พ่อม่าย

จีบหรือหยอด

เตมินทร์มองเข้ามาในห้องของกันยนาที่มีลูกชายของเขาอยู่ในนั้นด้วย เขาเพิ่งมาถึงได้ไม่นานไม่เห็นลูกชายตัวเองอยู่ในห้องเรียน ตอนแรกกำลังคิดว่าจะติดต่อหาครูเมย์แล้วสอบถาม แต่ว่าตอนที่กำลังหมุนตัวกลับหางตาของเขาก็เห็นว่าในห้องข้างๆ มีคุณครูยืนอยู่ถึงสี่คน และเห็นเจ้าเด็กแสบของเขา กำลังยืนจับมือกับครูหวานที่ยืนอยู่กลางห้องด้วย

"เอ่อ… ผมเป็นผู้ปกครองของน้องทิศใต้ครับ ผมมารับลูกชายกลับบ้าน"

ทิศใต้จูงมือตาหวานออกมาจากกลุ่มนั้นเลยในทันทีโดยไม่สนใจอะไรทั้งนั้นว่าบรรดาครูกำลังเชือดเฉือนกันอยู่ทำให้ตอนนี้ทั้งสองคนกำลังเผชิญหน้ากันด้วยอาการเคอะเขิน

"ปะป๊าค้าบบบ~ พี่ใต้ขอมือถือหน่อย"

แบมือเล็กๆ ไปข้างหน้า ขณะที่อีกมือยังกำนิ้วของครูตาหวานเอาไว้ เตมินทร์ทำหน้างงไม่เข้าใจ แต่ก็ยอมยื่นมือถือไปให้กับลูกชายคนเล็ก

"ครูหวานค้าบบบ~ พี่ใต้ขอมือถือหน่อยค้าบบบ~"

"ทำอะไรครับพี่ใต้"

"นะค้าบบบ~" นอกจากพ่อจะหล่อ แล้วเธอยังมาแพ้อาการอ้อนของลูกชายเขาอีกเหรอเนี่ย เธอยื่นมือถือไปให้กับทิศใต้โดยที่สายตาก็เหลือบมองเตมินทร์ที่กำลังมองลูกชายของตัวเองอยู่ เฮ้อ… คิดจะมองคนอื่นบ้างมั้ยนะผู้ชายคนนี้

"ครูหวานค้าบบบ~ ปลดล็อกด้วยค้าบบบบ~" หยิบกลับมาแล้วสแกนใบหน้าของตัวเอง ก่อนที่จะยื่นกลับไปให้ทิศใต้เหมือนเดิม ทิศใต้ทำอะไรสักอย่างยุกยิกยุกยิก แล้วคืนโทรศัพท์ให้กับตาหวาน

"แลกไลน์แล้วนะค้าบบบ~ ต่อไปนี้ปะป๊าติดต่อพี่ใต้ได้ที่ครูหวานฮับ!"

"เอ่อ… หวะ หวานไม่ได้สอนนะคะ"

แม้ในใจจะลิงโลดไปแล้วก็ตาม อยากจะอุ้มลูกชายคนเล็กของเขาแล้วหมุนๆๆๆๆ ไปทั่วห้องพร้อมๆ กับตะโกนว่า ทำดีมากลูกชายหม่ามี้

"ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณที่ดูแลทิศใต้ให้ผมนะครับ"

"ค่ะ กลับบ้านดีๆ นะครับพี่ใต้"

แม้ใจจะระริกระรี้มากขนาดไหน แต่ตาหวานก็ต้องวางฟอร์มเอาไว้ไม่ให้เขาจับได้ เธอดีใจจนเนื้อเต้นมือสั่น แม้ว่าการแลกไลน์ของเธอจะเป็นเพราะลูกชายของเขาก็ตาม ใจเธออยากจะให้เขาขอเองมากกว่า แต่ลูกขอก็เหมือนพ่อขอแหละเนอะ

