร้าว แอลเห็นอาการดังกล่าวก็ยกมุมปากข้างหนึ่งขึ้นอย่างเหยียดหยัน ก่อนจะกระแทกจูบเข้าหาอย่างดุดัน ริมฝีปากหนาแนบเคล้าหาความหวานบนเรียวปากฉ่ำอย่างช่ำชอง มินจันทร์ถึงกับตัวแข็งทื่อไปไม่คิดว่าจะถูกเขากระทำล่วงล้ำแบบนี้ นานเกือบหนึ่งนาทีก่อนเขาจะหยุดจูบลง เพียงแค่ปล่อยมือออกห่างมินจันทร์ถึงกับร่วงรูดลงไปนั่งอยู่ที่พื้นห้อง

           “ฮึ จูบแค่นี้เธอถึงกับเข่าอ่อนเลยเหรอบีจี แล้วจะเอาอะไรมาสู้ฉันได้” แอลเดินออกจากห้องไปด้วยความรู้สึกสนุกในเรื่องที่ทำอยู่ มินจันทร์รู้จักคนบาปแอลน้อยไปเสียแล้ว

           สำหรับคนที่ถูกปล้นจูบอย่างหยาบโลนถึงกับตัวชาวาบไปทั้งร่าง แค่จูบเดียวของแอลยังสามารถรับรู้ได้ถึงอันตรายที่แอบแฝงเอาไว้ จูบจากผู้ชายคนนี้ช่างน่ากลัวพอๆ กับน่าหลงใหล มันทำให้ร่างกายของเธอร้อนวูบวาบไปทั่วทั้งร่าง หากว่าจะต้องอยู่ด้วยกันบนนี้ในทุกๆ วัน เธอจะยังคงหนักแน่นอยู่ได้อย่างเดิมได้หรือไม่ คิดแล้วก็ชวนให้หนักใจเหลือเกิน แต่ว่าจะมีหนทางไหนที่ดีไปกว่านี้ อยู่บนนี้กับเขาหรือจะไปอยู่ข้างนอกที่เต็มไปด้วยอันตรายรอบด้าน หญิงสาวปิดเปลือกตาทั้งสองข้างของตัวเองลงแน่น

           ‘พี่ป้องรีบกลับมารับปุยฝ้ายนะคะ’ ได้แต่ภาวนาให้คนเป็นพี่ชายกลับมาหาเธอในเร็ววัน เผื่อว่าเธอจะรอดจากเงื้อมมือของเขาไปได้