พ่อม่าย

ถ้าไม่รังเกียจ

เธอมองตามคุณพ่อยังหนุ่มที่หิ้วลูกชายตัวเองเดินออกไปจากร้านโดยที่บนโต๊ะเขาวางเงินเอาไว้จำนวนหนึ่ง ซึ่งมันต้องทอนเขาค่อนข้างมากเลยทีเดียว ตาหวานหยิบเงินนั้นมาแล้วอมยิ้ม แถมเธอยังเอามาดมอีกด้วย กลิ่นเงินมันไม่ได้หอมหวาน แต่กลิ่นเขาต่างหากที่หอมขนาดนี้ ถ้ารู้ว่าเขาจะขี้อายขนาดนี้เธออาจจะต้องลองหยอดดูหน่อย เพราะท่าทีของเขาวันนี้ไม่ได้อยากจะห่างเหินกับเธอเหมือนตอนแรกๆ ที่เอาลูกมาอ้างว่ามีลูกแล้ว

อีกด้าน

"ปะป๊าปล่อยพี่ใต้!"

"พี่ใต้พูดแบบนั้นได้ยังไงครับ ถ้าคุณครูหวานเข้าใจผิดขึ้นมาปะป๊าจะทำยังไง"

"ก็ไม่เห็นต้องทำอะไรเลย ปะป๊าก็ให้ครูหวานมาเป็นหม่ามี้ของพี่ใต้ไงค้าบบบ~"

อยากจะเอามือตีที่หน้าผาก ก่อนหน้านี้ที่เขาหน้าแดงก็เพราะว่าเธอดันพูดคำนั้นออกมาได้อย่างหน้าตาเฉย คำที่บอกว่าเขาสนใจที่จะเป็นลูกเขยคุณแม่ของเธอหรือเปล่าน่ะ แล้วที่เขาชวนเธอนั่งคุยด้วยกัน ก็เพราะว่าเขาจำได้แล้วจริงๆ ว่าเธอเป็นเพื่อนกับคะนิ้ง เลยอยากจะขอโทษที่เคยทำเสียมารยาทกับเธอไปหลายครั้ง

แล้วที่ถามเรื่องคุณแม่เพราะแค่อยากจะแซวเธอเล่นเฉยๆ แต่ไอ้คำที่ลูกชายพูดออกมาว่าเลิกเรียนแล้วเรียกหม่ามี้ได้นี่เขาแทบอยากจะเอามือตีหน้าผาก เรื่องมันมีอยู่ว่าหลังๆ มานี้ลูกชายของเขาเจ้าทิศใต้เนี่ย พูดถึงคุณครูหวานทุกวัน แทบจะตลอดเวลา ที่เจอกันกับเขาเลย จนเขาอยากรู้ว่าคุณครูหวานนี่ ดูแลลูกเขาดีขนาดที่ลูกเขาติดใจเลยเหรอ แต่ว่ามันมีอยู่วันนึงที่ขับรถกลับบ้านกัน แล้วลูกชายของเขาก็พูดขึ้นมาว่า

"ปะป๊าครับ ถ้าเลิกเรียนแล้ว ไม่ต้องเรียกครูได้มั้ยค้าบบบ~"

"ถ้าคุณครูไม่ติดอะไรก็น่าจะได้นะครับ แต่ต้องขออนุญาตคุณครูก่อนนะ"

ขณะนั้นเขาก็รับสายโทรศัพท์พอดี เพราะเลขาคนสนิทของเขาโทรมาแจ้งเขาว่าคะน้าอดีตคนรักของเขา ที่เป็นแม่ของลูกเขา มาดักรอเขาอยู่ที่หน้าทางเข้าบริษัท และก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ทิศใต้ถามเขาขึ้นพอดี

"งั้นเลิกเรียนแล้วเรียกครูหวานว่า หม่ามี้ได้มั้ยค้าบบบบ~"

"ได้ครับลูก"

นั่นแหละ ลูกชายของเขาคงจะจำน่ะสิเขาเขินจนจะบ้าอยู่แล้ว เขินแรกคือปล่อยไก่ที่จำเธอไม่ได้ เพราะช่วงนั้นเขายุ่งๆ และมีผู้หญิงอยากเข้าหาเขามากมาย เขาเลยเลือกที่จะไม่จำ พอเจอเธอบ่อยเข้าก็เริ่มคุ้นหน้า มาจำได้ก็ตอนวันที่เจอกันที่โรงพยาบาลนั่นแหละ ตอนนั้นเขาอายมากเลยที่จำเธอไม่ได้ แถมยังคิดว่าตัวเองเสียมารยาทกับเธอมากเหลือเกิน ที่เธอพยายามจะเข้ามาทักทายเขาตามประสาคนรู้จัก แต่เขาก็พยายามหลีกเลี่ยงเธอ

"ต่อไปนี้ไม่เรียกครูหวานแบบนั้นนะครับพี่ใต้ เดี๋ยวคุณครูเข้าใจผิดพอดี"