เตมินทร์เดินออกไปแล้ว เขาจูงมือทิศใต้เดินออกไปด้วยอาการหน้าแดงนิดหน่อย เธอไม่แน่ใจว่าทำไมเขาถึงหน้าแดง ไม่รู้ว่าเมาแดด หรือเมาค้างมารับลูกชายกันแน่ แต่เธอก็ยืนยิ้ม และโบกมือลาให้กับทิศใต้เด็กน้อยรู้งานของเธอ อีกอย่างตอนนี้เขารับทิศใต้ไปก็ยังไปไหนไม่ได้เพราะต้องรอทิศเหนือเลิกเรียนก่อนในอีกหนึ่งชั่วโมงข้างหน้า

หลังจากนั้นไม่นานเหตุการณ์ตรงหน้าก็เบาบางลงเพราะว่ากันยนาเป็นคนจัดการ และสอนการวางแผนงานเบื้องต้นให้กับตาหวานได้เป็นอย่างดี ถ้าเปรียบเทียบตาหวานกับคนอื่นๆ ที่เธอเคยสอนงานมา ขอบอกว่าตาหวานเป็นคนที่ดีที่สุดเท่าที่เธอเคยสอนมา ทำไมน่ะเหรอ ก็เพราะว่าตาหวานหัวไวมาก สอนอะไรไปก็เข้าใจเสียหมด แม้แต่การลองทดสอบเธอดูอย่างกะทันหันไหวพริบของตาหวานก็ทำให้เธอภาคภูมิใจ

"สุดยอดมากหวาน เอ่อนี่ เดี๋ยวเมย์ต้องออกจากไลน์กลุ่มผู้ปกครองห้องหมีโคล่า แต่พี่ให้เมย์ดึงหวานเข้ากลุ่มไปทำหน้าที่แทนแล้วล่ะ แล้วให้เมย์ดีดตัวเองออกมา แต่เมย์จะทิ้งข้อความสุดท้ายเอาไว้ให้กับผู้ปกครองนะ เรื่องที่จะมีการนัดประชุมผู้ปกครองเด็กในวันศุกร์นี้"

"รับทราบค่ะ"

"ถ้าในกลุ่มมีปัญหาอะไร ไม่ต้องกลัวนะ หวานมาปรึกษาพี่ได้ตลอดเลย"

"ขอบคุณค่ะ"

"เอาล่ะ วันนี้ปล่อยเด็กกลับได้ เราไปฉลองกันดีมั้ย วันนี้หวานเป็นครูผู้ช่วยวันสุดท้ายแล้วนะ "

"เป็นวันเสาร์ดีมั้ยคะพี่นา จะได้อยู่ยาวไปเลยวันอาทิตย์หยุดนอนพัก"

"เอ่อ เริศดีนะ ความคิดนี้"

เพราะห่างกันแค่เพียงไม่กี่ปี ก็เหมือนกับว่าทั้งคู่รุ่นราวคราวเดียวกันอีกอย่างถึงแม้ว่ากันยนาจะเป็นถึงหัวหน้าสายชั้น แต่เมื่อเลิกงานหรือนอกเวลางานเธอก็ไม่ได้สวมหัวโขนอยู่ตลอดเวลา มันยิ่งทำให้ตาหวาน และเพื่อนคนอื่นสนิทกันมากขึ้นได้อย่างรวดเร็ว

"เราชวนทิน กับณินไปด้วยดีมั้ยคะ"

"เอาสิ"

"งั้นค่อยนัดกันอีกทีนะ เดี๋ยวเจ๊หวานเลี้ยงเอง"

"จ้าเจ๊ แล้วนี่เ**กลับบ้านเลยมั้ยคะ หรือจะไปไหนต่อ"

"พี่นาอ่า อายนะคะเนี่ย หวานว่าจะไปนั่งเล่นร้านกาแฟสักหน่อย คือเขามีเมนูขนมหวานมาใหม่น่าสนใจมากเลยค่ะ"

ถ้าเรื่องของกินนังหวานก็ไม่เป็นรองใครหรอกนะ เธอชอบกินของหวาน ขนมหวาน ไม่ได้กลัวอ้วนเหมือนกับคนสมัยนี้หรอกนะ เพราะว่าเธอกินในปริมาณที่พอดี และออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ

"หวานไปก่อนนะคะ"

"จ้าาา~ แล้วตอนเดินกลับมาเอารถน่ะ ระวังด้วยนะ พี่เป็นห่วง รายงานพี่ด้วย หวานก็เหมือนน้องสาวพี่"

"ค่าาาา~"

ตาหวานเดินกลับไปที่รถของตัวเองที่จอดอยู่ตรงที่จอดรถประจำของคุณครู เธอเอากระเป๋าที่ไม่จำเป็นเข้าไปเก็บ และเดินออกมาจนถึงหน้าโรงเรียน ก่อนจะเดินเลี้ยวไปทางซ้าย และเดินผ่านร้านขายของมากมาย ไปหยุดอยู่ตรงหน้าร้านหมีใหญ่คาเฟ่ ซึ่งร้านนี้เป็นร้านที่คุณแม่ของเธอมาเปิดเอาไว้เองแก้เบื่อ

กรุ๊งกริ๊ง~ กรุ๊งกริ๊ง~ กรุ๊งกริ๊ง~

"เชิญค่ะ"

"อุ๊ยตาย! ลมพายุอะไรหอบเอาลูกสาวตัวดีมาหาคุณแม่ได้คะเนี่ย"

"ลมคิดถึงแน่ๆ เลยค่ะคุณแม่"

ตาหวานเดินเข้าไปในเคาน์เตอร์ เธอกอดคุณแม่ของตัวเองด้วยความคิดถึงอย่างที่ปากว่า อันที่จริงคุณแม่ของเธอจะอยู่บ้านเฉยๆ ก็ได้ แต่คุณแม่ของเธอไม่ยอม เหตุเพราะไม่อยากเป็นคนไร้ค่าที่ต้องแบมือขอเงินคุณพ่อเธอกินเพียงอย่างเดียว อีกทั้งร้านหมีใหญ่คาเฟ่ยังมีอยู่หน้าสาขาของโรงเรียนอนุบาลลูกหมีคอนแวนทุกสาขา ส่วนวันนี้เป็นวันที่คุณแม่ของเธอมาดูกิจการที่สาขานี้เป็นวันสุดท้ายก่อนที่จะไปตระเวนดูสาขากับคุณพ่อของเธอ

"พอดีเลย วันนี้ลูกค้าคุณแม่เยอะมากเลยค่ะ ไม่รู้ว่าลูกสาวตัวดีจะพอมีเวลาว่างให้คุณแม่สัก…"

"อ่ะๆ ไม่เอานะคะ มีสิ่งดีๆ มานำเสนออะไรนั่นน่ะ หวานบายนะ"

"โอ๊ย ลูกคนนี้ น่าตีจริง ถึงว่าทำไมไม่พาลูกเขยมาให้คุณแม่ดูหน้าดูตาสักที นิสัยดื้อดึงอย่างนี้ชาตินี้คุณแม่จะหาลูกเขยดีๆ ที่ไหนมาปราบลูกสาวเนี่ย"

"เวอร์ไปค่ะ มีอะไรให้คุณหนูตาหวานรับใช้คะ"

"ไปคะ คุณหนูตาหวานไปเสิร์ฟกาแฟ กับขนมโต๊ะนั้นให้คุณแม่ก่อนค่ะ เดี๋ยวคุณแม่ไปแต่งหน้าเค้กแป๊บนึงนะ"

"ค่าาา~" ตาหวานหยิบขนม และกาแฟที่วางเอาไว้ ที่จริงเด็กเสิร์ฟก็มีแต่ว่าทำไม่ทัน ตาหวานเองก็มาช่วยบ่อยๆ ในตอนที่ยังเรียนหนังสืออยู่ เธอเดินมาถึงโต๊ะที่สั่ง ก่อนจะชะงักฝีเท้าเมื่อเห็นสายตาของเจ้าของโต๊ะจ้องมองเธออยู่พอดี