พูดกับลูกชายโดยที่ตัวเองอุ้มลูกชายขึ้นแนบอกแกร่งแล้วพากันเดินไปรับทิศเหนือที่เลิกเรียนมาพอดี

รับทิศเหนือเสร็จแล้ว เตมินทร์เดินตรงมาที่รถซูเปอร์คาร์คันหรูของตัวเอง แต่สองฝ่าเท้าก็ต้องหยุดนิ่ง มองไปที่หน้ารถของตัวเองเห็นตาหวานยืนพิงหน้ารถของเขา ส่วนตัวเธอเองก็กำลังกดโทรศัพท์มือถือดูท่าทางกำลังสนุกเลย

หวังว่าจะไม่ได้มาต่อว่าเขา ว่าไม่สั่งสอนลูกชายหรอกนะ

"หม่ามี้~" พระเจ้า! เจ้าทิศใต้ตัวแสบ แค่นั้นไม่พอนะ

"หม่ามี้คร้าบบบ!"

ทิศเหนือก็เอากับเขาด้วย หัวจะปวด อยากจะมุดดินหนีเหลือเกิน อายครูหวาน เธอจะคิดยังไง คิดว่าเขาไม่สั่งสอนลูกหรือเปล่าเนี่ย ผู้หญิงโสดอย่างเธอ ก็คงไม่อยากถูกเด็กที่ไหนไม่รู้เรียกว่าแม่หรอกจริงไหม

แต่ผิดคาด เมื่อเธอได้ยินเสียงใสๆ ของเด็กๆ เธอก็รีบเก็บโทรศัพท์มือถือลงกระเป๋า แล้วเดินมาหาลูกชายของเขาที่พยายามจะสะบัดมือของคนเป็นพ่อออกทั้งสองคน แล้วรีบวิ่งไปหาเธอ คนที่เป็นเพียงแค่คุณครู ไม่ใช่แม่ของเด็กๆ หรือว่านี่อาจจะเป็นอาการของเด็กติดครูเพียงแค่นั้นหรือเปล่า

"พี่เหนือ พี่ใต้ ไม่วิ่งสิคะ เดี๋ยวหกล้มนะ"

"วันนี้หม่ามี้ ไม่มาหาเหนือเลย" พี่คนโตเริ่มงอแง

"แต่วันนี้พี่ใต้อยู่กับหม่ามี้ที่เป็นคุณครูทั้งวันเลยน้าาา~" เจ้าคนน้องขิงพี่ชายซะงั้น

"แล้วปากเปื้อนอะไรครับพี่เหนือ แอบหม่ำขนมในห้องเรียนเหรอ"

"เปล่าค้าบบบบ~"

"จริงรึเปล่า ไม่หลอกครูใช่มั้ยครับ"

"ไม่อาวววว เลิกเรียนแล้ว พี่ใต้ไม่ให้เป็นคุณครูแล้ว" ทิศใต้โผเข้ากอดลำคอของตาหวาน ตอนที่เธอย่อตัวลงให้ได้ระดับเดียวกันกับเด็กๆ

"ไม่เป็นครูแล้วจะให้เป็นอะไรคะ"

"เป็นหม่ามี้! / เป็นหม่ามี้!"

เด็กๆ หัวเราะกันคิกคัก พลางโผเข้ากอดตาหวานสลับกันจ้าละหวั่น ส่วนคนเป็นพ่อก็ยืนมองภาพตรงหน้าตัวความรู้สึกแปลกประหลาด หลายปีมานี้ตั้งแต่เขามีลูกมีผู้หญิงหลายคนที่พยายามเข้าทางลูกของเขา แต่สองแสบนี้ก็ไม่เอาใครเลยนอกจากคะนิ้ง และตาหวานก็เป็นคนแรกที่ลูกๆ ของเขาติดขนาดนี้ แม้แต่ครูเมย์ กับครูส้ม เด็กๆ ของเขายังไม่ติดเท่านี้เลย

"เอ่อ… หวานมารอเจอเด็กๆ เหรอครับ"

"อ่อ ไม่ใช่ค่ะ คือหวานเอาเงินทอนมาคืนให้พี่เตค่ะ หวานทักไลน์ไปแล้วแต่พี่เตไม่อ่าน"

"อ๋อ ไม่เป็นไรครับ"

"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ หวานไม่เอาเปรียบลูกค้าหรอก" เธอเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าเขา คว้าเอาข้อมือของเขามาแล้ววางเงินทอนเอาไว้ที่มือของเขา ทุกอย่างหยุดนิ่งอยู่อย่างนั้นเมื่อเตมินทร์เอาแต่เงียบแล้วมองเธอที่สูงน้อยกว่าเขา

"หวานมือสั่นนะครับ ไม่สบายเหรอ" ไม่สบายบ้าอะไรไรล่ะ เขินแกนั่นแหละคุณเตมินทร์

"หวานขอโทษค่ะ"

"ขอโทษทำไมครับ ไม่สบายหรือเปล่าผมมีเพื่อนเป็นหมออยู่นะ"