"เอ่อ… กาแฟค่ะ"

"ร้านน่ารักดีนะครับคุณครู"

"เรียกหวานเฉยๆ ก็ได้ค่ะพี่เต อย่าบอกนะคะว่ายังจำหวานไม่ได้"

เธอถามน้ำเสียงอ่อน ก่อนที่จะเสมองไปทางอื่นเพราะไม่กล้าสบตากับเขา ก็สายตาของเขาที่มองเธอมานี่สิ ราวกับว่า มองเธออยู่นานแล้ว แถมไม่รู้ว่าจะได้ยินบทสนทนาระหว่างเธอกับคุณแม่ของเธอหรือเปล่า

"จำได้แล้วครับ ผมขอโทษด้วยนะที่ก่อนหน้านี้เสียมารยาทน่ะ"

"ไม่เป็นไรเลยค่ะพี่เต แล้วขนมนี้ของทิศใต้ใช่มั้ยคะ"

"ครับ เล่นอยู่ตรงนั้น" มือหนาชี้ไปที่สนามเด็กเล่นข้างๆ คาเฟ่ซึ่งก็เป็นสถานที่ที่ร้านหมีใหญ่คาเฟ่เป็นคนจัดเตรียมเอาไว้ เตมินทร์ยังมองตาหวานอยู่นิ่งๆ ในขณะที่ตาหวานมองไปที่ด้านนอกเห็นทิศใต้กำลังเล่นกับเพื่อนอย่างสนุกสนาน

"คุณแม่ของหวานน่ารักดีนะครับ"

"อ่อ ค่ะ ท่านเป็นแบบนี้แหละค่ะ อย่าถือสาเลยนะคะ"

"ครับ หวานก็… น่ารักดี"

บ้า! เขาชมเธอ อร๊ายยย! เขาชมเธอใช่ไหม ตาหวานกัดปากแน่น สองมือก็กำถาดขนมแน่นเช่นกัน หัวใจของเธอมันเต้นแรง ไม่รู้ว่าประท้วงหรือว่าจะหลุดออกมากันแน่ ตอนนี้เธอทำตัวไม่ถูกคล้ายๆ กับว่าตัวเองจะยืนไม่ค่อยไหวยังไงก็ไม่รู้มันเหมือนกับว่าเธอจะวูบเสียให้ได้ บ้าจริง ทำไมเขาน่ารักขนาดนี้นะ

"ยุ่งมั้ยครับ นั่งคุยกับผมก่อนก็ได้นะ"

"ไม่ยุ่งค่ะ" ไม่รู้เหมือนกันว่ายุ่งไหม แต่ว่าตอบว่าไม่ยุ่งไปก่อนแล้วกัน โอกาสแบบนี้ไม่ได้มีบ่อยๆ เตมินทร์ผายมือไปที่นั่งฝั่งตรงข้ามกับเขา ในขณะที่ตัวเขาเองก็ยังคงนั่งไขว่ห้างอยู่ท่าเดิม ทำไมเขาถึงได้ดูดีขนาดนี้นะ ดูสิ ไหปลาร้านั้น เซ็กซี่เป็นบ้าเลย เพราะว่าเขาใส่เสื้อเชิดสีขาวที่ปลดกระดุมจนเกือบจะถอดทำให้เธอเห็นไหปลาร้าของเขาได้อย่างรำไร เธอไม่ได้ลามกนะ ตามันบังเอิญไปเห็นพอดี กำเดาเธอจะไหลไหมเนี่ย ตอนนี้เธอดูดีหรือยัง ไม่กล้ายิ้มเลยแฮะ จะมีกลิ่นปากหรือเปล่านะ เมื่อกลางวันจัดส้มตำปลาร้ามาด้วย

"กินอะไรมั้ยครับ ผมเลี้ยง"

"ไม่เป็นไรค่ะ นี่ร้านคุณแม่หวานนะคะ"

"แล้วที่คุณแม่พูดเมื่อกี้ จริงมั้ยครับ"

"เรื่อง… อะไรคะ" เขินจนจำไม่ได้เลยแฮะว่าคุณแม่พูดว่าอะไร พูดว่าให้เธอมาช่วยเสิร์ฟน้ำน่ะเหรอ เอ๊ะ หรือพูดเรื่อง ละ ลูก ลูกเขย!

เมื่อคิดได้ ตาหวานหน้าแดงแปร๊ดขึ้นทันที หัวใจของเธอเต้นอย่างถี่รัว ไม่รู้จะตอบเขาว่ายังไง อีกอย่างนะ เขาจีบเธอรึเปล่าอ่ะ แบบนี้เรียกว่าจีบไหมนะ หรือว่าแค่หยอด

"ที่ว่าคุณดื้อจนคุณแม่หาลูกเขยมาปราบไม่ได้น่ะครับ"

"แล้วพี่เตอยากลองสมัครเป็นลูกเขยคุณแม่มั้ยคะ" เธอมองเขาแล้วพูด เดี๋ยวนะ! พูดในใจ ไม่ใช่เหรอ เธอพูดในใจแต่ทำไมเขาหน้าแดง อย่าบอกนะว่านิสัยที่คิดว่าตัวเองพูดในใจแต่ที่จริงแล้วพูดออกมาโดยไม่รู้ตัวมันมากำเริบเอาตอนนี้!

"เอ่อ…"

"เมื่อกี้หวานพูดอะไรเหรอคะ" ลองทำมึนไปก่อนแล้วกันเขาจะหาว่าเธอหน้าไม่อายเอาได้

"คือ…" ทำไมเขาต้องอายอะไรขนาดนั้น มันควรจะเป็นเธอสิที่ต้องอาย นี่อีตาเตมินทร์ ขี้อายขนาดนี้ทำลูกได้ยังไงยะ! หรือว่า เด็กสองคนนี้เกิดขึ้นเพราะเขาไม่เต็มใจ ถูกขืนใจงั้นเหรอ

"ถ้าพี่เตไม่พูดออกมา งั้นหวานก็จะถือว่าพี่เตอยากสมัครเป็นลูกเขยของคุณแม่นะคะ" ต้องยัดเยียดใช่ไหม!

"คือ…" เขาเม้มปากแน่น ใบหน้าแดงลามไปจนถึงใบหู และลำคอ แต่อาการของเขายังนิ่งอยู่ราวกับไม่มีอาการเขินอายใด หรือว่าเขาจงใจจะปฏิเสธเธอ แต่ก็กลัวว่าเธอจะเสียใจงั้นเหรอ พูดมาเถอะเธอคงไม่เสียใจไม่มากกว่าการที่เขาจำเธอไม่ได้หลายๆ รอบหรอก!

"ครูหวานนนน~"

"พี่ใต้~"

"โอ๊ะ! เลิกเรียนแล้ว เรียกหม่ามี้ได้"

"ใครบอกว่าเรียกได้คะ ขี้ตู่รึเปล่าเด็กคนนี้" ต้องรีบแก้เขินสักหน่อยเดี๋ยวเขาจะหาว่าเธอสอนเรื่องไร้สาระกับลูกชายของเขา

"ปะป๊… อืออออ!" อยู่ๆ เตมินทร์ก็ลุกพรวด เอามือปิดปากลูกชายคนเล็ก แล้วเดินอุ้มลูกชายกลับไปนั่งที่เดิมโดยมีทิศใต้นั่งอยู่ที่ตักแกร่งของคนเป็นพ่อและมือหนายังปิดอยู่ที่ปากของลูกชาย

"เล่นอะไรกันคะ? "

"เปล่าครับ เดี๋ยวผมกับลูกต้องไปรับทิศเหนือแล้ว ขอตัวนะครับ"