"หวาน ไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ ค่ะพี่เต"

จริงๆ แล้วเธอต้องปล่อยมือเขาแล้ว แต่ว่าเธอดันเขินจนทำอะไรไม่ถูก และตอนนี้ก็จับมือของเขาเอาไว้แน่นกว่าเดิมอีกต่างหาก คนบ้านี่ ยิ่งมองใกล้ๆ ก็ยิ่งหล่อ

"เอ่อ วะ วันศุกร์นี้มีประชุมผู้ปกครองตอนบ่ายนะคะ พี่เตสะดวกมามั้ยคะ ถ้าจะให้คนอื่นมาแทนต้องมีหนังสือมอบอำนาจมาแสดงตัวนะคะ หรือพี่เตจะให้…"

"..." เขาเงียบตั้งใจฟัง มือของเธอยังจับข้อมือของเขาเอาไว้อยู่

"ภะ ภรรยาพี่เตมาแทนก็ได้นะคะ"

"ผมไม่มีภรรยาครับ"

"หระ หรือ ฟะ แฟนของพี่เตก็ได้ค่ะ แต่ถ้ายังไม่จดทะเบียนสมรสต้องมาพร้อมกับหนังสือมอบอำนาจของพี่เตนะคะ"

"ผมไม่มีแฟนหรอกครับ ลูกชายไม่อนุญาต" อร๊าย! อร๊ายยยยยย! อยากจะกรี๊ดจังเลยอ่ะ ยายหวาน แกวิ่งไปกรี๊ดก่อนดีมั้ยค่อยกลับมา

"งะ งั้น"

"ถ้าผมไปช้าสักนิดหน่อยได้มั้ยครับ ผมน่าจะมีนัดคุยกับลูกค้าช่วงเช้า หรือหวานประชุมแทนผมสักระยะได้มั้ยครับ"

นังหวานจะวูบ อ่อย เขากำลังอ่อยเธอชัดๆ เลย อีตานี้ร้ายกาจอยู่นะ ให้ตายเถอะ เธอสั่นไปหมดแล้ว ดะ เดี๋ยวนะ มือของเธอกับเขาจับประสานกันตอนไหนเนี่ย

"ผมกลัวหวานจะล้มลงไป เห็นมือสั่นๆ เลยเสียมารยาทจับไว้ครับ ไม่ว่าอะไรใช่มั้ย" ใครจะกล้าว่าล่ะค่ะ คืนนี้นังหวานจะไม่อาบน้ำ จะชูมือข้างนี้เอาไว้ไม่ให้โดนน้ำเลย

"ว่าไงครับ แต่ผมจะพยายามไปให้ทันแน่นอน เรื่องของลูกชายผมก็ไม่อยากพลาดนะครับ"

"ดะ ได้ค่ะ งั้นถ้าพี่เตมาไม่ทัน เราค่อยมาแชร์กันในช่วงที่พี่ไม่ทันก็ได้"

"ขอบคุณมากครับ ขอโทษที่รบกวนด้วยนะ"

"มะ ไม่เป็นไรเลยค่ะ" เตมินทร์ส่งยิ้มอบอุ่นไปให้กับคนตัวเล็ก แววตาของเขาสุภาพ และอ่อนโยนชนิดที่ว่าหากช่วงนี้เป็นหน้าหนาวเธอก็คงจะไม่หนาวแต่รู้สึกอุ่นมากกว่า ในขณะที่กำลังยืนเพ้อ ตาเยิ้มอยู่นั้น

"หาหมอมั้ยครับหวาน ผมพาไปได้นะครับ"

"หวานไม่ได้เป็นอะไรคะ ว้ายยย!"

ทิศเหนือกับทิศใต้วิ่งเล่นกันอย่างสนุกสนาน ทั้งสองวิ่งชนตาหวานจนเธอเซไปด้านหน้าใบหน้าของเธอซุกเข้าที่แผงอกแกร่งของเขาอย่างพอดี ให้ตายเถอะใครแต่งนิยายเรื่องนี้เนี่ย อยากจะอวยยศให้หนักๆ เลย ขอบคุณนะค้าาาา อกคุณเตมินทร์เขาห๊อมหอมม~

"เด็กๆ ชนครูหวานแล้วเห็นมั้ย"

"ปะป๊ากอดหม่ามี้ทามมาย"

"ก็เราชน…!"

"ฮันแน่ ปะป๊ากอดหม่ามี้"

"ขอโทษแทนลูกชายด้วยนะครับ มีลูกผู้ชายก็จะเป็นลิงทโมนแบบนี้แหละครับ"

"เหนื่อยมั้ยคะ ดูลูกคนเดียวถึงสองคนเลย"

อยากได้คนช่วยดูแลไหมคะปะป๊าเตมินทร์ หวานพร้อมเสมอนะคะ พร้อมมาก

"นิดหน่อยครับ แต่เขาก็เป็นลูกของเรานี่ครับ" ละ ลูกของเรา อร๊ายยยยย >____<